นายหญิงแห่งเกาะดอกเหมยเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น ภายในเรือนเคียงวารีมีเพียงสาวใช้คนสนิทที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้หน้าตาแทบเป็นสายเลือด
ดอกเหมยสามสีวางกองอยู่บนถาดใหญ่เหนือโต๊ะเล็ก เกล็ดหิมะที่ปกคลุมหลอมละลายกลายเป็นหยดน้ำ สิ่งที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นของวิเศษถูกทอดทิ้งไว้ประหนึ่งสิ่งของไร้ค่า ปราศจากผู้ใดเหลียวแล
ครั้นเผิงซือเยียนทราบเรื่องก็ส่งกำลังคนเกือบทั้งหมดออกไปค้นหาบริเวณเขาตงซาน ส่วนเขาจะเริ่มจัดเตรียมเสบียงเพื่อมุ่งตามออกไป จากท่าทีแล้วหากไม่พบร่างของตู้ชินอ้าย บุตรชายของนางคงปักหลักอยู่บนเขาไปจนถึงเช้าหรือมากกว่านั้น
เขารู้ทั้งรู้ว่าหลังจากหิมะถล่มครั้งแรกนั้นมีความเสี่ยงที่จะถล่มอีกเป็นระลอกสอง แต่เขาจะยอมเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อเด็กคนนั้น!
ดวงหน้าหมดจดของสตรีวัยกลางคนปรากฏริ้วรอยแห่งความวิตกกังวล จนกระทั่งเสียงแหบแห้งสั่นเครือร้องเรียกขึ้นมา
“นายหญิง...ข้าน้อยจะอย่างไรดีเจ้า
