สิบสี่
ดอกเหมยสีดำ
ณ จวนริมผา ยามจื่อ[1]
เผิงซือเยียนเสร็จสิ้นธุระจากหมู่บ้านทอผ้าเร็วกว่ากำหนดจึงตัดสินใจเดินทางกลับมา ร่างสูงโปร่งตวัดลงจากหลังอาชาสีเหอเถาอย่างปราดเปรียว ซางฉือมองท่าทางของผู้เป็นนายพลางลอบยิ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายตัดสินใจกลับมาพักแรมที่จวนริมผานั้นเป็นเพราะอะไร
“ท่านเจ้าเกาะ ให้ข้าน้อยไปตามแม่นางตู้มาพบท่านดีหรือไม่”
“ไม่ต้อง” ชายหนุ่มปฏิเสธ ยามวิกาลเช่นนี้นางคงหลับไปแล้ว “เจ้าไปพักผ่อนเถิด อย่าลืมสืบเรื่องข่าวลือในเมืองหลวงให้ดี”
การไปรบกวนเพราะอยากเห็นหน้าอาจเป็นเหตุผลที่ดูเด็กเกินไป เพียงแค่วันเดียวเท่านั้น...เขาจะทนไม่ได้เชียวหรือ?
“ขอรับ” ซางฉือพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย จังหวะที่ก้าวถอยหลังประจวบเหมาะกับกลุ่มบ่าวรับใช้ที่เพิ่งกลับมาถึงจวนริมผาพอดี
ครั้นพวกเขาได้พบนายใหญ่ก็แข้งขาอ่อนแรง ใบหน้าถอดสีทรุดเข่าลงบนพื้นพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ ชุดที
