ตอนที่ 2 ประสบการณ์ชีวิต (1)

1011 Words
ตอนที่ 2 ประสบการณ์ชีวิต (1) วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์แรกของการฝึกงาน พรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์ขนิษฐาก็จะได้หยุดอยู่บ้านแล้ว และสี่วันที่ผ่านมาก็ถือว่าสนุกสนานดี แม้จะงงบ้างเหงาบ้างหรือตามไม่ค่อยทันเวลาพี่ๆ พูดเรื่องงานบ้าง แต่หมูน้อยก็ไม่ยอมแพ้แน่นอน จนมาถึงเย็นวันนี้ที่การฝึกงานเสร็จสิ้นไปแล้วอีกวัน แต่ขนิษฐายังไม่สามารถกลับบ้านไปได้นี่สิ “อยู่ไหนนะ” บ่นพึมพำพลางก้มลงไปมองใต้โต๊ะ ตอนนี้พี่ๆ ทีมงานการตลาดส่วนใหญ่กลับบ้านกันไปหมดแล้ว บางคนที่ยังไม่กลับก็ลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาอาหารรองท้องก่อนอยู่ยาวๆ เพราะจำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา ก็เลยเป็นโอกาสให้ขนิษฐาได้ก้มๆ คลานๆ หมอบๆ มองหาของสำคัญของตนที่หล่นหายไปได้อย่างไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาตำหนิว่าทำอะไรแปลกๆ “อยู่ไหนนะพี่ไอรอนแมน” บ่นกับตัวเองเบาๆ ด้วยว่าทุกวันนั้นเธอจะพกพี่หุ่นไอรอนแมนตัวโปรดที่คุณพ่อเคยซื้อให้ตั้งแต่เด็กมาด้วย เป็นตัวที่เคยชำรุดนั่นล่ะ และก็ซ่อมแล้วซ่อมอีกจนอยู่ด้วยกันมาได้ถึงทุกวันนี้ ใครจะว่าบ้าก็ช่าง แต่ขนิษฐารักหุ่นยนต์ตัวนี้มาก มาฝึกงานก็เอามาด้วย เหมือนเอามาเป็นกำลังใจให้เธอแทนพ่อคิง พี่หุ่นตัวนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับพลังความเข้มแข็งของพ่อมาคอยคุ้มครอง แม้พ่อจะไม่ได้มาอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาก็ตาม แต่ปัญหาคือตอนนี้พี่หุ่นของหมูน้อยหายไปไหน จะร้องไห้แล้วนะ แง้... ขนิษฐาว้าวุ่นใจและรู้สึกใจหวิวๆ กลัวว่ามันจะหายไปจริงๆ ลึกๆ แล้วก็รู้สึกว่าน่าจะโดนใครแกล้งเอาไปซ่อนหรือเปล่าเพราะเธอเอาหุ่นใส่กระเป๋าไว้ตลอด แต่อีกใจก็ไม่อยากไปปรักปรำใคร และในระหว่างที่กำลังก้มๆ เงยๆ หาอย่างไม่ลดละนั้น “ไปไหนกันหมด” โป๊ก! สาวน้อยสะดุ้งตกใจจนหัวโขก เพราะดันไปก้มหาไอรอนแมนอยู่ใต้โต๊ะของพี่ทีมงานอีกคนหนึ่ง “โอ๊ย...” โอดโอยก่อนจะคลานออกมาจากใต้โต๊ะ และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่มาใหม่ก็ให้ตาโตอีกรอบ “พี่เรียว...” ขนิษฐาจำเขาได้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เจอพี่เขา ไม่เหมือนเมื่อวานที่เจอตั้งสามรอบแน่ะ “เป็นอะไรหรือเปล่า ไปทำอะไรใต้โต๊ะ แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก” “คือหนู...” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรเขาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน “หัวโดนโต๊ะไหม ทำไมมันแดงอย่างนั้น” “นิดหน่อยค่า” พอได้ยินเธอว่าอย่างนั้น ชายหนุ่มเลยเดินไปวางแฟ้มงานไว้ที่โต๊ะของพี่ทีมงานการตลาดคนหนึ่ง จากนั้นก็หันมาพยักหน้าเรียกคนที่ยืนเอามือกุมขมับข้างที่ปูดแดงไว้ “หนูมานี่” ขนิษฐาส่ายหน้าให้เขาพร้อมกับทำตาแดงๆ และเมื่อเห็นว่าเขาขมวดคิ้วก็เลยเอ่ย “หุ่นน้องอ้ายหายไป ฮือๆ พี่ช่วยน้องอ้ายหาได้ไหมคะ ฮือ น้องอ้ายหาไม่เจอ” ฉับพลันหมูน้อยก็ปล่อยให้น้ำตาร่วงแหมะๆ โดยไม่สนใจมารยาทอะไรอีกแล้ว หุ่นยนต์หายไป แล้วก็มาเจ็บตัว แถมวันนี้ยังต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองอีก และนี่ก็เลยเวลากลับมาครึ่งชั่วโมงแล้วด้วย “ไม่ร้องๆ หุ่นอะไร หายที่ไหน เดี๋ยวพี่ช่วยหา” สหัสนัยเองก็ตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ เด็กฝึกงานก็มายืนร้องไห้ต่อหน้าเขา “หุ่นแบบนี้ค่ะ ฮึก” พยายามกลั้นสะอื้น แล้วกดเปิดอัลบั้มรูปภาพในโทรศัพท์เพื่อให้เขาดูรูปที่เธอเคยถ่ายเอาแก้มแนบกับไอรอนแมนสีแดงตัวโปรดไว้ สหัสนัยถอนหายใจอย่างอ่อนใจและสงสาร ก่อนจะเอ่ย “ไปห้องพยาบาลก่อน เอาอะไรประคบหัวจะได้หายแดง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เอาหุ่นมาคืนให้ ถ้าหล่นในนี้ก็อยู่ในนี้แหละ มันไม่หายไปไหนหรอก” “จริงๆ เหรอคะ อ้ายจะได้หุ่นคืนจริงๆ ใช่ไหมคะ” “จริงสิ” เขาพยักหน้าให้พร้อมกับยิ้มอ่อน เมื่อได้ยินเขาให้ความเชื่อมั่นอย่างนั้นขนิษฐาก็เลยพยักหน้ารัวๆ จนเส้นผมกระจาย ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเดินตามเขาต้อยๆ ไปที่ห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นเดียวกันกับฝ่ายการตลาดนั่นเอง เมื่อมาถึงเขาก็สั่งให้เธอนั่งลง แล้วหยิบเจลประคบเย็นประคบตรงส่วนที่บวมแดงให้เป็นครั้งๆ ครั้งละประมาณสองถึงสามนาทีเห็นจะได้ ส่วนขนิษฐาที่เห็นหน้าตาเคร่งขรึมจริงจังของเขาก็อดชวนคุยตามประสาคนช่างจ้อไม่ได้ “อ้ายจะได้หุ่นคืนจริงๆ ใช่ไหมคะพี่เรียว” “ครับ” เขาตอบรับสั้นๆ นั่นเลยทำให้ขนิษฐาหาเรื่องถามเขาอีก “พี่เรียวทำตำแหน่งอะไรหรือคะ ทำไมอ้ายไม่เห็นพี่เรียวมานั่งตรงฝ่ายการตลาดเลย” “พี่ทำได้ทุกอย่างแหละ แล้วแต่เจ้านายจะสั่ง” เขาไม่ได้โกหก เจ้านายที่ว่าก็คือคุณพ่อกับคุณแม่นั่นเอง ตอนนี้โปรเจกต์ที่ต้องดำเนินการเยอะแยะเต็มไปหมด เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องสานต่องานจากคุณพ่อเต็มตัว “เก่งจังค่ะ อ้ายอยากทำงานเก่งๆ บ้าง” ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ แต่ทำไมขนิษฐาถึงรู้สึกสนุกที่ได้คุยกับพี่เขาขนาดนั้นก็ไม่รู้ และความอ่อนโยนจากมือหนาที่ประคบแผลให้เธอนี่ก็อีก ทำไมถึงได้ใส่ใจคนอื่นมากขนาดนี้นะ แถมยังทำให้รู้สึกหวั่นไหวได้ง่ายๆ อีกด้วย “เสร็จแล้ว น่าจะไม่บวมแล้วล่ะ” เขาเอ่ยเมื่อทาบาล์มแก้ฟกช้ำให้เธอบางๆ เสร็จเป็นลำดับสุดท้าย
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD