เจ้าอรุณเลยกลั้นใจดูดเอาน้ำหวานจากปลายเถาวัลย์ ตอนยังไม่ดูดก็มีน้ำหวานไหลออกมานิดๆ พอดูดแล้วก็รับรสหวานฉ่ำได้อย่างชัดเจน สัมผัสคล้ายกับดื่มน้ำเชื่อมชงน้ำเปล่าที่มีรสหวานจางๆ หรือไม่ก็คล้ายกับน้ำหวานจากดอกเข็มที่เขาเคยเก็บมาดูดเล่นตอนเด็กๆ
ไม่แน่ใจนักว่ารสชาติมันคล้ายแบบไหนกว่ากันแน่ ที่รู้ๆ คือน้ำหวานจากเถาวัลย์ของเดวีทำให้เขารู้สึกดีขึ้น และรสชาติมันก็ไม่ได้แย่อะไร ออกจะอร่อยด้วยซ้ำทำให้เขาออกแรงดูดมากขึ้น
เสียงดังจ๊วบจ๊าบจากริมฝีปากสีสวยเรียกให้เดวีต้องจ้องตาไม่กะพริบ เห็นมุมปากของเจ้าอรุณเปรอะเปื้อนของเหลวเล็กน้อย เดวีเหยียดยิ้มออกมา
ไหนว่าไม่ดูดไง...
ตอนนี้ดูดอย่างเมามันส์เลย ถึงเขาจะไม่สามารถรับความรู้สึกจากการที่เถาวัลย์ถูกสัมผัสได้ แต่การได้เห็นภาพ ได้ยินเสียง มันก็กระตุ้นเขาได้เป็นอย่างดีจนเขาต้องเบือนหน้าหนีเพราะบอกกับเจ้าอรุณไว้แล้วว่าเขาไม่คิดลามก
แต่พระเจ้า... เสียงจ๊วบ
