เข้ามาจนถึงหน้าห้องนอนเล็กที่เอริโกจัดเตรียมเอาไว้ให้ทั้งสอง เดวีก็ผลักประตูเข้าไป พยุงเจ้าอรุณไปนั่งบนเตียงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่บั้นท้ายสัมผัสบนฟูก เจ้าอรุณก็ล้มตัวนอนลงอย่างรวดเร็ว ความวิงเวียนทำให้เขาไม่สามารถเปิดเปลือกตาต่อได้ไหวจึงไม่ทันได้สังเกตว่าเดวีที่เพิ่งปิดประตูลงกลอนเสร็จเดินเข้ามาหา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฟูกข้างเตียงยวบลงทำให้เขาต้องเปิดตาขึ้นอีกครั้ง
เปิดตาแล้วก็ต้องผงะเมื่อจู่ๆ ก็เห็นเถาวัลย์มีความกว้างขนาดสองนิ้วมือมาจ่ออยู่ตรงหน้าโดยมีเจ้าของเป็นคนหยิบยื่นมาให้ พลันถามเสียงขุ่นอย่างรวดเร็ว
“อะไรของนายน่ะ”
“เห็นเอริโกถามหาน้ำหวาน ฉันคิดว่ามันน่าจะช่วยให้หายมึนหัวเลยนึกขึ้นมาได้ว่าเถาวัลย์ฉันก็ผลิตน้ำหวานอะไรพวกนี้ได้เหมือนกันเลยจะให้นายกินน่ะ”
ไอ้การจิบน้ำหวานแล้วพอจะช่วยบรรเทาอาการวิงเวียนนั้นมันก็จริงอยู่ แต่การจะให้เขาดูดเอาน้ำหวานจากเถาวัลย์แบบนี้มันไม่ใช่เร
