ห้องอยู่ชั้นสอง ปีนลงไปถ้าพลาดก็คงจะไม่เจ็บตัวมาก ด้านล่างก็มีพุ่มไม้รองรับ ถ้าร่วง อย่างดีก็คงจะได้แค่แผลกิ่งไม้ข่วน
เขาไม่เก่งเรื่องกายภาพ จะทำอะไรที่ต้องใช้แรงกายต้องคาดการณ์เผื่อพลาดไว้สักหน่อยด้วย แต่ถึงจะปีนพลาดตกลงไป เจ้าอรุณก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้อยากจะไปให้พ้นๆ จากรัศมีของไอ้เถาวัลย์บ้านั่นอย่างเดียว
กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง คว้าสัมภาระที่จำเป็นใช้ใส่ในกระเป๋าสะพายข้าง เอาคล้องตัวก่อนจะออกมาที่ระเบียงแล้วค่อยๆ ปีนข้ามรั้วระเบียงไปเกาะบันไดเหล็กและไต่ลงมา
พอพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนบันไดเหล็กที่ไร้ความปลอดภัยแล้ว เจ้าอรุณก็ตระหนักได้ว่านอกจากเขาจะไม่คล่องแคล่วทางด้านกายภาพแล้ว ยังจะกลัวความสูงอีก แค่ชั้นสองแท้ๆ เผลอเหลือบมองไปข้างล่างยังขาสั่นมือสั่นขึ้นมา
บัดซบเอ๊ย! ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ!
กัดฟันแน่น หลับตาปี๋อยู่ครู่หนึ่ง ตั้งสติได้ก็ค่อยๆ ก้าวขาที่สั่นเทาลงจากบันไดทีละขั้น ทุกครั้
