“โกรธแฟหรอ…”
ทันทีที่เอ่ยปากถามคนที่ยืนสูบบุหรี่ก็โยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะหันกลับมายืนเผชิญหน้ากับฉันเขามองสบตานิ่งๆ มันทำให้ใจของฉันวูบโหวงเม้มริมฝีปากแน่นเพราะกลัวตัวเองเสียงสั่น
“โกรธ” ในที่สุดพี่นักรบก็ตอบกลับมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้มือหนายื่นมาลูบที่แก้มฉันเบาๆ
“เธอทำให้ตัวเองเจ็บ”
“พี่รบ..”
ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างแล้วทำไมตอนนั้นเขายังเข้าข้างฉันอยู่เลยแต่ตอนนี้ดันมาโกรธ
“ทำไมต้องทำแบบนั้น”
“แฟแค่อยากเอาคืนตอนแรกจะหลบแล้วแต่พอนึกได้ว่าเป็นพี่..แฟเลยอยากเรียกร้องความสนใจจากพี่ค่ะ” ฉันสารภาพออกไปตามตรงอย่างไม่ปิดบัง
“แล้วมันคุ้มไหม”
“ก็..แต่พี่ก็เข้าข้างแฟไม่ใช่หรอคะ” ฉันฉีกยิ้มให้เขามือก็ยกมากุมมือที่จับแก้มฉันไว้พยายามทำตัวน่ารักกลบเกลื่อน
“ทีหลังห้ามทำแบบนี้”
“แฟสัญญาว่าจะไม่ทำอีก..แสดงว่าหายโกรธแล้วใช่ไหมคะ”
“ไม่”
“อ้าวแล้วทำยังไงจะหายโกรธ..แฟจ
