ตอนที่ 9 เขิน
1107 Words
หลายวันมานี้เอเดนได้รับมอบหมายจากคริส ให้ไปดูแลกิจการโรงแรมและบ่อนกาสิโนเป็นการชั่วคราว นั่นทำให้ช่วงนี้ชายหนุ่มแทบไม่ได้ย่างกราย เข้าไปยังบ้านของคริสเหมือนเช่นเคย หลังจากเลิกงานแล้ว ก็ขับรถกลับไปยังบ้านพักตนเอง แต่ในระหว่างทางกลับเจอเรื่องไม่คาดคิดขึ้น เมื่อจู่ ๆ มีหญิงสาวคนหนึ่งกระโดดเข้ามาขวางหน้ารถ เอเดนรีบเบรกกะทันหัน จนหน้าผากชนกับพวงมาลัยรถอย่างจัง รู้สึกมึน ๆ แต่ก็พยายามลงจากรถ เพื่อดูว่าตอนนี้สาวผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณครับเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเห็นเจ้าหล่อนนอนอยู่บนพื้น เอเดนก็รีบเข้าไปช่วยประคองตัว และมั่นใจว่าไม่ได้ขับรถชนเธอผู้นี้อย่างแน่นอน
“ช่วยฉันด้วยค่ะ พาฉันไปจากที่นี่ที” เธอคือหญิงเอเชียผู้มีใบหน้างดงาม ทว่าดวงหน้าสวยนั้นกลับเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ราวกับเพิ่งโดนทำร้ายมาอย่างหนัก
“ใครทำคุณขนาดนี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล เมื่อครู่ผมไม่ได้ขับรถชนคุณใช่ไหม”
“ค่ะ ฉันตกใจเลยล้มลงไปก่อน แต่ฉันไม่ไปโรงพยาบาลนะคะ กลัวว่าพวกมันจะตามตัวฉันเจอ ฉันถูกหลอกมาขายแต่โชคดีที่หนีออกมาได้ คุณช่วยฉันด้วยนะคะ ฉันไม่มีที่ไปแล้ว ฮือ...” เธอโอบกอดเอเดนร้องไห้อย่างหนักหน่วง ชายหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะยังคิดไม่ตกว่าจะช่วยเธอยังไงดี
“งั้นเดี๋ยวผมจะเช่าห้องพักให้คุณชั่วคราว ถ้ามีที่ไปแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ”
“ถ้าจะทำให้คุณลำบากขนาดนั้น ฉันขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าค่ะ” เธอหยุดร้องไห้ ปาดน้ำตา แล้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับไม่ไหว
“เดี๋ยวผมช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะฉันไหว คุณรีบไปเถอะเสียเวลากับฉันมากพอแล้ว”
“แล้วแผลที่ใบหน้าคุณล่ะ จะทำยังไง”
“ช่างฉันเถอะค่ะ ไม่กวนคุณแล้ว” เธอยิ้มก่อนจะเดินกะเผลกออกไป
เอเดนถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เห็นอย่างนี้เขาคงไม่ใจร้ายปล่อยให้เธอเผชิญชะตากรรมเพียงลำพังแน่
“ถ้างั้นไปพักที่บ้านผมก่อน อย่างน้อยก็ให้คุณหายดีก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
หญิงสาวผู้นั้นหันกลับมามองหน้าเขา แววตาที่น่าสงสารนี่สินะที่ทำให้เอเดนยอมใจอ่อนจนได้
“ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่แฟนคุณจะไม่ว่าเหรอ”
“ผมอยู่คนเดียวยังไม่มีแฟน”
“ถ้าอย่างนั้นขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยเหลือผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างฉัน ถ้ามีโอกาสฉันจะตอบแทนบุญคุณแน่นอนค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมพยุงขึ้นรถละกัน”
หลังจากนั้นเอเดนก็พาเธอขึ้นรถ ขับกลับไปยังบ้านพักของตนเอง โดยคิดแค่ว่าต้องช่วยเหลือให้เธอหายดีก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
..........
@บ้านพักเอเดน
มาถึงแล้วเจ้าของบ้านก็เตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ เมื่อเจ้าหล่อนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็มานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น สวมเสื้อผ้าตัวโคร่งของเอเดนอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ”
“ฉันชื่อฮารุค่ะ เป็นคนญี่ปุ่น”
“อ้อ ผมเอเดนนะ เป็นคนที่นี่ล่ะ”
“บ้านผมอาจจะรกหน่อยนะ หวังว่าคุณคงจะอยู่ได้”
“ไม่เห็นจะรกตรงไหนเลยค่ะ นี่คุณอยู่คนเดียวโดยไม่มีแม่บ้านเลยเหรอคะ”
“ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในบ้านครับ เลยจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง อีกอย่างผมก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไร”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำหน้าที่เป็นแม่บ้านให้เอง ตอบแทนที่คุณช่วยเหลือฉันเอาไว้” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มน่ารัก ตามฉบับผู้หญิงญี่ปุ่น ทำให้เอเดนถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
“เอ่อ..จะเอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าทำให้คุณสบายใจ แต่ตอนนี้ผมขอทำแผลให้ก่อนนะ” เขารีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวใจตัวเองจะเตลิดไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้”
“เดี๋ยวผมทำให้ดีกว่า แค่นี้คุณก็เจ็บมากพอแล้ว”
“งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
เอเดนยิ้มก่อนจะเปิดกล่องปฐมพยาบาล นำอุปกรณ์ล้างแผลออกมาพร้อมกับยาทาภายนอก เห็นสภาพใบหน้าเธอแล้วก็พอจะคิดภาพออก ว่าโดนกระทำมาหนักแค่ไหน เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้เหลือเกิน
“อุ๊ย!”
“เจ็บเหรอครับ”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงฉันทนไหว คุณเอเดนทำต่อเถอะค่ะ”
“แน่นะครับ”
“ค่ะ”
หลังจากล้างแผลเสร็จแล้ว เอเดนก็นำยามาทาให้ ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็เผลอจ้องมองดวงหน้าสวยอย่างจริงจัง ความงามของเธอทำให้เขาตกหลุมพรางแห่งความเสน่หา เกิดความต้องการอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ พอรู้สึกอย่างนี้ขึ้นมา เขาเองก็จำไม่ได้ว่าห่างเรื่องอย่างว่ามานานเท่าไหร่แล้ว
“สะ...เสร็จแล้วครับ”
“ทำไมมือคุณสั่นอย่างนี้ล่ะคะ”
“เอ่อ...สงสัยผมเหนื่อยน่ะครับ งั้นผมไม่กวนคุณแล้วนะ เดี๋ยวจะไปเอาผ้าห่มออกมาให้ โซฟานี้สามารถปรับเป็นที่นอนได้สบายเลยล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่เคยเจอผู้ชายใจดีเท่าคุณมาก่อนเลย ฉันโชคดีมาก ๆ ที่ได้เจอคุณเอเดน” เธอส่งยิ้มไร้เดียงสามาให้ ทำเอาหัวใจของเอเดนเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“พูดซะผมเขินเลย ผมเองก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกครับ แต่ถึงยังไงก็ขอบคุณที่ชมนะครับ เชิญคุณนั่งพักผ่อนให้สบาย เดี๋ยวผมขอตัวก่อน”
“ค่ะ”
เอเดนรีบเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเร่งรีบ มาถึงแล้วก็ทิ้งตัวลงกลางเตียง พรูลมออกจากปากเบา ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าสวย ๆ ของเธอ พยายามสลัดภาพนั้นออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ
“นี่มึงเป็นบ้าอะไรวะ เจอหน้าแค่ครั้งเดียวก็คิดไม่ดีแล้วเหรอ ทำไมมึงถึงใจง่ายขนาดนี้วะ” ชายหนุ่มบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะวางมือไว้ที่เป้ากางเกง ขบริมฝีปากล่างเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อจัดการเอาความกำหนัดที่มีอยู่ออกไปให้หมด
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
- Writer
