สัมผัสบางอย่างที่ป้องกันการลุกล้ำจากสิ่งที่หมายจะครอบครองทำให้ภคินต้องนิ่วหน้าด้วยความปวดร้าว ความเครียดขมึงจากกายแกร่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการจะปลดเปลื้องอย่างเร็วที่สุด ทว่าสิ่งที่ขวางกั้นนั้นกลับให้ความรู้สึกที่แปลกออกไป ร่างบางที่บิดเร้าเรือนกายอยู่ใต้ร่างจนกลายเป็นสั่นสะท้าน ขณะที่ดวงตาหวานพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับและเพราะไม่สามารถกรีดร้องระบายความเจ็บปวดนั้นให้ใครรับรู้ยิ่งทำให้ดวงตาคมเข้มวูบไหวเพราะความรู้สึกหนึ่งที่กระทบเข้ากับหัวใจอย่างแรง
“ลลิล ผมขอโทษ.. ผมไม่คิดว่า..คุณจะ.. ใจเย็นๆ นะคนดี ผมจะพาคุณผ่านมันไปให้ได้ อย่าเกร็ง..”
รสจุมพิตอ่อนหวานซาบซ่านเข้าแทนที่ในทันทีที่ผ้าปิดปากถูกดึงออก “อ่อนหวานอ่อนโยน” คือสิ่งที่ลลิลรับรู้ได้ในขณะนี้จนสามารถลืมความเจ็บปวดที่ได้รับจากการที่กลีบดอกไม้งามถูกลุกล้ำด้วยความแ
