“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อยฉัน! นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาแตะต้องเนื้อตัวของฉัน จำไว้! นายมันก็แค่ลูกจ้าง อย่าบังอาจคิดจะมาเทียบชั้นกับคนอย่างฉัน ถ้านายไม่เชื่อฉันจะให้คนของพ่อมาจัดการกับนาย”
นุติกระชากข้อมือบอบบางให้เดินตาม ในขณะที่เมทินีดิ้นรนให้หลุดออก ร่างบางกระทืบเท้าไปมาอย่างไม่ยอมที่จะเดินตาม แต่ฝ่ามือที่บีบบังคับข้อมือเสียจนรู้สึกเจ็บจนอยากจะร้องไห้ทำให้เธอไม่มีทางเลือก
“ผมไม่ใช่คนของพ่อคุณ ไม่ต้องเอามาอ้าง เพราะมันใช้ไม่ได้สำหรับผม แต่ถ้าอยากให้มันได้ผล ผมก็คงต้องใช้ตำแหน่งว่าที่ผัวของลูกสาวเข้าต่อรองสินะ”
น้ำเสียงเข่นเครียดปนเยาะเย้ยที่เขาใช้กับเธอมันทำให้เมทินีหนาวสะท้านไปทั้งหัวอก ขณะที่ความโกรธ ความเกลียดเข้าปกคลุมเพราะถ้อยคำหยามหมิ่นนั้น ทว่าอีกความรู้สึกหนึ่งมันกลับเจือปนไปด้วยความเจ็บปวดที่เขาเอ่ยคำที่ทำร้ายจิตใจ
“ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน! นายไม่มีสิทธิจะทำกับฉันแบบนี้นะ ปล่อย! ว๊า
