กรกันต์
พี่ดารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ได้ 2 อาทิตย์ หลังจากนั้นพี่ดาก็ไม่ยอมรักษาต่อ ถึงผมจะขอร้องขนาดไหนพี่ดาก็ไม่ยอม พร้อมกับเหตุผลที่ว่ารักษายังไงก็คงไม่หาย ผมจึงต้องจำใจพาพี่ดากลับมาดูแลต่อที่บ้าน แล้วพี่ดาก็กลายเป็นคนเงียบขรึมไม่พูดไม่จา จนผมอดเป็นห่วงไม่ได้เลยจริงๆ
"พี่ดาทานข้าวมั้ยครับ" ผมเดินเข้ามาหาพี่ดาที่กำลังนอนอยู่ในห้อง พร้อมกับเอาชามข้าวมาวางไว้ให้พี่ดาที่โต๊ะภายในห้องด้วย แล้วผมก็เดินอ้อมไปจับตัวพี่ดาใหลุกขึ้นมานั่ง แต่พี่ดากลับสะบัดมือผมออก
" กรไม่ต้องจับพี่หรอก พี่ทำเองได้"
พี่ดาใช้มือควานหาทาง
แต่คงเพราะยังไม่ชินทำให้สะดุดร่วงลงมาจากพื้น ผมตกใจมากเลยนะ ไม่รู้ว่าพี่ดาจะเจ็บรึเปล่าผมเลยไปพยุงพี่ดา
" อย่ามายุ่งกับพี่นะกร" พี่ดาสะบัดมือออกจากความช่วยเหลือของผมทันที พี่ดาดูหงุดหงิดมาก
" พี่ดายังไม่ชิน ให้ผมช่วยดีกว่าครับมา"
“ไม่ต้องหรอก พี่จะเดินไปดูพระอาทิตย์ พี่
