2

1458 Words

“จะหนีไปไหน” อภินันท์ตามมากระชากเรียวแขนบอบบางเข้ามาในอ้อมแขน “ว้าย! คนบ้า ป่าเถื่อน” นิรดาตกใจผลักไสร่างหนาที่กอดรัดเธอแนบแน่น ร่างสูงรั้งร่างอรชรกดลงบนที่นอนกว้างอย่างรวดเร็ว “ใช่ ฉันยอมรับตามที่เธอว่านั่นแหละ เธอต้องรับมันให้ได้สิ ไหนๆ จะแต่งงานกันแล้ว จะดีดดิ้นไปทำไม” อภินันท์พูดอยู่เหนือร่างงามที่ดิ้นรนผลักไสทุบตีเขาเป็นพัลวัน “ปล่อย กรุณาให้เกียรติฉันด้วย” นิรดาบอกเขาเสียงสั่น “ให้เกียรติเหรอ” อภินันท์หัวเราะลงลูกคอ ก้มมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังแดงระเรื่อชวนคลั่ง ผู้หญิงอะไรน่าฟัดชะมัด เขาคิดในใจ แตะลิ้นเลียริมฝีปากไปมาท่าทีกระหาย เธอมองสบแล้วยิ่งหน้าแดงลามไปถึงใบหู สายตาของเขาลูบโลมไปตามโครงหน้าสวยหวาน ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มอวบอิ่มสีชมพูน่าจุมพิตนั้น “ขอมัดจำก่อนนะ เพราะคืนนี้จะทำมากกว่านี้” ชายหนุ่มไม่รอฟังคำอนุญาต ก้มใบหน้าหล่อเหลาลงจุมพิตหนักหน่วง ไม่เปิดโอกาสให้คนใต้ร่างได้ดิ้นหนีไปไหนได้ มือเรียวทุบตีไปบนแผ่นหลังกว้างด้วยความตกใจ ร่างน้อยค่อยๆ อ่อนแรงลงในที่สุด จุมพิตแสนหวานดำเนินไปอย่างเร้าอารมณ์ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงได้ จนเมื่อคนทั้งคู่ต้องการอากาศหายใจนั่นแหละ ใบหน้าคมเข้มจึงต้องถอดถอนจุมพิตแสนหวานออกอย่างแสนเสียดาย “หอมแล้วก็หวานเสียไม่มี” เขาไล้ปากของเธอไปมาอย่างติดใจ ทำเสียงพอใจเมื่อละใบหน้าออกห่างกลีบปากแสนหวาน เปลี่ยนไปคลุกเคล้าตามซอกคอขาวผ่อง มือหนากระตุกสายเสื้อคลุมออกง่ายดายเสียจนคนด้อยประสบการณ์ไม่สามารถปัดป้องได้ทัน “ปล่อย!” นิรดาต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองที่กำลังคล้อยตามเขาไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากหยักหนาขบเม้มยอดถันที่ยังห่อหุ้มด้วยชั้นในสีหวานไร้สาย เขามองด้วยสายตาเป็นประกายใช้ฟันคมกัดเพื่อปลดตะขอหน้าออก นิรดาสะดุ้งเมื่อหนวดเขียวครึ้มสัมผัสถูไถไปกับทรวงอกอวบอิ่ม “อย่า!” หญิงสาวทำท่าจะผลักไสใบหน้าของเขาออกห่างแต่ช้ากว่าคนที่ก้มลงตวัดลิ้นสากร้อนออกมาไล้เลียยอดถันสีสดอย่างรวดเร็ว มือเรียวบางจับศีรษะเขา ทำท่าจะผลักไสอีกรอบ กลับวางเอาไว้เพื่อหาที่ยึดแทน ร่างบางแต่อวบอิ่มหยัดกายขึ้นด้วยความเผลอไผล เขาครางแหบพร่าพอใจกับรสชาติหวานล้ำนั้น ริมฝีปากร้อนรุ่มเปลี่ยนจากการตวัดลิ้นลามเลียยอดถันเป็นดูดเม้มทรวงอวบเข้าไปแทนอย่างกระหาย เสียงครางกระเส่าดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มไม่ขาดสายเรียกเลือดหนุ่มในกายให้เร่าร้อนรุนแรงขึ้น ริมฝีปากหยักหนาละจากทรวงอวบอย่างแสนเสียดาย อยากเชยชิมสัดส่วนอื่นที่ล่อตาล่อใจ เรียวปากหนาจึงขบเม้มไปทั่วหน้าท้องแบนราบ สลับกับตวัดลิ้นสากร้อนออกมาลามเลียด้วยความกระหาย นิรดาหยัดกายไปมา ร่างน้อยสั่นไหวด้วยอารมณ์หวามไหวรุนแรงที่โจมตีไปทั่วร่าง หญิงสาวควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอครวญครางน่าอายออกมา มือแกร่งของบุรุษเพศแสนชำนาญรีบปลดปราการชิ้นน้อยด้านล่างออกโดยเธอไม่รู้ตัวสักนิด หญิงสาวอุทานเมื่อเขายกร่างเธอขึ้นจากที่นอนเพื่อดึงซับในสีหวานออกไป โดยที่เธอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย มือหนาแยกเรียวขาออกจากกันพร้อมทั้งจับร่างบอบบางให้ชันเข่าขึ้นอย่างรวดเร็ว หญิงสาวตะเกียกตะกายหนี รับรู้ว่ากำลังจะเสียท่าให้เขา หน้าสวยหวานแดงซ่านในการกระทำอันจาบจ้วงหื่นกระหายนั้น “ปล่อย...” นิรดาพูดเสียงสั่น เผลอกัดริมฝีปากแน่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก้มลงเชยชิมยอดเกสรสีสวย เขาไม่สนใจคำห้ามปรามของคนใต้ร่าง สะโพกผายดิ้นส่ายเพื่อจะหนีให้รอดพ้นเรียวลิ้นร้ายกาจที่กำลังตวัดลามเลียไปทั่วกลีบดอกสวยสดไม่เว้นวาง เสียงจังหวะรักของปลายลิ้นที่เร่งเร้าดังระงม เรียกเลือดฝาดที่แก้มสาวมากกว่าเดิม “ยัยจืดไม่คิดว่าจะหวานขนาดนี้” อภินันท์เงยหน้าขึ้นจากดอกไม้งามสีสด ดวงตาเป็นประกาย นิรดาหน้าแดงลามไปถึงใบหูแต่ไม่อาจสู้แรงของเขาได้ “คนฉวยโอกาส” เธอว่าเขาเสียงพร่าซ่าน ริมฝีปากสั่นระริกจากอารมณ์หวามที่กำลังวิ่งวุ่นไปทั่วร่าง อภินันท์ยักคิ้วไม่สนใจคำต่อว่านั้น เขาก้มลงไปเชยชิมกลีบดอกไม้งามและยอดเกสรหอมหวานอีกครั้ง หญิงสาวสะดุ้งกัดริมฝีปากไม่ให้ตัวเองอุทานเสียงน่าอายออกมา แต่หาทนได้ไม่ เมื่อเขาเร่งเร้าเหมือนแกล้ง เสียงหวานเปล่งออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เขายิ้มพรายเพราะชอบเสียงหวานนั้นจับใจ “น้องหนู... น้องหนูเปิดประตูให้แม่หน่อยลูก” คุณนิพาเคาะประตูเรียกบุตรสาวอยู่หน้าห้อง อภินันท์ชะงักด้วยความหงุดหงิด หญิงสาวได้สติผลักไสร่างหนาออกอย่างตกใจ มือบางรวบเสื้อคลุมมาผูกสายด้วยมืออันสั่นเทา “ค่ะคุณแม่” นิรดาขานรับ รีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงนอนหนานุ่ม หันไปมองหน้าว่าที่เจ้าบ่าวด้วยดวงตาหวาดหวั่นหัวใจจดวงน้อยสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อภินันท์ลงจากเตียงจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไป เขาหรี่ตามองหญิงสาวที่ขานรับมารดาแต่ไม่ยอมไปเปิดประตูสักที เนื่องจากต้องจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ร่างสูงจึงเดินไปเปิดประตูเสียเอง คุณนิพาอ้าปากค้างแทนเมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยอยู่ในห้องนอนของลูกสาว “ผมขอตัวก่อนนะครับ” อภินันท์ขอตัวอย่างสุภาพ คุณนิพาเลยพยักหน้าให้อย่างเสียไม่ได้ “น้องหนู ตาใหญ่มาทำอะไรเหรอลูก” คุณนิพาถามบุตรสาวที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่อีกมุมของห้อง “เอ่อ... คะคือ... ว่า...” นิรดาอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที ไม่รู้จะตอบมารดาว่าอย่างไร คุณนิพาจึงไม่เซ้าซี้บุตรสาวอีก “น้องหนูยังไม่ทานอะไรเลยนะลูก ทานอะไรสักนิดนะจ๊ะ เดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปงานในตอนเย็นแล้ว” คุณนิพาลูบศีรษะบุตรสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู “ค่ะคุณแม่” นิรดารับคำมารดาร รับรู้ถึงความห่วงใยของท่าน แต่เธอกินอะไรไม่ลงจริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านพ้นไป แต่ก็ฝืนกินนิดหน่อยให้มารดาหายห่วง อภินันท์มองเจ้าสาวอย่างหงุดหงิดที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาแสดงความยินกับเธอจนออกนอกหน้า แถมยังดูสนิทสนมกันเกินเหตุ ไหนจะสายตาอาลัยอาวรณ์นั้นอีก มันมองแล้วขัดในตาของเขาชะมัด “ไหว้ลุงคะนองกับป้ารำไพสิจ๊ะลูก” คุณอรอุมาบอกลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้เสียงหวาน ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างนอบน้อม “เสียดายจริงๆ ที่ตาน้อยกลับไปแล้ว ไม่เช่นนั้นจะได้ทำความรู้จักกับหนูรำเพย” คุณอรอุมาพูดอย่างเสียดาย มองใบหน้าเล็กน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต เพราะอภิรักษ์กลับไปดูเรื่องเพลิงไหม้ที่ไร่ เลยคลาดกับเด็กสาว “ไม่เป็นไรจ้ะ อีกไม่นานคงได้เจอกัน” รำไพพูดกับอรอุมาอย่างรู้กัน “พี่สาวสวยจังเลยค่ะ น่ารักอย่างแรงถูกใจวัยรุ่น” รำเพยพูดกับนิรดาเสียงน่ารัก “ขอบใจจ้ะ น้องรำเพยก็น่ารักมากเลยค่ะ” นิรดาบอกอย่างเอ็นดู อภินันท์เผลอยิ้มอย่างชอบใจที่มีคนชมเจ้าสาวของเขา หลังจากเสร็จงานเลี้ยงในตอนเย็น เป็นพิธีส่งตัวเข้าห้องหอ ผู้ใหญ่ให้พรกันตามสมควร อภินันท์บอกกับญาติผู้ใหญ่ว่าเขาขอตัวเจ้าสาวกลับบ้านไร่เลยในคืนนี้ ทุกคนอ้ำอึ้งแต่คุณนิพาพาบุตรสาวไปเก็บของ ตัดสินใจแทนทุกอย่างเมื่อเห็นอารมณ์ร้อนของบุตรเขยที่เร่งรีบอยากกลับไร่ ทุกคนลงมาส่งนิรดาที่หน้าบ้าน หญิงสาวซุ่มซ่ามสะดุดหกล้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่อภินันท์รับร่างของเจ้าสาวเอาไว้ได้ทัน สายตาคมมองใบหน้าเจ้าสาวในอ้อมแขนด้วยความตกตะลึงอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานน่ารัก ดวงตากลมโตดูไร้เดียงสา ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสดน่าสัมผัส แก้มเนียนสีระเรื่อน่ารักน่าใคร่เหลือจะกล่าว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more