เมียรักคนเถื่อน

อภินันท์ ทรัพย์ไพศาล รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแต่งงานของเขาก็ตามที การถูกบังคับเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าความสูงถึงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักเป็นคันศร ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้ม คิ้วเข้มดกหนา ผิวสีแทนเรียบตึง ผมดกดำตัดสั้น รูปร่างกำยำบึกบึนสมชายชาตรี กำลังมองมารดาด้วยความขัดข้องใจเมื่อท่านดีใจจนออกนอกหน้าไปหน่อย ขณะรอเจ้าสาวที่มารดาของหล่อนต้องขึ้นไปตามถึงบนห้อง “ใหญ่ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิลูก” คุณอรอุมาทำเสียงดุลูกชายแต่สีหน้ายิ้มแย้มเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เจ้าสาวเดินลงมาในชุดไทยสวยสง่า สีและผ้าเป็นลูกไม้ปักทองประณีตงดงามเข้ากับรูปร่างอรชร แฝงไว้ด้วยความน่ารักของเจ้าสาวรับกับใบหน้าสวยหวาน แขนขาเรียว ดวงตากลมโตมีแววหวาน ใบหน้ารูปไข่ คางเรียวมน จมูกโด่งรับกับโหนกแก้มนวลเนียน คิ้วโก่งเรียว ผมที่เกล้าเอาไว้ทำให้มองเห็นลำคอระหง ผ้าถุงเป็นผ้าไหมสีทองลายเป็นเชิงสูง ตัวเสื้อเป็นผ้าไหมสไบ ผ้าลูกไม้ลายดอกเดซี่ปักทองทั้งผืน เครื่องประดับเป็นทองถักโบราณเข้าชุดกัน ร่างบอบบางสมส่วนเอวคอดรับกับสะโพกผายงอนงาม แขนเรียวกลมกลึงมองเห็นผิวขาวนวลเนียนอมชมพูระเรือ ริมฝีปากอวบอิ่มสีสด ทำให้หญิงสาวเป็นเจ้าสาวที่งดงามจนทุกคนตะลึง ทุกคนมองนิรดาด้วยความชื่นชมในความงามนั้น มีเพียงว่าที่เจ้าบ่าวเท่านั้นที่ไม่สนใจจะหันไปมองเลยสักนิด นิรดามองว่าที่เจ้าบ่าวที่นั่งไม่สนใจเธออย่างกริ่งเกรง เธอเดินเข้ามาหาเขา รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจนัก ความมั่นใจของเธอหายไปตอนที่เขาแสดงท่าทางหมางเมินไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ แต่ด้วยความซุ่มซ่ามทำให้สะดุดขาตัวเองจนเกือบล้ม อภินันท์อยู่ใกล้ จึงรับร่างว่าที่เจ้าสาวโดยสัญชาติญาณ “อุ๊ย!” นิรดาอุทานเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ทำให้เธอเห็นหน้าของเขาในระยะกระชั้นชิด ริมฝีปากหยักหนาเป็นรูปคันศร ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มกำลังทอดมองใบหน้าของเธอจนลมหายใจเป่ารดกันและกัน อภินันท์มองหน้าว่าที่เจ้าสาวในอ้อมแขนด้วยความตกตะลึง ใบหน้ารูปไข่สวยหวานน่ารัก ดวงตากลมโตสวยใสช่างหวานหาสิ่งใดเปรียบ เขาตาลาย ยอมรับด้วยความภาคภูมิใจว่าเธอสวยน่ารักน่าใคร่เหลือจะกล่าว รูปร่างอรชรกลมกลึง กลิ่นหอมของสาบสาวจรุงใจ จนเขาเผลอสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอเข้าปอดอย่างแรง แต่เมื่อคิดว่าเคยพูดอะไรกับมารดาเอาไว้เช่นไร ร่างสูงจึงค่อยๆ ได้สติ มองสายตาของทุกคนโดยเฉพาะมารดาที่มองมายิ้มๆ แล้วต้องกระแอมเบาๆ ปล่อยร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นออกจากอ้อมแขนแทบจะทันที “ขอบคุณค่ะ” นิรดากล่าวขอบคุณอย่างเขินอาย ชายหนุ่มมองเมินไปทางอื่นทำใจแข็งเอาไว้ ทั้งที่ในใจสั่นไหวเพียงใด เมื่อได้เห็นเจ้าสาวคนสวย นิรดามองความเย็นชาของว่าที่เจ้าบ่าวแล้วนึกน้อยใจ ยิ่งเห็นอาการเมินเฉยของเขายิ่งตกประหม่าหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก เมื่อใส่บาตรเสร็จเรียบร้อย หลังจากนั้นเป็นพิธีหมั้นหมายด้วยฤกษ์ยามที่เตรียมเอาไว้ในเวลา 9.09 น. “ใหญ่” มารดาสะกิดให้มองว่าที่เจ้าสาวบ้าง เขาไม่สนใจมองเช่นเดิม ยิ่งมารดาอยากให้ทำ เขายิ่งอยากขัดใจให้ถึงที่สุด คุณอรอุมานึกโมโหลูกชายตัวดี นางอุตส่าห์หาคนดีๆ ให้ กลับทำเป็นไม่สนใจ ก่อนถึงพิธีหมั้นเล็กน้อยคุณอรอุมาลากบุตรชายไปอีกมุมหนึ่งของบ้านเพื่อเทศนาเสียยกใหญ่ นางดุลูกชายด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เขาไม่ยอมโกนหนวดเคราเสียให้เรียบร้อย ก่อนลากกลับมาอีกครั้ง เมื่อนั่งลงได้ อภินันท์หันไปคว้าแหวนเพชรน้ำงามที่เตรียมเอาไว้ขึ้นมาในทันที เพื่อสวมก่อนถึงฤกษ์หมั้นเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มดึงมือเรียวสวยอย่างไม่ใส่ใจ นิรดาสะดุ้งตกใจ คุณอรอุมารีบหยิกแขนบุตรชายแรงๆ เพื่อให้ได้สติจนเขาชะงัก ทุกคนกำลังมองเหตุการณ์กันอย่างอึ้งๆ จนคุณอรอุมารีบกลบเกลื่อนกลัวเสียหน้าทันทีทันใด “แหม... ตาใหญ่ใจร้อนน่ะค่ะ อยากหมั้นอยากแต่งงานเร็วๆ คงถูกใจว่าที่เจ้าสาวมากๆ น่ะค่ะ” คุณอรอุมาหัวเราะอารมณ์ดี แต่ใบหน้าและสายตากำลังจิกมองลูกชายตัวดีด้วยสายตาพิฆาต อภินันท์ชะงักเพราะเขาไม่อยากทำให้มารดาหน้าแตกเช่นกัน ยังไงเขายังเกรงใจท่านอยู่มาก เมื่อได้ฤกษ์สวมแหวนหมั้นจริงๆ คุณอรอุมาสะกิดบุตรชายเบาๆ ให้เขาสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของว่าที่เจ้าสาว ชายหนุ่มทำตามที่มารดาบอกแกมบังคับในทีอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาไม่อยากมองหน้าเธอเลยแม้แต่น้อยเพราะในใจกำลังว้าวุ่นอย่างหนัก เตือนตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไรกับคนตรงหน้า นิรดาก้มหน้าก้มตา รู้สึกหวาดหวั่นเพราะกิริยาที่เขาทำไร้ความนุ่มนวล เหมือนถูกบังคับมากกว่าจะเต็มใจ เธอสะดุ้งน้อยๆ อย่างคนขวัญอ่อนเพราะไม่เคยเจอการปฏิบัติจาบจ้วงเช่นนี้มาก่อน หญิงสาวไหว้ว่าที่เจ้าบ่าวด้วยกิริยาอ่อนช้อย มือเรียวสั่นสะท้าน เมื่อหยิบแหวนมาสวมให้เขาบ้าง อภิรักษ์   ทรัพย์ไพศาล น้องชายตัวดีของเขาที่เป็นตากล้องยุให้พี่ชายหอมแก้มว่าที่เจ้าสาว อภินันท์มองใบหน้านวลที่แดงซ่าน ในใจคิดอยากจะแกล้งคนที่เอาแต่หลบหน้าหลบตา มือหนาจึงจับใบหน้าสวยหวานมาจูบแทนการหอมแก้มให้สมใจคนช่างยุ ทุกคนตะลึงกันทั่วงาน ตากล้องมือดีกดชัตเตอร์ด้วยความคล่องแคล่วไม่พลาดรูปสวยแม้แต่รูปเดียว นิรดาทุบอกแกร่งว่าที่สามีด้วยความอาย รู้สึกตกใจกับการกระทำอุกอาจนั้น คุณอรอุมากลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะและพูดเสียงร่าเริงเกินเหตุ “ เด็กๆ น่ะค่ะ น่ารักน่าชัง ตาใหญ่คงถูกใจเจ้าสาวมากๆ นะคะนี่” คุณอรอุมาปั้นหน้ายิ้มแย้ม มองจิกลูกชายเขม็ง อภินันท์ยักไหล่อย่างไม่แคร์ บิดามารดาของนิรดาหันมองหน้ากันอย่างอึดอัดเล็กน้อย หญิงสาวก้มหน้าก้มหน้า รู้สึกอับอายหน้าแดงก่ำ  เกิดมาในชีวิตสาวยังไม่เคยโดนสัมผัสจากบุรุษเพศเช่นนี้มาก่อน หลังจากงานหมั้นผ่านพ้นไป คุณนิพาพาบุตรสาวไปพักที่ห้องเพื่อเตรียมตัวกับงานแต่งในช่วงเย็น   เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น หญิงสาวถามออกไปว่าใครปรากฏว่าเป็นสาวรับใช้นั่นเอง “มีอะไรเหรอจ๊ะ” นิรดาถามสาวใช้เสียงหวาน “คุณท่านให้มาถามว่าคุณหนูต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” สาวใช้ของบ้านถามนิรดาน้ำเสียงนอบน้อม “ไม่จ้ะ น้องหนูอยากพักผ่อนสักนิด ถ้ามีอะไรน้องหนูจะบอกนะจ๊ะ” แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้ง นิรดาคิดว่าเป็นมารดาเพราะท่านบอกว่าเดี๋ยวจะมาหาที่ห้อง จึงบอกสาวใช้ให้ไปเปิดประตูโดยเร็ว “น่าจะเป็นคุณแม่ ไปเปิดประตูให้คุณแม่หน่อยสิจ๊ะ” นิรดาบอกสาวใช้ เนื่องจากคิดว่าเป็นมารดา ดังนั้นจึงไม่สนใจว่าตัวเองกำลังใส่เสื้อคลุมเพียงตัวเดียว “อุ๊ย! คุณอภินันท์” สาวใช้อุทานเบาๆ เมื่อคนที่เข้ามา หาใช่คุณนิพาไม่ แต่กลับเป็นว่าที่เจ้าบ่าวแทน อภินันท์แทรกตัวเข้ามารวดเร็วจนคนในห้องไม่ทันตั้งตัว “เธอออกไปก่อน” เขาส่งสายตาให้อีกฝ่ายออกไป สาวใช้ของบ้านจึงรีบเลี่ยงออกมาในทันที “คุณ!” นิรดาถอยหลังไปสามก้าว ตกใจที่เป็นเขาแทนที่จะเป็นมารดา มือเรียวบางกระชับสาบเสื้อคลุมเอาไว้อย่างอัตโนมัติ “ไม่เห็นต้องทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้นเลย น่าจะดีใจที่ฉันเข้ามาหา ทำความรู้จักกับเธอก่อนแต่งงานเสียอีก เพราะเธอคงอยากแต่งงานกับฉันจนตัวสั่น” อภินันท์ย่างเข้าไปหาอย่างคุกคาม “คุณอภินันท์กรุณาออกไปก่อนนะคะ คือว่าฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อย” นิรดาก้าวหนีหวาดกลัว สายตาคมกล้าเปล่งประกายบางที่เธอไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน