เซิงหร่านชิงอดทนอยู่ในค่ายทหารได้มินานก็แพ้พ่ายไป เพราะในค่ายทหารนั้นเริ่มมีฝนตกลงมาแล้ว อาหารการกินนั้นก็มิดีเท่าที่ควร นางมิอาจจะทานทนความลำบากในค่ายนี้ได้อีกต่อไปจึงต้องแพ้พ่ายไปนครานี้ ฉู่อ้าวเหิงหัวเราะคิกๆถูกใจนักที่นางนั้นไสหัวออกไปเสียที หัวเราะผู้อื่นได้มินาน ทหารนั้นก็ต้องออกไปช่วยชาวบ้าน ทั้งซ่อมสะพานที่น้ำพัดพาและทั้งยังต้องช่วยเหลืออพยพประชาชนที่ถูกน้ำพัดในเมืองริมแม่น้ำ
ลงท้ายเมื่อความเหงาและการจากสตรีมายาวนานเกินไปแล้ว ฉู่อ้าวเหิงจึงเขียนหนังสือราชการขอข้ารับใช้ของสกุลชุนและบุตรชายทั้งสองคนออกมาเสีย เพื่อช่วยเหลือควบคุมเสบียงอาหารและโรงทานเพื่อผู้ประสบภัย เพียงแค่อยากได้จดหมายตอบกลับจากนางเท่านั้นเอง
มิคิดว่าในอีกเจ็ดวันถัดมา ใบหน้าขาวๆและร่างผอมบางของนางจะปรากฎขึ้นมาที่ปลายขอบฟ้า และนางนั้นขี่ม้ามานำขบวนบ่าวรับใช้ทั้งชายหญิงออกมาถึงชายแดน ฉู่อ้าวเหิงกายสั่นไหวขึ้นมาเร่งก
