ยามที่คุณชายฉู่นั้นมิได้อยู่ที่จวน จางลี่ลี่นั้นมิยอมแพ้นางอยากเห็นใบหน้าของสตรีที่บังอาจยื้อแย่งบุรุษที่นางชอบพอไปได้ ยามที่ไปถึงที่ร้านขายซาลาเปาที่หัวมุมถนนนางจึงทำทีให้ข้ารับใช้นั้นไปสั่งอาหารมาเสีย ยามแรกนางนั่งนิ่งมิดื่มกินสิ่งใด คิดว่าจะได้เจอนังบ้านนอกซักคนหนึ่งที่หมกอยู่แต่ในครัว แต่ทว่ามีเสียงสนทนากันดังเข้ามานางจึงหันไปมอง ก่อนจะพบว่าสตรีผิวขาวผมยาวและแขนขายาวเรียวระหงพร้อมด้วยมารดาที่แต่งกายในชุดผืนผ้างดงามแต่เรียบหรูกำลังประคองบุตรสาวของตนเองผ่านนางไป
“ไห่ถังเจ้าหน่ะทำงานมากไปแล้ว ต่อไปมินานก็จะเป็นเจ้าสาวแล้วจะมามัวสนใจงานในครัวอยู่ทำไม บุตรสาวผู้เดียวของสกุลเราเจ้าอยากใช้จ่ายอันใดก็จ่ายไปเถิด แม่นั้นมีเงินพอเลี้ยงเจ้าอีกมากนัก “
“โถ่ ท่านแม่ ท่านนั้นต่างหากที่ต้องพักแล้ว ลูกอกตัญญูมีเวลาให้ท่านน้อยนัก หากว่าเลือกได้ข้าจะอยู่ดูแลท่านตลอดไป”
“โถ่ เด็กโง่ สตรีนั้นมีความงดงาม
