ยามถึงที่สกุลชุนไห่ถังช่วยประคองคุณชายฉู่มาถึงที่ในเรือน อาเป่ยมาช่วยคุณชายถอดเสื้อออกไป มิคิดว่าตายกายของคุณชายนั้นมีร่องรอยเขียวช้ำมากไปหมด ไห่ถังถึงกับน้ำตารินผวากอดคนออกไป คุณชายชายฉู่หัวเราะนางขึ้นมา อาเป่ยอมยิ้มเร่งหนีไป
“ฮึ่ก ท่านพี่บาดเจ็บก็เพราะไห่ถัง “
“หึ หึ มิใช่หรอก เจ้าหมาสกุลอู๋นั้นรบรากันมายาวนานแล้ว มีเพียงหนนี้ที่ทานทนมิได้จึงทำร้ายมันไปเช่นนั้น ต่อจากนี้มันคงมิกล้ากัดผู้ใดอีก เพราะเรื่องนี้ใหญ่โตแล้ว หากทำเรื่องมิดีอีกครา ย่อมต้องมีบทลงโทษที่ร้ายแรงแล้ว “
“ฮึ่ก ท่านเจ็บมากหรือไม่ “
“อรืม ไกลหัวใจ ขอเพียงปกป้องเจ้าได้ เรื่องนี้ตายไปมิเสียดายแน่ โอ๊ย “
“ฮึ่ม ตายอันใด ท่านพี่รังแกข้าลงไปแล้ว ท่านจะให้ข้านั้นแต่งกับบุรุษอื่นใดอีกได้กัน “
“อรืม มิได้ บุรุษใดก็มิได้ “
ฉู่อ้าวเหิงกอดรัดนางและร้องครวญครางขึ้นมาด้วยยามแรกนั้นมิเจ็บปวด แต่ทว่ายามนี้มีแผลถลอกมาก อากาศหนาวเช่
