ไห่ถังหน้าแดงขึ้นมา นางเล่าความที่สองสตรีของสกุลนั้น ไปร้องความด้วยความห่วงใยฉู่ซื่อจื่อให้มารดาของนางฟัง มารดาของนางหัวเราะคิกและก้มลงกระซิบลงมาที่ใบหูของนางไต่ถามขึ้นมาพลัน
“แล้วฉู่ซื่อจื่อนั้นลักลอบกลืนกินเจ้าลงไปหรือยังเล่า “
“โถ่ ท่านแม่ ไห่ถังและท่านพี่นั้นรู้ความในเรื่องนั้นเป็นอย่างดี จึงยังมิได้ร่วมหอกันจริงๆเลยเจ้าค่ะ แต่ท่านพี่นั้นกล่าวว่า ในระหว่างนี้ให้ข้านั้นมิห่างท่านแม่ แล้วอื่นใดนั้นย่อมจะแก้ไขได้ทั้งหมดสิ้นเจ้าค่ะ ระหว่างนี้ก็มิให้ออกจากเรือน ด้วยเกรงว่าจะมีผู้คนมารังแกเข้าอย่างมิเป็นธรรมเจ้าค่ะ “
“อรืม นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด สตรีชั้นสูงนั้นจะมีระเบียบในกายตรวจสอบกายอย่างเข้มงวด แต่ทว่าการที่จะให้เจ้านั้นเปลื้องผ้าไปต่อหน้าผู้อื่นนั้นก็จะมิงามนัก เช่นนั้นขอเพียงเจ้านั้นอยู่ในเรือนทุกๆวัน แม่นั้นก็วางใจแล้ว ต่อจากนี้ก็ย้ายเรือนมานอนในเรือนใหญ่ไปเสีย จนกว่าจะถึงวันจัดพิธ
