SINFUL OF TIME

PROLOGUE

Halos maubos ko ang luha ko sa banyo habang pilit kong binalik-balikan sa pagtitig ang hawak ko ngayon. Hindi ako mapakali. Nanginginig ang mga binti at kamay ko, ilang ulit ko ring pinuno ng hangin ang dibdib, para lang guminhawa ang paghinga ko. Subalit, mas lalo lang sumikip ang pakiramdam ko ngayon sa nalaman.

Malabo ang matang nilapag ang pregnancy test sa lababo. Pangalawang subok ko na ito, and still it is positive. No way! Please! This is fake, this is scam. Hindi ito nangyayari lahat. Mali ito, hindi ko na alam kung anong dapat kong gawin sa mga oras na ito.

Nanginginig ang kalamnan ko sa sobrang sakit ng puso ko, parang piniga. Samot-saring pag-iisip ang nanaig sa akin, lahat ng iyon purong negatibo lang. What if, dahil sa buntis ako ngayon. Masisira kaming lahat, isang pagkakamali ito. Kasalanan ko ito nagpapadala ako sa emosyon ko sa kanya kaya nabuntis ako.

Oh god! Help me. I don't know what to do! Hindi ko na alam kung paano ko masulusyonan itong gulong pinasok ko.

Pinasok ko sa dalang bag ang pregnancy test at sumubok pa ulit ng isa. Malaki ang kumpyansa ko sa sarili na, hindi ako positive. This thing is a mistake.

Agaran akong pumasok sa cubicle para roon, mag-ulit ng pag-PT sa sarili. Habang hinihintay ko ang resulta, walang tigil ako sa pagdadasal na sana, mali ang magiging resulta, na sana, negative ito. Dahil 'pag ito'y positive, baka mabaliw ako kung anong gagawin ko para lang masulusyonan itong malaking problema ko ngayon.

Pikit-mata kong tiningnan ang pregnancy kit na hawak. Nang sumilay sa akin ang dalawang linya, bigla akong nanghina, parang lahat ng buto ko nasalanta dahil sa hindi maipaliwanag na kaba. Muling umagos ang luha kong kanina pa hindi matigil.

Tinakpan ko ang bibig nang kumuwala ang malakas na hikbi. Halos malunod ang puso ko sa iba’t ibang emosyong nakapalibot sa akin. Pighati, pagsisi, pagdadalamhati, pagka-inis sa sarili.

Eliza! Anong gulo ang pinasok mo? Sobrang mali itong ginawa mo. Ano na lang ang masasabi nang nagpapakain sa'yo? Nabuntis ka ng maaga. Tapos ang ama... Walang iba kundi...

Mas lumakas pa ang hikbi ko, hindi na mapigilan. Natatakot akong sabihin sa totoong ama itong dinadala ko. Panigurado ako sa kanya masisi itong lahat. Aminado naman akong pareho namin itong ginusto, ngunit hindi namin inaasahan na magbunga itong pagtatago namin sa lahat.

Takot na takot akong malaman nang lahat ang namamagitan sa amin, pero mukhang dahil sa batang nasa sinapupunan ko ngayon, dito na mabubunyag ang lahat ng lihim, na sana kaming dalawa lang ang nakakaalam.

Hindi ko na alam ang tamang gawin, tanging naalala ko sa mga oras na iyon ang iiyak sa cubicle ang lahat ng pagsisi ko sa sarili. Nang mapagod ako sa pag-iyak, lumabas ako na mugto ang mga mata, nababasa na ang suot kong uniporme dahil pinahid ko ito sa mga luha ko.

Naghilamos ako ng mukha bago ko pinasok ang pregnancy sa back pack. Sinigurado kong nasa pinakailalim ko nilagay ang bagay na 'yon. Ilang beses kong sinabihan ang sarili sa salamin na kakayanin ko itong dalhin ang bata sa sinapupunan ko saka ako nagbalak na lumabas. Pagkabukas ko pa lang sa pintuan ng restroom, laking gulat ko nang bumungad sa pagmumukha ko ang mga matang kay lalim, kay dilim, sobrang seryoso, higit sa lahat hindi nakatakas sa akin ang malamig niyang mga tingin.

"D-De---"

"Are you crying?" putol niya sa 'kin.

Hindi ako sumagot. Nakatungo ako, para hindi niya makita ang malamlam kong mata. Ang malungkot kong mga mata.

"Are you crying?" ulit niya 'tsaka siya nag-isang hakbang palapit sa akin. Inatras ko naman ang paa ko palayo sa kanya.

"N-No..." nangingimi kong sagot. Mas dobleng kaba ang nararamdaman ko ngayon habang nag-sink in sa aking isipan na mukhang nakaabang siya sa paglabas ko kanina pa.

He is here!

"I told you, stop being liar, Eliza!"

Nanlaki ang mata ko nang pabagsak niyang sinarado ang pinto, pagkatapos kinaladkad niya ako sa sulok ng comfort room. Sinandal niya ako nang pabagsak. Halata ang galit sa mga mata niya nang magtitigan kaming dalawa.

"A-Ano ba! Aalis na ako!" Pilit ko siyang tinulak palayo sa akin, pero bato ang kanyang katawan. Ni-lock niya ang tangkad ko sa height niya. Hanggang dibdib niya lang ako kaya kailangan ko pa siyang tingalain para lang masilayan ang nakakatakot niyang mga tingin sa akin, tila mangangain sa sobrang pagkagalit.

"You can't escape! All f*****g day, you are in my head, tapos ganito lang ang aabutin ko sa'yo! What is your problem with me?"

"Wala akong problema sa'yo. Ano ba kita? Sino ka ba para problemahin ko. My god, Moonzarte! Get out of my way!" I push his chest but he grip my pulse and pin me to the wall tighter.

"No! We will stay here until my mind is at peace. I've been f**k up for the whole f*****g day because of you, Elizabeth!"

Tumama ang mabango niyang hininga sa leeg ko nang yumuko siya lalo para lang matitigan ako nang mas maigi.

Gustohin ko mang labanan ang mga titig niyang nakakapanghina ng kalamnan, hindi ko na magawa. I keep on silent, naghihintay sa gusto niya pang sasabihin.

Ilang araw ko na siyang iniiwasan, nire-reject sa mga gusto niyang mangyari sa aming dalawa. Pilit na pinapaintindi sa kanya na hindi puwedeng ipagpatuloy ang namamagitan sa aming dalawa. I thought, pabor sa kanya iyon kasi 'yan ang nakikita ko sa kanyang mga kilos na ayaw niya rin sa mga ginagawa namin. Pero bakit mukha siyang problemado ngayon. Ginawa ko lang ang tama para sa amin. Because in the first place, this is all wrong.

"Ano pa ba’ng gusto mo? Matanda ka na, kaya alam mo na rin ang tama at mali. Mahirap ba’ng ipaintindi sa'yo na itigil na natin itong kahibangan natin. Mali ito, sobrang mal----"

"Putangina! Para sa akin walang mali sa ginagawa natin, pareho nating nagustuhan itong kahibangan natin. Please, don't make it hard to me. Ang hirap ng pinapakita mo sa akin. Nakakadurog, tangina!" malutong niyang sabi sa tenga ko.

Ilang beses niyang hinaplos ang braso ko, biglang nagsusumamo sa akin. Parang nalantang gulay ang katawan ko sa paraan nang paghawak niya nang mariin sa bewang ko at paghaplos.

Ito ang isa sa makasalanang epekto niya sa'kin. Kahit hinahawakan niya lang ako, kumakaba ang dibdib ko ng husto. Grabe ang kaba, ang hirap magpigil. Halos araw-araw yata sabik ako sa atensiyon niya pero pinigilan ko iyong ipapakita sa kanya. Kasi alam kong kahinaan niya rin ako.

"We need to stop. Please, spare me. Spare your self to me. We can't be us, Moonzarte."

"Call me by my name, Eliz," mahina niyang saad "Not, Moonzarte."

Iniling ko ang ulo 'tsaka siya tinulak palayo sa akin, subalit todo pigil pa rin siya sa kamay ko. Mahigpit niya itong pinigilan, ayaw nang pakawalan.

"We need to quit becau----"

"I can't, I don't have a f*****g reason to quit this thing. Gusto ko lahat ng ginagawa natin. I don't see any problem with that. Hayaan mo ako sa gusto kong gawin sa'yo, kasi nababaliw na ako kung anong mali ko, bakit mo ako pinapatay ng ganito. Bakit galit ka sa akin. What is your problem? Can we fix this?”

Kinagat ko ang pang-ibabang labi, nagbabadya nanaman ang luhang gustong kumuwala. Yuyuko na sana ako para hindi niya makita ang isang butil ng luhang tumulo sa mata ko nang itinunghay niya ang panga ko.

"Stop crying please, I hate seeing your eyes in pain..." Kung kanina galit ang makikita mo sa kanyang mata, ngayon napuno ito ng pangungulila sa akin, "I miss you... I miss you so damn much," he breath before closing his eyes tightly.

"Moonz---"

"Shh... I hate hearing my surename in your mouth." Nagmulat siya ng mata kasabay nang paghaplos niya sa pisngi ko. Tuliro ang mga tinginan naming dalawa. "What's with you? Bakit mo ako binaliw ng ganito." Mas lalong humina ang boses niya, paos na paos.

"We need to sto----"

Natigilan ako nang bigla niya akong siniil ng halik. Halos mapa-ungol ako sa bibig niya nang bigla niya pa akong diniin sa dingding, sinakop niya ang leeg ko gamit ang kamay niyang medyo magaspang. Hinaplos niya ang leeg ko papunta sa bandang tenga. Tinugunan ko ang kanyang halik.

I moan when he inserted his tongue throughly inside my mouth. Dahan-dahan ko namang sinalubong ang dila niyang pilit nilalabanan ang dila ko. I moan more, when the rhythm of his tongue, can't get enough touching mine. The moment he bite my lower lips after that french kiss, napapikit ako dahil sa pagkagat niya ng marahan sa labi ko. Pinanggilan niya iyon, napadaing ako sa sarap na pakiramdam habang ginaganon niya ako. I closed my eyes tight.

Nang pinakawalan niya ang ibabang labi ko sa kanyang mabangis na pagkagat, nagmulat ako ng mata. Naabutan kong namungay ang kanyang mga mata, mas lalo itong nagsusumamo.

"You're craving me so bad, Eliz, but why you're avoiding me? Kahapon ka pa. Scratch that, noong nakaraan mo pa ako iniiwasan," he groan. Mas lalo niya pang hinaplos ang pisngi ko gamit ang thumb finger niya. Paulit-ulit akong tinitigan sa mga mata, pababa sa ilong at sa labi kong nakatikom. "Why? What's the reason?"

What's my reason? Gusto kong matawa sa tanong niya subalit hindi ko na magawa kasi nababalutan ako ng takot sa sarili. Hirap na hirap na rin ako sa sitwasyon naming dalawa, pero siya parang wala lang. Parang walang pake kung anong sasabihin ng mga taong nakapalibot sa amin. He can't control his feelings, his emotions. Nalalabas niya lahat ng gusto niyang sabihin, pero ako, limitado ang galaw ko. Natatakot na baka may makahalata.

That's why, it's really funny, why he is asking like this, when he already knew the answers on the first place..

"I'm pregnant," diretsong amin ko.

He stunned not uttering any words. His mouth is half open. Ramdam ko ang pagtaas 'baba ng kanyang dibdib, mahina pa nu'ng una hanggang sa bumilis nang bumilis. Pumikit siya nang mariin, hinilot ang bridge ng kanyang ilong bago nagmulat.

"For real?" hindi ko man lang siya nakitaan ng pagkagalit. I expected na magagalit siya pero hindi. He looks very happy. Namutawi ang tuwa sa kanyang mga tingin sa akin, para akong nilulusaw. “For real, baby?”

Napakagat labi ako. I nodded, and take a deep breath. Hindi ko makuha sa sarili kung bakit labis ang tuwa ko rin sa naging reaksyon niya. He is really happy, I can see that. The way his amuses face looking at me, it makes me flattered, but at the same time, I felt guilty.

"I am pregnant..." ulit ko.

"That's good, we can announce this to----"

"Hindi ikaw ang ama!"

Galing sa galak na mukha, dahan-dahang umiba ang ekspresyon niya. Kumunot ang kanyang noo, at dumilim ang kanyang mukha.

Parang may bumabara sa lalamunan ko nang humigpit ang kapit niya sa bewang ko, para akong nakuryente.

"What the hell are you saying!"

Napapikit ako sa sindak niyang tono. Dahan-dahan kong tinanggal ang mga kamay niya sa bewang at braso ko 'tsaka ko siya tinulak palayo sa akin. Hindi naman siya umimik. Maski pumalag hindi na niya nagawa, ramdam ko ang kanyang pagkabalisa.

Kahit durog na durog ang puso ko sa nakikitang ekspresyon niya ngayon. Pinilit kong magpanggap na hindi ako maging mahina sa harapan niya. I look at him straight, never blinking. He know me very well, he know me, how and when did I lie. But now, I will never let him read my mind nor my emotions. I look at him with a blank stare, nothing else, even guilt. I've never pasted that on my face right now.

"Hindi ikaw ang ama sa ipinagbubuntis ko ngayon. That's why, I told you to spare me. Pakawalan muna ako. Huwag ka nang habol nang habol sa 'kin. Ayoko sa'yo, sawang-sawa na ako sa'yo, Moonzarte!"

"f**k it, Eliz!"

Napapikit ako nang paulit-ulit niyang sinuntok ang dingding, sinipa-sipa niya pa ito sa sobrang galit niya. Napatakip ako sa bibig nang makita kong nagdurugo ang kamao niya. Gusto ko siyang pigilan ngunit nabato na ako sa kinatatayuan ko. My tears flow on my cheeks non-stop. I hate seeing him, like this. He is miserable, he is unpleasable at this moment. Bumalik sa alaala ko ang dating siya noong una ko pa lang siyang nakilala.

"Moonzarte pleas----"

"Tell me that you're lying, Elizabeth?"

Iniling ko ang ulo nang marahan. Napamura siya nang malakas at mas lalong nagwala.

Humagulhol na ako sa iyak. Ramdam ko ang paghihirap niya, even me. I am so disspointed with myself. Why should we need to sacrifice our feelings like this? What's my reason? Why I am hurting him this way.

"Pakawalan muna ako, please..."

"Your boyfriend, is it?"

Napakagat labi ako sa ipinunto niya. No! He's not the father! And he's not my boyfriend.

"Yes!" I confirm, sabay yuko upang hindi niya mabasang nagsisinungaling lang ako.

"What did I do? Why you did this to me? Why? What did I do wrong to you? Bakit ito ang isinukli mo sa akin? Hindi pa ba ako sapat para sa'yo?"

Mabilis niyang hinawakan ang balikat ko para yugyugin. Namumula ang kanyang mga mata nang masulyapan ko nang ilang sandali. Naging pula ito, hindi dahil sa galit kundi dahil sa pagiging balisa. I can see that, he is almost crying. Pinigilan niya lang dahil ayaw niyang makita ko siyang mahina sa paningin ko.

"Hindi tayo puwede!"

"And so? The f**k I care!"

"That is lust, nothing else!" pandiriin ko pa para lang pumasok sa utak niya kung anong papel ko sa kanya.

"This is not lust, god damn it!"

Iniling niya ang ulo 'tsaka siya hinang-hina na sumandal sa dingding. Inuntog ang likod ng ulo bago may tumulong luha sa mga mata niya, isang butil lang 'yon at mabilis niyang pinahid, isang luha niyang halos nagdurugo ang puso ko nang makita ito.

Kahit kailan hindi ko iniisip na ganito siya kahina ngayon. He is known, to be a heartless and selfish man in Moonzarte Brothers. But after seeing him this way. My heart crumpled in so much pain.

I am so sorry Mr. Moonzarte, but I won't take it back my words just to feel him at east. Kahit halos mamatay na ako sa sakit ng puso ko, titiiisin ko para lang matapos itong lahat.

"I have to go. Narinig muna lahat nang gusto mong marinig. Wala ka nang karapatang manghimasok sa'kin"

"Lahat kaya kong gawin, malaki ang plano ko para sa ating dalawa tapos ito ang ibabalita mo sa'kin? Am I joke to you? Do you think I am not serious to you?" His face darken in pain.

"I have to go..."

Naglakad ako nang isang hakbang. Mabilis niya akong pinigilan at hinila ang dala-dala kong bag. Inagaw ko 'yon sa kanya pero ayaw niyang paawat.

"Ano ba’ng ginagawa mo!"

Pinigilan ko siya nang binuhos niya lahat ng laman ng bag ko sa sink. Agaran niyang nakita ang pregnancy test at kunot noo itong tiningnan.

"I thought you are lying?" bulong niya sa kawalan. Natulala pa siya nang makita pa ang isang pt.

"I told you. I am pregnant," galit kong sabi sabay agaw ng bag ko para ibalik ang mga laman nun.

"A-And I am not the father, Eliz?" hindi makapaniwalang tanong niya.

Tinapos ko ang pagpasok ng mga gamit ko sa bag bago siya hinarap. Hindi ko na mapigilan ang luhang tumulo sa mga mata ko.

"H-Hindi ikaw ang ama. Hindi magiging sa'yo ito. Wala kang karapatan dito. Naintindihan mo!"

"Y-You're lying... Damn... Tell me please, that baby is mine not some other bastard. Please, tell me that baby is m-mine."

Mas lalong nagsusumamo ang mga mata niya. Kahit basag na basag na ang kanyang boses ramdam ko pa rin ang lamig nito.

"Kay Travis ito, hindi sa iyo! Now, back off and from now on stop pestering me."

Mabilis niyang sinakop ang pisngi ko para maabot niya ang labi ko ngunit mabilis kong inilag ang mukha ko para hindi niya ako mahalikan ng tuluyan. Pilit niya pa rin itong pinaharap sa akin 'tsaka ako hinalikan ng mariin. 'Di ko mapigilang dumaing nang pinangigilan niya itong kagatin at marahas na pinasok ang kanyang dila sa bibig ko.

Halos makapusan ako ng hininga sa harass niyang halik. Lunod na lunod ako nang mas lalo niyang diniin ang sarili sa akin. Napakapit ako sa lababo dahil ramdam ko na ang panghihina ng mga tuhod ko. Napapikit ako at mas ninamnam ang halik niyang mapupusok.

I admit, I really miss him so bad. Ilang sandali pa mas pinailaliman niya pa ang paghalik sa akin. Ang mga kamay niya mabilis na napadpad sa dibdib ko at pinisil ito, minasahe kahit may uniform pa akong suot. Hiniwalay niya ang labi naming dalawa.

"Putangina bakit mo ako pinasabik ng ganito. You made me turn on. I miss you so fuckin' bad. Why the hell you make me feel worthless," hingal niyang bulong sa labi ko.

Lasing ko siyang tiningnan. Kagat ang labi nang tinulak ko siya. May naramdaman ako sa sarili na tutol ako sa pagtulak sa kanya. Gusto ko pa ng mga halik niya sa akin, pero may pumipigil din sa isip ko na mali talaga ito. Kailangan kong pigilan ang sariling kahibangan.

"Kapatid kita! Kapatid kita Mr.Moonzarte. Hindi tayo puwede. Kapatid mo ako, isaksak mo 'yan sa isipan mo"

"f**k siblings. Anak ka lang sa labas. Pero bakit... Bakit ganito ang naramdaman ko sa'yo? Why I look at you as my future wife not my f*****g sister."

Halos mahugot ko ang hininga nang masilayan ko pa ang hinanakit niyang tingin sa akin. Gusto kung maiyak sa sinabi niya. Me too, hindi kapatid ang tingin ko sa'yo. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko bakit ako nakaramdam sa kanya ng ganitong pakiramdam. This is all wrong.

"Mali ito e! Mali itong ginagawa natin. Kapatid mo nga ako sa labas kaya nga hindi puwede. May dugo pa rin akong nanalatay ng ama mo. Please, let's stop this thing. Pinapahirapan mo ako." Humagulhol ako sa iyak, hindi na napigilan.

Gusto kung saktan ang sarili dahil kahit saang angulo tingnan anak lang ako sa labas at magkapatid pa rin kami, tapos nagkasala kaming dalawa. Dapat hindi namin ginagawa ang bagay na ito.

"May magkapatid ba’ng nagpaparaos ng libog sa kama? Damn, siguro nga pareho na tayong baliw. Hindi ko matanggap na magkapatid tayo. I want to marry you so bad."

Hinaplos niya ang pisngi ko. Mas lalong namula ang kanyang mga mata, pati ilong niya namumula kakasinghot.

"I can't----"

"Let's go far away. Let's escape. Come with me, Eliza. Gusto kung magsama tayo, gusto kitang masolo na walang panghuhusga ng mga tao," nagsusumamo niyang saad. "I can raise your baby. I can raise the two of you. Please come with me."

Napakagat pa lalo ako sa labi ko nang pati ako nagdadalawang isip na. Gusto ko ang iniiisip niya, gusto ko rin siyang makasama kaso naiisip ko ang kahinatnan naming dalawa. Hanggang kailan kami magtatago sa mga tao? Sa yaman ng pamilya niya posible kayang hindi kami matuntong dalawa sa pinagtataguan namin?

"I'm sorry. I can't, magpapakasal ako kay Travis. Siya ang ama nang dinadala ko kaya sa kanya ako sasama hindi sa'yo. Kapatid kita, hindi tayo puwedeng magsama. I can't go with you."

Iniwan ko siya doon halata ang pagkatulala niya nang makaalis ako. Ramdam ko ang panghihina ko nang nasa korigidor ako. Mabuti na lang walang estudyante sa bandang iyon kaya malaya kung nailabas ang mga luha ko. Sumisikip din ang puso ko sa sobrang sakit.

Ang hirap magsinungaling sa taong alam mong hindi mo kayang mawala sa'yo pero dahil sa maling panahon, maling tadhana kailangan mong magdusa.

Hindi totoong kay Travis ang bata kundi sa kanya ito. Travis didn't touch me. Kundi anak ito ng isang Moonzarte. Anak niya ang nasa sinapupunan ko, makasalanan namin itong ginawa. Kaya mag-isa ko itong dadalhin.

Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman na may anak siya sa akin. Natatakot ako sa mangyayari sa kanya, sikat siya, matunog ang apelyido nila sa Industrya tapos ako. Isang hamak na anak lang sa labas at pinatulan ko siya. Ano na lang ang masasabi ng mga taong nakapaligid sa amin? Kaya hindi puwedeng malaman niya itong pagbubuntis ko.

Nasa maling oras ang pag-iibigan naming dalawa. Isang malaking kagagahan kong papatulan ko ang pagmamakaawa niya. Dahil lahat ng ito ay mali. This thing that we've experienced right now is a SINFUL OF TIME.