วิจัยเถื่อน nc ++

แต่งอย่างเดียว

ราเม็งกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ หน้าซีดเผือด มือไม้ลั่น หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม เธอกำลังจะใช้มือเล็กที่สั่นเทาเปิดประตูออกมาไปอีกครั้งแต่ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจเพราะมือหนา

หมับ! มือหนาของเควินคว้าเข้าที่ข้อมือเล็ก เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาติดกับกำแพงห้องทำงาน

ตุบ! แผ่นหลังเล็กปะทะกับกำแพง พร้อมเควินตามมาทาบติดๆโดยข้อมือเล็กโดนจับยกขึ้นยกเหนือศีรษะ หน้าอกแกร่งติดกับหน้าอกใหญ่จนอากาศแทรกผ่านไม่ได้ด้านล่างก็โดนขาแกร่งแทรกเข้าหว่างกลางไม่ให้หุบ ใบหน้าเรียวตื่นกลัวเธอเงยขึ้นมาสบตากับเควิน ที่เขาก้มลงมาจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว เขายยกยิ้มเหี้ยมๆที่มุมปากคนตัวเล็กพร้อมยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี ' คู่นี้ดูเหมาะสมกันนะครับ' คำนี้ยังก้องในหูของเขา

" ผอ. คุณทำบ้าอะไร ปล่อยนะ " ราเม็งกลั้นใจเค้นเสียงถามออกมา แววตาของเธอตื่นกลัวเขาตลอดเวลา จนเควินแทบคลั่ง เพราะมันดูปลุกเร้าอารมณ์ด้านในของเขาให้ตื่น มือเล็กพยายามบิดข้อมือออกให้หลุดแต่ทำไม่ได้มันยากมาก

" หึหึ กลัวเหรอ?" เควินสบตากับคนตัวเล็กแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอหนาพลางถามด้วยน้ำเสียงไม่บ่งบอกอารมณ์แต่แววตาของเขาดู น่ากลัว มือหนาอีกข้างกำลังจะสอดเข้าไปในเสื้อโค้ทสีขาว

" หะ...หยุดนะ ผอ. ทำบ้าอะไร" ราเม็งร้องห้ามเขาเสียงสั่นเทา ปากเล็กสั่นจน เควินรู้สึกชอบและอยากแกล้งมากกว่านี้ มือหนาสอดเข้าไปด้านในที่เสื้อเชิ้ตแขนยาว มือเรียวสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวคนตัวเล็กที่สั่นเทา มันนุ่มนิ่มน่าสัมผัสมากแค่ไหนและน่าเอาฟันคมกัดไปหมด ราเม็งแทบหยุดหายใจ เธอกลั้นลมหายใจไว้ หัวใจดวงน้อยร่วงลนลงพื้นไปตั้่งนานแล้ว

" ไอ้บ้า ไอ้ ผอ.โรคจิต ไอ้...อื้อ" ราเม็งร้องด่าเควินด้วยความโมโหและโกรธแค้นแววตาที่ตื่นกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นอยากฆ่า เควินก้มลงไปปิดริมฝีปากเล็กที่ชอบด่าเขาทันที ริมฝีปากบางบดขยี้แรงๆจนริมฝีปากเล็กแตกเลือดซึมออกมา ใบหน้าเรียวพยายามหันหนีแต่โยนมือเรียวยกขึ้นมาล็อคเอาไว้ให้รับจูบที่ดิบเถื่อนของเขา

" อื้อๆ อ๊ะ" ราเม็งร้องออกมาจากลำคอเล็ก เควินรีบสอดลิ้นร้อนเข้าไปในปากเล็กทันที ลิ้นร้อนควานหาความหวานในปากเล็กอย่างเอาใจในปากเล็ก พลางไล่ต้อนลิ้นเล็กอยากเอาแต่ใจเช่นกัน ราเม็งพยายามดิ้นรนให้หลุดใบหน้าเรียวพยายามหันหนีแต่โดนมือเรียวล็อคไว้แน่น เควินค่อยๆถอนลิ้นร้อนออกมาจากปากเล็กช้าๆอ้อยอิ่งพร้อมลิ้นร้อนเกาะเกี่ยวดูดดึงลิ้นเล็กออกมาด้วยน้ำลายเหนียวยืดติดออกมาตามลิ้นทั้งสอง ราเม็งรีบหายใจเอาอากาศเข้าหายลึกๆ เควินยกยิ้มเหี้ยมพร้อมย่อตัวลงไปอุ้มคนตัวเล็กขึ้นพร้อมเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของคนตัวเล็ก เขาวางคนตัวเล็กลงบนเก้าอี้ทำงานของเธอ

" ไม่น่ะเควิน นายเป็นบ้าอะไรหยุดนะ" ราเม็งร้องด้วยความตกใจ เควินคุกเข่าลงตรงหน้าคนตัวเล็กพร้อมมือหนาพยายามจับชายกระโปรงให้ล้นขึ้นมาไว้ที่เอวกิ่ว แต่มือเล็กพยายามปัดป่ายและหยิกมือเรียวของเขาเอาไว้ เควินขบกรามแน่นๆ

" แม่งจะฉีกให้ขาดเลยดีไหม?" เควินเค้นเสียงพูดออกมารอดไรฟันด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะคนตัวเล็กชอบต่อว่าและชอบเถียง ชอบต่อต้านเขา ราเม็งขบกรามแน่น แววตาดุดันไม่ต่างจากเขา หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมครามหนักกว่าเดิม

" นายมันพวกเอาแต่ใจ ไปหาเอาคนที่เขาเต็มใจโน้น ฉันไม่เต็มใจ" ราเม็งเค้นเสียงออกมาบอกคนตัวโตที่คุกเข่าตรงหน้า ทั้งสองคนสบตากันนิ่งขาเล็กโดนมือเรียวจับยกพาดไหล่ทั้งสองข้างและตอนนี้กลายเป็นราเม็งโชว์ด้านล่างอย่างปิดไม่มิด ดีที่มีกางเกงตัวจิ๋วปิดกั้นไว้ แต่ก็ยังทำให้เธออายอยู่เพราะสายตาของเขามันเล้าโลมที่สามเหลี่ยมอวบอูม เควินขบกรามแน่นพร้อมก้มลงไปที่หว่างขาเล็กที่กระโปรงลนขึ้นมาโชว์ต้นขาขาวอยู่ ฟันคมกัดลงที่ต้นขาด้านในทันที ราเม็งถึงกับสะดุ้ง

" อ๊ะ ไอ้คนเอาแต่ใจ " ปากเล็กร้องออกมาเบาๆพร้อมเค้นเสียงรอดไรฟันด่าเขา เควินใช้ลิ้นร้อนเลียพร้อมดูดที่รอยฟันอย่างเอาแต่ใจเสียงดูดอย่างเอาแต่ใจดังลั่น ราเม็งกัดริมฝีปากล่างแน่นพร้อมทำหน้าเหยเก มือเล็กยกขึ้นมาผลักดันที่ไหล่กว้างของเขาออก

ก๊อกๆๆๆเสียงประตูหน้าห้องทำงานของราเม็งดังขึ้น เพราะเป็นเวลาเที่ยงแล้วเธอมีนัดกับคิงส์ไปทานข้าว แค่เธอเดินเข้ามาเอาแฟ้มงานมาเก็บไว้ในห้องเฉย ราเม็งถึงกับตกใจ เธอแทบอยากหายตัวออกจากตรงนี้ไป หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เธอหันไปมองประตูหน้าห้อง

" ปล่อย! เลิกทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจได้แล้ว " ราเม็งเค้นเสียงพูดออกมา เควินยักคิ้วให้ไม่สนใจ พร้อมก้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงไปใกล้กลีบกุหลาบที่มีกางเกงตัวจิ๋วกั้นอยู่ มือเล็กพยายามผลักดันใบหน้าหล่อเหลาไว้ อ้าที่พยายามหุบแต่หุบไม่ได้

" จิ๊.. ราเม็งหยุด ไม่งั้นโดนหนัก" เควินเค้นเสียงออกมารอดไรฟัน ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง เขาขบกรามแน่นมือเรียวเริ่มลูบที่ต้นขาทั้งสองข้างของคนตัวเล็ก ราเม็งขนลุกขนชันมตัวสั่นเทา

" แต่มีคนมา นายบ้าไปแล้วเหรอ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยเควิน" ราเม็งเค้นเสียงออกมาเบาๆกลัวคนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน เควินยิ่งขบกรามแน่นกว่าเดิม มือเล็กพยายามดันใบหน้าอันหล่อเหลาไว้ เพราะเขาพยายามดันเข้าหาสามเหลี่ยมอวบอูม มันล่อตาล่อใจเขามาก เขาอยากมากอารมณ์ดันในมันตื่นไปมดเเล้วเพราะอาการของคนตัวเล็กมันแสดงว่าต่อต้านและตื่นกลัว

" ใคร! " เควินเค้นเสียงออกมารอดไรฟันเสียงเหี้ยมๆ แววตาดุดันที่จ้องมองราเม็ง ราเม็งขบกรามแน่นพลางพยายามปกปิดความกลัวไว้ด้านใน แต่แววตาสั่นไหว ราเม็งส่ายหน้าเบาๆ เควินดึงเก้าอี้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้เขามุดเข้าไปใต้โต๊ะ ราเม็งอ้าปากค้าง พลางเงยหน้าขึ้นมามองที่ประตู เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

" ชะ...เชิญค่ะ" ราเม็งเอ่ยปากเชิญ คนด้านนอกให้เปิดประตูเข้ามา ราเม็งอ้าปากค้าง หน้าแดงอายๆ หัวใจแทบกระเด็นออกมา

" คุณราเม็งว่างอยู่หรือเปล่าครับ หรือผมรบกวนอะไรคุณหรือเปล่าครับ? " เวกัสถามขึ้นมา พลางเดินเข้ามาในห้องนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามราเม็ง ราเม็งจ้องมองหน้าเวกัสพลางยกยิ้มเจื่อนๆให้ เธอพยายามกลั้นหายใจเพราะกลัวเวกัสจับได้ เควินที่อยู่ใต้โต๊ะขบกรามแน่น ' เหี้ยเวจมูกเหมือนหมาซิบ ' จมูกโด่งคลอเคลียแถวข้างขาด้านในของคนตัวเล็ก' ราเม็งกลิ่นหอมไปหมดเลยว่ะ '

" ระ..ราว่างค่ะ ท่านรองมีอะไรหรือเปล่าคะ" ราเม็งถามออกมาเสียงสั่นไหว พลางหยิบจับกระดาษและปากกาขึ้นมาเพื่อจด เวกัสจ้องมองดูคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยอาการแปลก

" ผมมีเอกสารอีกชุดหนึ่งให้คุณราเม็งเซ็นครับ แต่อยู่โต๊ะของไอ้เค แต่ผมหาเจ้าของห้องไม่เจอครับ" เวกัสบอกกับราเม็ง เขาเดินมาหาเควินเพื่อมาชวนไปกินข้าวและไปเอาเอกสาร แต่เจ้าของห้องหาย ราเม็งแทบพูดอะไรไม่ออก เธอเริ่มสั่นเทา เพราะด้านล่างโดนจมูกโด่งและปากบางทั้งคลอเคลียและดูดเลียจนเปรอะเปื้อนน้ำลาย เควินไม่สนใจจะฟังเวกัสพูดเลยหรือไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะเป็นอย่างไร เวกัสขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าของราเม็งดังขึ้นอีกรอบ เวกัสหันหน้าไปมองที่ประตู ราเม็งก้มลงไปมองใต้โต๊ะพร้อมขบกรามแน่น แววตาดุดัน

' หยุดเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า ' ราเม็งทำปากขมุบขมิบใส่เควิน แต่เขากับยกยิ้มชอบใจ มือเรียวจับขาเล็กอ้าออกกว้างๆกว่าเดิมจนเผยกลีบกุหลาบอวบอูมที่มีกางเกงตัวจิ๋วกั้นอยู่ มือเล็กเลื่อนลงมาดันใบหน้าอันหล่อเหลาเอาไว้เล็กน้อย ราเม็งเงยหน้าขึ้นมามองเวกัสที่หันไปมองประตูอยู่ เปิดห้องของราเม็งเปิดเข้ามา

" น้องรา ไปกันหรือยังครับ?" คิงส์เปิดห้องเข้ามา พลางถามราเม็งทันที เควินขบกรามแน่น ' สเน่ห์เเรงจริง ยัยเชื้อรา' ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปใกล้ๆกลีบกุหลาบอวบอูมปากบางดูดแรงๆผ่านกางเกงตัวจิ๋วกั้นอยู่ พร้อมลิ้นร้อนเลียตาม ราเม็งถึงกับกัดริมฝีปากล่างแน่น พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หัวใจแทบวายเพราะไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน เธอกลัวเวกัสและคิงส์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้่นกับเธอในตอนนี้

" ระ...ราเอ่อ " ราเม็งพูดออกมาเสียงสั่น พยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้และความรู้สึกตื่นกลัวผสมผสานตื่นเต้นไว้ไม่ไหว คิงส์หันหน้ามาเจอเวกัสเขาโค้งคำนับให้เวกัสเล็กน้อย ราเม็งแทบทำตัวไม่ถูกเพราะคนใต้โต๊ะใช้ลิ้นเลีย ปากดูด ที่กลีบกุหลาบ กัดบ้างตามแต่ใจเขา ที่มีกางเกงตัวจิ๋วกั้นอยู่ เธอพยายามนั่งตัวตรง หน้าผากเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา ' ไม่' เควินเงยหน้าขึ้นมาสั่งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้า ปากบางกลับไปทำหน้าที่ต่อ

" พอดีผมมีธุระคุยกับคุณราเม็งนะครับ เธอคงไปกับคุณไม่ได้" เวกัสบอกกับคิงส์น้ำเสียงนิ่ง คิงส์หันหน้าไปมองราเม็งที่ทำหน้าตาเหยเก มือเล็กกำเข้าหากำแน่น เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น หัวใจแทบวายกับสายตาของชายหนุ่มทั้งสองที่หันมามองเธอ เควินยกยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" คะ...ค่ะพี่คิงส์ " ราเม็งพยายามกลั้นหายใจและตอบออกไปเสียงสั่น เธอโมโหคนใต้โต๊ะที่แกล้งเธอ ' ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต เธอจะตัดลิ้นมันทิ้งถ้ามีโอกาส เธอจากเอาเข็มมาเย็บปากร้ายของเขาไว้ถ้าเธอมีโอกาส' คิงส์ถอนหายใจเบาๆด้วยความผิดหวังแต่เอาไว้ครั้งหน้าก็ได้เพราะเขากับเธอก็ไปทานข้าวด้วยกันบ่อยๆอยู่แล้ว

" งั้นพี่ ขอตัวก่อนนะครับน้องรา ผมขอตัวครับ ท่านรอง" คิงส์พูดออกมาพร้อมหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป เวกัสหันหน้ามาสบตากับราเม็ง เขาถอนหายใจออกมาแรง

" ไอ้เหี้ยเค มึงหยุดแกล้งคุณราเม็งได้แล้วออกมา" เวกัสพูดออกมาเสียงดัง พลางก้มหน้าลงมองโต๊ะ เขารู้ว่าเควินอยู่ใต้โต๊ะ แต่ไม่รู้ว่าทำอะไร เควินชะงักริมฝีปากบาง ลิ้นและการกระทำทุกอย่าง พร้อมขบกรามแน่น ' ซิบ ' เควินพลางคิดในใจ คนที่เขาไม่อยากให้รู้คือ เควิน มาตินอัส เพราะพวกมันแสบเข้าไส้ ราเม็งอ้าปากเหวอ หน้าแดงๆ ตาเริ่มแดง เวกัสรู้ทันทีว่าเควินทำอะไรใต้โต๊ะ

" ออกมาไอ้เหี้ยเค กูกับมึงมีเรื่องต้องคุยกัน" เวกัสเค้นเสียงออกมารอดไรฟัน พร้อมเตะโต๊ะด้านล่าง เควินถอนหายใจแรงพร้อมมือเรียวจับขาเล็กหุบเข้าและช่วยคนตัวเล็กดึงกระโปรงของเธอลงปิดเลยเข่า เควินดันเก้าอี้ราเม็งออกกว้างๆ เขาคลานออกมาพร้อมดันตัวลุกขึ้น เขาหันหน้ากับมาสบตากับเวกัสที่จ้องมองเขาอยู่ เควินยักไหล่ให้เล็กน้อย พร้อมลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้ม เวกัสส่ายหน้าเบาๆ ' ไอ้เวรเค ' เวกัสทำปากขมุบขมิบใส่เควิน ราเม็งก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความอาย หัวใจดวงน้อยที่ทำงานหนักแต่แรกตอนนี้ยิ่งหนักกว่าเดิม

" กูจะบอกป้าลิน " เวกัสพูดออกมาเสียงนิ่ง ' เควินมันต้องรับผิดชอบ ในการกระทำของมัน ' เควินขบกรามแน่น พลางปลายตามองราเม็งที่ก้มหน้าแดงอายๆอยู่

" ......." เควินเงียบ เขาไม่รู้ว่าควรตอบยังไงออกไป ' แค่หยอกเล่นเหรอ เวกัสมันคงไม่เชื่อหรอกมันลูกสองคนแล้วนี้ ' เขายักไหล่ให้กับเวกัสโดยไม่แค่ ' เอาว่ะแต่งก็ยังดีกว่าหมั้นไว้ก่อน ' เควินพลางคิดในใจ เพราะอดีตของเขาคือคนรักของเขาหมั้นกันไว้นานๆ และเขาไม่มีเวลาให้เธอเลยไปท้องกับคนอื่น สุดท้ายพอใกล้ถึงงานแต่งความแตกว่าเธอท้องลูกผู้ชายคนอื่น เขาเลยเข็ดเรื่องความรักก็เพราะโดยแทงข้างหลัง กลัวเธอมัวไปทั่วแล้วจะมาให้เขารับผิดชอบเหมือนอดีตคู่หมั้น แต่ถ้าเป็นราเม็งเขาไม่มีปัญหาเพราะเขาคือผัวคนเเรก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจแต่ยังไงเขากับคือผัวป้ารา ' ผัวคนแรก' ราเม็งเงยหน้าขึ้นมาอ้าปากเหวอ พลางส่ายหน้ารัวๆ

" มะ...ไม่เอา ราไม่อยากแต่งกับไอ้บ้าเควิน ไอ้โรคจิต ไอ้.." ราเม็งพูดออกมาเสียงสั่นเทาเธอพยายามกลั้นเสียงสั่นเอาไว้ แต่ต้องหยุดด่าเขาต่อเพราะเควินยกนิ้วเรียวขึ้นมาชี้หน้าขู่เอาไว้ เวกัสหันส่ายหน้ารัว ' ขู่ไปเถอะสุดท้ายจากสิงโตกลายเป็นแมว ' ราเม็งทำแก้มป่องปากจู๋ ยิ่งทำให้เควินหมั่นไส้อยากจะจับคนตัวเล็กตรงหน้าโยนขึ้นเตียงแล้วจับเทงด้วยเสาเข็ม ของเขา

" แต่เรื่องนี้ไอ้เคต้องรับผิดชอบครับคุณราเม็ง " เวกัสบอกกับราเม็งเสียงเข้ม เขาเข้าใจราเม็งว่าราเม็งเจออะไรเพราะครั้งหนึ่งเคยไปเที่ยงผับด้วยกันเควินควบคุมสติไม่อยู่เพราะผู้หญิงคนนั้นบอกว่าชอบแรงๆ พอเควินจัดให้ผู้หญิงคนนั้นได้หามส่ง รพ. และก็ไม่เจอเธออีกเลย

" ........" เควินเงียบไม่พูดอะไร เขาเอาแต่มองคนตัวเล็กที่ปฏิเสธท่าเดียวมันทำให้เขารู้สึกเสียการทรงตัวอย่างบอกไม่ถูกเพราะทุกทีมีแต่เขาปฏิเสธ แต่กับราเม็ง เธอปฏิเสธเขาท่าเดียว แต่เขาต้องรอให้มัมและแด๊ดเป็นคนตัดสินใจ ราเม็งคนเดียวคงปฏิเสธไม่ได้หรอก ' แต่งอย่างเดียวเขาจะไม่หมั้นเด็ดขาด'