บังเอิญรักนายมาดนิ่ง

บทที่2 ยินดีที่ได้รู้รัก

"พวกมึงกูหิวข้าววะไปหาอะไรกินกันป่ะ"เสียงน่านฟ้าพูดขึ้น

"......"

"พวกมึงงอลอะไรกันกูขอโทษที่บังคับให้ขึ้นไปบนเวทีเออๆๆเดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษละกัน งอลเป็นหมาเลย"ประโยคสุดท้ายน่านฟ้าพูดเบาๆ

"เออรู้ก็ดี" เจมส์พูดอย่างหัวเสีย

"เออเอาน่าไหนๆก็จะได้กินของฟรีแล้วช่างมันเถอะ"กีต้าพูดขึ้น

"ไปๆๆๆหิวเหมืนกัน" ซุงเสริมขึ้นมาบ้าง

"อ้าวเห้ยเจมส์มึงจะเดินไปไหนว่ะโรงจอดรถอยู่ทางนี้"

"วันนี้จะกินข้าวที่โรงอาหารเว้ย จะได้ไปส่องสาวปี1ด้วยวันนี้กูเห็นมีแต่แจ่มๆทั้งนั้นเลย"เจมบอกเพื่อน พวกเขาจึงพากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร

~ ที่โรงอาหาร~

พอถึงโรงอาหารของคณะทุกสายตาต่างพากันมองมาที่กลุ่มของพวกเขาเพราะกลุ่มนี้ทั้งหล่อมีออร่ากันมาๆ น้อยครั้งที่จะได้เห็นพวกเจามากินข้าวที่โรงอาหารเพราะเขาไม่ชอบที่คนเยอะ อีกอย่างมันไม่เป็นส่วนตัวเวลาที่มีสาวๆเดินมาขายขนมจีบให้พวกเขา

เจมส์: "พวกมึงไปหาไรกินกันก่อนเลยกูกับไอ้พายุจะนั่งจองโต๊ะไว้ไห้คนเยอะชิบ เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง"

พายุ: "มึงแม่งไม่น่าพาพวกกูมาเลยจะได้กินตอนไหนวะโคตรหิว"พายุพูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

เจมส์: "เอาน่ามองอาหารตาไปก่อนสาวๆสวยๆเยอะเยอะมึงดูดิ" เจมส์บอกเพื่อนพร้อมกับส่งสายตาเจ้าชู้มองหาเหยื่อ

"สวัสดีครับน้อง พี่ขอเบอร์ติดต่อน้องหน่อยได้ไหมครับน้องน่ารักมากเลยอะ" เสียงผู้ชายคนนึงพูดพลางยื่นโทรศัพท์ไปให้ผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้พายุ

"เอ่ออคงไม่ได้หรอกค่ะ โทษทีนะคะพอดีตอนนี้ยังไม่คิดมีแฟนอยากตั้งใจเรียนค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

"หยิ่งจังเลยนะครับคิดว่าสวยมากหรอเล่นตัวแบบนี้ระวังจะหาผั..ไม่ได้นะคับ"

'เอ้าไอ้นี้ขอเบอร์แล้วไม่ให้เลยหน้าแตกยังจะมาปากหมาใส่อีก'

"โทษนะพี่หนูไม่คิดว่าตัวเองสวยมากหรอกค่ะเมื่อกี้พี่เป็นคนพูดเองเออเองนะคะชมว่าหนูสวยเองขอเบอร์หนูเองพอไม่ให้พี่ถึงขั้นต้องมาปาก...ใส่เลยหรอค่ะ" เสียงหวานเอ่ยเสียงดันขึ้น ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเสียงใสน่าฟัง แต่ฝีปากไม่ธรรมดาชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ พายุคิดในใจ

ผู้ชายคนนั้นเดินออกไปอย่างหัวเสียเพราะเถียงเมษาไม่ได้

"หึ!คิดว่าจะแน่นี่อิเมษานะคะกลัวซะที่ไหน"

"แกสุดยอดเลยอะ แต่เมื่อกี้พี่เขาก็หล่อดีนะทำไมแกไม่ให้ไปวะเสียดายอะ"พลอยใสเสียดายแทนเพื่อน

"แกนี่ ถ้าชอบก็ไม่ตามไปปลอบใจเขาละ"

"ได้หรอ^^"

"......กู.ประ.ชด." ไอริณกับพลอยใสแขวะกันเป็นเรื่องประจำ เมษาเห็นแบบนี้ตั้งแต่มอต้นจนชินแล้วเลยไม่สนใจ

"มาแล้วครับเพื่อนเชิญพวกมึงสองคนไปหาอะไรแด..ก เฮ้ย กินกันตามสบายนะครับ " กีต้าพูดอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี่มันได้เหยื่อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เจมกับพายุจึงลุกไปหาข้าวกินบ้าง

พึบ!อุ้ย !

พายุ: "เหี้ยไรว่ะเดินไม่ดูทางเลยรีบไปตามควายที่ไหนครับ"พายุพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามอง

เมษา: "เอ้าพี่ไงปากหมาอย่างเงี้ย"ฉันหัวเสีย

ทันไดนั้นทั้งสองคนจึงมองหน้าสบตากันเป็นครั้งแรก ปริ้งๆๆ! ฉันกระพริบตารัวๆ ชิบ.หาย.แล้ว ตายๆๆอิเมษาตายแน่เมื่อกี้เพิ่งด่าเขาไปว่าปากสุนัขทำไงดี ฉันคิดในใจ ก็ตอนแรกไม่รู้ว่าที่ชนไปเป็นรุ่นพี่ที่เป็นพี่ว๊ากแถมหล่อขนาดนี้ มองไกลๆว่าหล่อแล้วมองใกล้โคตะระโคตรหล่อเลย

ตุบๆ ตุบๆ! เสียหัวใจฉันเต้นแรงมาก

ไม่นะฉันหวั่นไหวหรอฉันไม่ใช่คนแบบนี้นิหรืออยู่ไกลยัยพลอยใสมากไปเลยติดเชื้อบ้าผู้ชายไม่ๆๆสติๆเมษาสติ เมษารีบตั้งสติต่อให้หล่อจะยอมโดนด่าเฉยๆไม่ได้

พายุ: "เอ้านี่ เอ๊ะน้องชื่ออะไรเนี้ย เมษา อ่อออืมม อยู่คณะบริหารซะด้วย" ที่รู้เพราะเด็กปี1จะมีป้ายชื่อคล้องคอ พายุยิ้มมุมปาก ในใจคิดอะไรใครก็ไม่สามารถเดาได้

"ปากดีๆแบบนี้เดี๋ยวพ่อจับดูดให้พูดไม่ได้เลยคอยดู"เขากระซิบข้างหูเมษาเด็กคนนี้ตัวเล็กหุ่นดีผิวข้าวหน้าอกใหญ่ก้นก็งอน เขาใช้สายตาแทะโลมเมษา

ฉันมองอยู่นานจึงแสดงอาการไม่พอใจออกมา พร้อมกับพูดว่า

เมษา: "ปากพี่ดีอย่างเนี้ยระวังโดนไม้ฟาดปากแล้วพูดไม่ได้หรอก" เสียงใสเจื้อยแจ้วเถียงกลับไม่หยุด

พายุ: "อ้าวเห้ย..."

ซุง: "ใจเย็นน้องพี่ต้องขอโทษ แทนเพื่อนด้วยจริงๆนะคนสวย"ซุงพูดตัดบทไม่ให้ทะเลาะกันไปมากกว่านี้

ไอริณ: "เออใจเย็นนะเมษายังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่แค่ชนกันแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หนูก็ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ"ไอริณกล่าวพร้อมกับยกมือไหว้

ซุง: "ไม่เป็นไรครับน้องสวยพี่ให้อภัย" ซุงบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

เมษา: "เมษาขอโทษแล้วก็ขอตัวนะคะ" พร้อมกับกำลังจะเดินออกไปทันใดนั้นเอง

พึบ!

มือเรียวของเมษาถูกคว้าเอาไว้ โดยมือแกร่งของใครบางคน

เมษา"มีอะไรอีกค่ะ"เสียงหวานถามอย่าหัวเสียจะหาเรื่องอะไรอีกเนี่ย

พายุ: "พี่ชื่อพายุนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเจอกันนะ"

ประโยคหลังพี่เขามากระซิบข้างหูพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก ฉันขนลุกอย่าบอกไม่ถูก ฉันคิดว่าหลังจากนี้ชีวิตในมหาลัยของฉันกำลังจะไม่สงบแล้ว

-ดูเหมือนเสืออย่างพายุจะถูกใจกระรอกน้อยอย่างเมษาซะแล้ว^^-