Friendship เพื่อนสนิท

Episode 4

Episode 4

'ฮัลโหลไหม มีอะไรเหรอ' เสียงทุ้มเข้มจากปลายสายเอ่ยดังขึ้นทันทีหลังจากที่ฉันถือสายรอเล็กน้อย

"คิดถึงเลยโทรมาหา ไม่ได้เหรอ?"

'ก็ได้อยู่หรอก แล้วมีอะไรรึเปล่า?'

"ทำไมช่วงนี้พี่ไม่ออกไปเที่ยวห้างกับไหมเลยอ่ะ รู้ไหมว่าไหมอยากเดินช็อปปิ้งแค่ไหน อยู่แต่บ้านน่าเบื่อสุดๆ" ฉันเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ ตั้งแต่วันนั้นที่พี่ฟีฟ่ามาบ้านฉันแล้วรู้สึกแย่ เขาก็ไม่โผล่หน้ามาเจอฉันอีกหลายสัปดาห์เลย

ฉันไม่รู้ว่าพี่เขากำลังโกรธหรืออะไรรึเปล่า... แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเหมือนพี่เขาจะอยากเลิกกับฉันมากๆเพราะครอบครัวของฉันไม่ยอมรับในตัวเขา

'ก็... พี่ไม่ค่อยมีเงินนี่นา ออกไปข้างนอกค่าใช้จ่ายก็เยอะ พี่เลยไม่อยากออกไปไหน อยู่บ้านดีกว่า' พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะลำบากใจ

"เดี๋ยวหนูจ่ายค่าเดินทางให้ ออกไปเที่ยวกับหนูหน่อยนะ น้าาาา" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน พี่ฟีฟ่าเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฉันรับรู้ได้เลยว่าพี่เขากำลังเหนื่อยใจกับฉันอยู่

'ไม่เอาหรอก... พี่ไม่อยากให้หนูต้องมาเสียเงินกับพี่'

"แต่หนูเหงาที่ไม่ได้เจอพี่นะ แถมอีกไม่กี่เดือนหนูก็ต้องไปเรียนมหาลัยแล้วด้วย" ฉันบอกออกมาตามตรงอย่างเอาแต่ใจเล็กน้อย แถมมหาลัยที่ฉันต้องไปเรียนยังห่างไกลจากบ้านพอสมควร ไม่แน่ว่าฉันอาจจะต้องอยู่หอ เพราะว่าจะเดินทางกลับบ้านทุกวันคงจะไม่ไหว

ถ้าเป็นแบบนั้น... ฉันอาจจะเจอพี่ฟีฟ่าได้น้อยลงก็เป็นได้...

'ไว้เป็นวันอื่นนะ ช่วงนี้พี่กำลังวุ่นวายกับเรื่องหางานทำ'

"พี่ยังไม่ได้งานทำอีกเหรอ พี่จบมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ..." ฉันเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย พี่ฟีฟ่าก็ดูจะมีความสามารถแท้ๆ แต่ทำไมดูหางานยากจังนะ ชักจะสงสัยแล้วสิ

'อย่าตอกย้ำพี่ได้ไหม ก็สายอาชีพนี้มันหางานยากอยู่แล้ว แถมพี่จบในมหาลัยที่ไม่ได้ดังเด่นในเรื่องนี้ด้วย" พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างละอ่อนใจ

ฉันคิดว่าฉันไม่ควรถามอะไรพี่เขาไปมากไปกว่านี้แล้ว...

"งั้นถ้าพี่ว่างเมื่อไหร่ โทรมาหาหนูนะ"

หลายวันต่อมา...

"ไหม รู้รึยังว่าลูกจะต้องไปเรียนปรับพื้นฐานที่มหาลัยก่อนเปิดเทอม" เสียงหวานใสของมะม๊าเอ่ยดังขึ้นทันทีหลังจากที่เปิดเข้ามาในห้องฉันอย่างไม่ได้อนุญาต แถมยังพาแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดในห้องของฉันอีกด้วย ชิ

"ไม่รู้ค่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรง ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมหาลัยตัวเองทั้งนั้น

หลังจากที่ฉันปริปากกับป๊าม๊าไปว่าฉันจะเรียนคณะวิศวะ ป๊าม๊าผู้แสนจะน่ารักของฉันก็ได้จัดเตรียมมหาลัยรัฐบาลที่มีชื่อเสียงในด้านนี้ไว้ให้ทันที แถมคะแนนสอบของฉันก็ยังเกินเกณฑ์คณะนี้อีกต่างหาก ทำให้มหาลัยนี้ต้อนรับฉันเป็นอย่างดีเลยทีเดียว

แต่ข้อเสียของมหาลัยนี้ก็คือ... ไกลบ้านฉันไปหน่อย!

"งั้นก็รู้ไว้ซะว่าอีกไม่กี่สัปดาห์ลูกต้องไปเรียนปรับพื้นฐาน อ๋อ แล้วก็ต้องไปอยู่หอด้วยละ" เสียงหวานใสของม๊าเอ่ย ฉันทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย และเหมือนม๊าจะรู้ดีว่าฉันอยากจะเอ่ยเอื้อนอะไรบางอย่างออกมา

"ทำหน้าแบบนั้นอยากจะพูดอะไรรึเปล่า?"

"ก็....เอ่อ"

"หืม?"

"หนูไม่อยากอยู่หออ่ะม๊า ได้ไหม" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะออดอ้อน ยังไงก็ต้องลองขอร้องม๊าดูสักครั้ง... แถมเรื่องที่ฉันขอร้องทีไรม๊าก็มักจะยอมอ่อนข้อเสมอ เรื่องนี้ก็ต้องเหมือนกันแน่ๆ

"ทำไมไม่อยากอยู่ กลัวอยู่ไกลจากฟีฟ่ารึไง?" ม๊าเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน แถมทำสายตาไม่พอใจสุดๆใส่ฉันอีก ฮือๆ ม๊าจะเกลียดอะไรเขาขนาดนั้น

"ปละ...เปล่าสักหน่อย แค่อยากอยู่บ้านกับป๊าม๊าเหมือนเดิมก็เท่านั้นเอง"

"ม๊าไม่ยอมเด็ดขาด ยังไงลูกก็ต้องอยู่หอ!"

"ม๊า... แต่หนูไม่อยากอยู่"

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ป๊ากับม๊าเลือกหอให้หนูอยู่แล้ว ไม่ใช่สิ... คอนโดต่างหาก เพราะงั้นยังไงหนูก็ต้องอยู่คอนโด" ม๊าเอ่ยกำชับอย่างเข้มงวด พลางกอดอกมองฉันอย่างผู้ชนะ ฮือๆ แต่ันไม่อยากอยู่อ่ะ ถึงจะได้อยู่คอนโดก็เถอะ อยากอยู่บ้านเหมือนเดิมมากกว่า

"ม๊า แต่หนูไปเรียนไกลบ้านอ่ะ... หนูขับรถไม่เป็นนะ ถ้าหนูจะกลับบ้านหนูจะทำยังไง" ฉันเอ่ยอ้างขึ้นมาทันที

"ถ้าอยากกลับตอนไหนเดี๋ยวม๊ากับป๊าไปรับ หรือไม่ก็ให้คนขับรถที่บ้านไปรับก็ได้" ม๊าเอ่ยบอก ทำให้ฉันหาข้ออ้างใดๆมาไม่ได้อีกแล้ว เฮ้อ ฉันคงจะต้องยอมม๊าจริงๆสินะ

"ก็ได้! หนูไปอยู่ก็ได้"

"เดี๋ยวดนี้ลูกดูดื้อขึ้นนะ แต่ก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย" ม๊าถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะนั่งบนเตียงข้างๆฉัน

"ม๊า ถามไรหน่อยดิ"

"หืม?"

"ทำไมม๊าต้องไม่ชอบพี่ฟีฟ่าขนาดนั้นด้วย"

"คำถามนี้อีกแล้ว... ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่ต้องมีเหตุผลหรอก ถึงจะมี ม๊าก็รู้นะว่าเหตุผลนั้นหนูรู้อยู่แก่ใจ"

"เขาหน้าตาไม่ดีเหรอ แต่หนูว่าพี่เขาก็หล่ออยู่นะ" ฉันถามอย่างสงสัย ฉันว่าพี่ฟีฟ่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีถึงขั้นใช้ได้ ใบหน้าของเขาเรียวยาว ผมสีดำซอยไล่ระดับถึงต้นคอ แถมยังสูงมากพอควรอีกต่างหาก โดยรวมแล้วจัดว่าดูดีเลยแหละ

อ๋อ! แถมขาวด้วยนะ ลักษณะโดยรวมก็ออกไปทางแบดบอยหน่อยๆ แต่พี่เขาก็ไม่ได้เจ้าชู้อะไรด้วย ถึงจะมีสาวๆมาล้อมรอบอยู่บ่อยครั้งก็เถอะ แต่พอฉันคบกับพี่เขา สาวๆพวกนั้นที่เคยมาเกาะแกะก็หายไปเลย

"ไม่ใช่แบบนั้น... นิสัยต่างหาก ม๊าผ่านคนมาเยอะ ม๊ามองคนออกนะว่าคนแบบนั้นจะเป็นยังไงต่อไปในอนาคต"

"...."

"ฟีฟ่า... ม๊ามองรวมๆแล้วเหมือนเป็นคนที่เกาะผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อย งานการไม่ทำ ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง แถมยังดูเป็นคนชอบโกหกอีกต่างหาก เชื่อใจ ไว้ใจไม่ได้ ไม่น่าคบหา ดูเจ้าเล่ห์อีกด้วย"

"...." ฉันได้แต่นั่งเงียบกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่นึกเลยว่าม๊าจะคิดแบบนี้กับพี่ฟีฟ่า... ทั้งๆที่เขาอาจจะไม่ใช่คนแบบนี้แท้ๆ

"ไหมไม่เชื่อม๊าตอนนี้ก็ไม่แปลก... ดูไปเรื่อยๆเดี๋ยวไหมก็รู้เองว่าที่ม๊าเคยพูดไปถูกหมดทุกอย่าง"

"อืม.... ไหมอยากอ่านหนังสือแล้ว ม๊าออกไปก่อนได้ไหม"

"จ๊ะ งั้นม๊าเข้าไปบริษัทป๊าก่อนนะ ดึกๆถึงกลับ"

"ค่ะ"

ฟุ่บบบบ

ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง คำพูดของม๊ามันทำให้ฉันคิด... ไม่สิ ใช้คำว่าเผลอคิดดีกว่า... ถ้าคำที่ม๊าพูดกลายเป็นจริงขึ้นมาฉันจะทำยังไงกันนะ....

RInggg Ringgg Ringgg

'FiFa'

เสียงริงโทนมือถือของฉันดังขึ้นมา พอมองหน้าจอโทรศัพท์ก็ถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจทันที ไม่คิดเลยว่าคนที่ฉันกำลังคิดถึงอยู่จะโทรมาหาแบบนี้

"ฮัลโหล พี่ฟีฟ่า...."

'ไหม อยู่บ้านรึเปล่า'

"อยู่ค่ะ ทำไมเหรอ?"

'พี่ไปหานะ คิดถึง'