Episode 3

2107 Words

Episode 3 "ไหม ทำไมกลับบ้านมืดค่ำแบบนี้" เสียงหวานใสปนดุของมะม๊าเอ่ยดังขึ้นทันทีเมื่อฉันเดินเข้ามาในบ้านของตัวเอง พอกลับบ้านมาก็โดนมะม๊านั่งรอต้อนรับเลย ดีจริงจริ๊งงงง "ไหมก็บอกแล้วไงว่าไปกินข้าวกับเพื่อน" ฉันบอกออกมาอย่างปัดๆก่อนจะเดินเข้าไปกอดมะม๊าด้วยความคิดถึงและอยากให้ท่านใจเย็นลง ดูเหมือนจะโกรธมากเลยแหะที่ฉันกลับบ้านดึกแบบนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนยังไม่เคยว่าฉันด้วยซ้ำ... จนกระทั่งรู้ว่าฉันคบกับพี่ฟีฟ่านั่นแหละ มะม๊าเลยดูเป็นห่วงฉันมากขึ้น และโหดมากขึ้นกว่าเดิม! เอาจริงๆ ป๊ากับม๊าของฉันไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ที่ฉันคบกับพี่ฟีฟ่า... เพราะอะไรนะเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะว่าพี่เขายังไม่มีงานทำ ให้ฉันจ่ายค่าอาหารให้ประจำ และดูแลฉันไม่ได้ดีพอละมั้ง แถมพี่เขาเรียนจบแล้วยังไม่มีรถขับไปรับไปส่งฉันอีกต่างหาก... ม๊าคงกลัวว่าฉันลำบากในอนาคต เลยไม่อยากให้ฉันคบกับผู้ชายคนนี้ ฉันก็เข้าในใจความเป็นห่วงของม๊านะ แต่ฉันรักพี่เขานะสิ ทำยังไงได้ละ ถึงแม้พี่เขาจะไม่มีอะไรเลยก็ตาม ฉันเชื่อว่ายังไงพี่เขาก็ดูแลฉันได้แน่นอน! "ไปกินข้าวกับเพื่อนคนไหน?" "อะ...เอ่อ ถิงถิงไงม๊า" "หึ คิดจะโกหกม๊าเหรอ ม๊าโทรไปถามถิงถิงมาแล้ว เขาไม่ได้ออกไปกินข้าวกับลูก" เสียงหวานใสปนดุเอ่ย พลางมองฉันด้วยสายตาคาดโทษ ฮือๆ ถิงถิงนะถิงถิง ไม่ให้ความร่วมมือกันเลย "ม๊าถามดีๆนะ ออกไปไหนกับใครมา?" "ออกไปกับพี่ฟีฟ่าค่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรง ขืนโกหกไปมากกว่านี้ม๊าคงจะโกรธมากขึ้นแน่ๆ สู้ยอมรับความจริงไปเลยดีกว่า เผลอๆม๊าอาจจะอารมณ์ดีมากขึ้นก็ได้ "ยังไม่เลิกคบกันอีกเหรอ!!!?" "ยังค่ะ... ทำไมต้องเลิกคบด้วยอ่ะ ในเมื่อหนูรักพี่เขา" "ม๊าบอกแล้วไงว่าให้เลิกคบกับไอ้หมอนั่นได้แล้ว! มันกำลังเกาะลูกกินอยู่นะ" ม๊าเอ่ยขึ้นเสียงดัง พลางมองฉันด้วยแววตาไม่พอใจสุดๆ ทำไมม๊าต้องคิดว่าพี่เขาเกาะฉันกินด้วย ทั้งๆที่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยแท้ๆ ดูก็รู้ว่าพี่เขาเป็นคนจริงใจ รักฉันจริง เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก ต่อให้เกิด... พี่เขาก็รักฉันอยู่ดี "เขาไม่ได้เกาะหนูกินนะ" "แล้วเขาเรียกว่าอะไรละ ให้ลูกจ่ายค่าอาหารทุกมื้อ รถก็ไม่มีขับ แถมงานก็ยังไม่มีทำ ม๊าไม่เข้าใจเลยว่าลูกรักคนแบบนี้ลงได้ยังไง!" "ก็หนูรักของหนู ม๊าไม่เข้าใจหรอก!" ฉันเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องทันที ฮือๆ เสียใจอ่ะที่ม๊าพูดงี้ ถึงมันจะไม่ใช่รอบแรกที่เคยพูดก็เถอะ เฮ้อ...! รักครั้งแรกของฉันทำไมมันต้องมีอุปสรรคเป็นครอบครัวด้วยละเนี่ย หลายวันต่อมา.... "ไหมคิดออกรึยังครับว่าจะเรียนต่อที่ไหน?" เสียงทุ้มเข้มของพี่ฟีฟ่าเอ่ยดังขึ้น มือหนาของพี่เขากุมมือฉันเอาไว้อย่างแนบแน่นขณะที่เรากำลังเดินช็อปปิ้งอยู่ในห้างแถวสยามกัน ฉันว่าฉันมาสยามโคตรบ่อยประดุจว่าเป็นบ้านอีกหลัง "หนูคิดออกแล้วว่าจะเรียนอะไร" ฉันบอกออกมาตามอย่างยิ้มๆ พลางมองมือพี่ฟีฟ่าที่กุมมือฉันเอาไว้ ฉันชอบพี่เขาก็ตรงนี้แหละ.... พี่เขาแสดงความรักต่อสาธารณะอย่างไม่อายใครว่าฉันเป็นแฟนด้วยการกุมมือ "หืม?" "ให้พี่ทายดีกว่า พี่คิดว่าหนูจะเรียนอะไรอ่ะ?" "อืม... สถาปัตย์แบบพี่อะเหรอ?" "ผิดค่ะ" "งั้น... ศิลปศาสตร์" "ไม่ใช่อยู่ดี" "แล้วอะไรละ พี่ว่าเราน่าจะชอบพวกนี้นะ" "หนูจะเรียนวิศวะ" ฉันบอกออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง แถมพี่ฟีฟ่าดูจะตกใจน่าดูที่ฉันพูดคำนี้ออกมา มันน่าตกใจตรงไหนกัน ฉันแค่อยากจะเรียนวิศวะเอง แปลกเหรอ "แต่ไหมเคยบอกว่า... ไม่ชอบวิศวะไม่ใช่เหรอ แถมเป็นอาชีพที่ไม่เคยเหลียวมองด้วย" พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เอาจริงๆฉันก็แปลกใจตัวเองมากเหมือนกันที่เลือกเรียนวิศวะ ยอมรับเลยว่าในชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะเรียนวิศวะ แต่เพราะว่าฉันไม่รู้จะเรียนอะไรเลยเลือกวิศวะละมั้ง แถมสืบค้นในกระทู้ต่างๆก็มักจะบอกกันว่าคนที่ชอบไม่ติดหมอ จะหันเหไปเรียนวิศวะแทน "ไม่ลองไปเรียนก็ไม่รู้หรอกว่าชอบไหม พี่ฟีฟ่าก็เคยบอกไม่ใช่เหรอ?" "ก็จริง... แต่วิศวะผู้ชายเยอะ พี่ไม่อยากให้ไปเรียน" "หึงเหรอ ยังไงหนูก็ไม่มีทางนอกใจพี่อยู่แล้ว เพราะหนูรักพี่คนเดียว =///=" ฉันบอกออกมาอย่างเขินอายเล็กน้อย พี่ฟีฟ่าหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้าก่อนจะใช้มือหนาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน "ให้มันจริงเถอะ" "พี่ไม่เชื่อใจหนูเหรอ =^=" "พี่เชื่อใจหนูอยู่แล้ว... แต่พี่เเค่กลัวเฉยๆ" "ไม่หรอกน่า ยังไงหนูก็ไม่สนใจผู้ชายคนไหนนอกจากพี่อยู่แล้ว..." "พี่จะจำคำพูดหนูไว้นะ :')" "เออจริงสิ... ตอนเย็นพี่ว่างไหม คือว่าป๊ากับม๊าหนูชวนพี่ไปทานข้าวที่บ้าน เหมือนว่าท่านอยากจะคุยกับพี่อ่ะ" ฉันบอกออกมาตามตรง พลางมองหน้าพี่ฟีฟ่าที่ดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย "คุยเรื่องอะไร?" "ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ" "หึ สงสัยป๊ากับม๊าหนูจะไม่ค่อยชอบพี่จริงๆนั่นแหละ" "ไม่หรอกน่า พี่คิดมากไปเอง สักวันป๊ากับม๊าต้องเปลี่ยนใจมาชอบพี่แน่ๆ เพราะพี่คอยดูแลเอาใจใส่หนูตลอด" ฉันเอ่ยออกมาอย่างปลอบใจ จริงๆฉันก็อยากให้ป๊ากับม๊าเห็นด้านนี้ของพี่ฟีฟ่ามั่งจริงๆนะ "พี่ก็หวังว่าอย่างงั้น...." "อ๊ะ! หนูขอเข้าไปดูเสื้อผ้าร้านนั้นหน่อยนะ ถ้าพี่ซื้อให้ก็จะดีใจเป็นอย่างมาก" ฉันบอกออกมาอย่างขำๆ ในใจก็ไม่คิดว่าพี่เขาจะซื้อให้จริงๆหรอก ฉันรู้ว่าเสื้อผ้าที่ฉันอยากได้แต่ละอย่างล้วนราคาหลายพันทั้งนั้น... แต่บางทีฉันก็แอบนอยด์ๆเหมือนกันนะ.... พี่ฟีฟ่าไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลย มีแต่ฉันที่คอยซื้อให้พี่เขาฝ่ายเดียว... แต่ช่างมันเถอะ ก็พี่เขาไม่มีเงินที่จะมาซื้อให้ฉันนี่นา แค่เงินใช้ในชีวิตประจำวันของพี่เขาก็ยังแทบไม่พออยู่แล้ว จะมาซื้อของไร้สาระพวกนี้ให้ฉันได้ยังไง... "พี่ซื้อให้ไม่ได้หรอกนะ..." "เพราะพี่ไม่มีเงิน" "อืม... หนูก็รู้นี่ว่าพี่ไม่มีเงินซื้อของแพงๆให้หนู" "อืม หนูเข้าใจ หนูก็แค่พูดเล่นๆเฉยๆ" ฉันบอกออกมาตามตรงขณะที่เลือกเสื้อผ้าที่อยากได้ "แต่พี่คิดนะ... พี่ไม่มีอะไรให้หนูสักอย่าง เฮ้อ" "พี่อย่าคิดมากดิ หนูแค่พูดเล่นเฉยๆ เสื้อผ้าพวกนี้หนูมีเงินซื้อเองอยู่แล้ว" ฉันบอกออกมาตามความจริงก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่อยากได้หลายตัวใส่ตะกร้า "ยิ่งหนูพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้พี่รู้สึกแย่ พี่จะรีบหางานทำให้ได้ไวๆนะ" "พี่อย่าคิดมากดิ.... หนูขอโทษ" ไม่ชอบที่พี่ฟีฟ่าเป็นแบบนี้เลยจริงๆ "ฟีฟ่า ไม่เจอกันนานเลยนะ" เสียงทุ้มเข้มของปะป๊าเอ่ยดังขึ้นขณะที่พวกเรากำลังนั่งรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกันภายในบ้านของฉัน พี่ฟีฟ่ายอมที่จะมาเพราะว่าเกรงใจปะป๊ามะม๊าของฉัน "ครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งครับ คุณพ่อ" "เรียกว่าน้าก็พอ ไม่ต้องเรียกว่าพ่อ ฉันมีลูกสาวคนเดียว" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยจะพอใจ แถมสายตาที่ป๊ามองพี่ฟีฟ่าดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เป็นอย่างมาก ดูยังไงก็รู้ว่าป๊าไม่มีทางยอมรับพี่ฟีฟ่าง่ายๆแน่ๆ "ทำไมถึงไปคบกับใยไหมได้... อายุห่างกันตั้งเยอะ รู้จักกันได้ยังไง?" เสียงทุ้มเข้มของป๊าเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง พลางมองพี่ฟีฟ่าด้วยแววตาที่จ้องเขม็ง แววตาของป๊าน่ากลัว จนทำให้ฉันรู้สึกขนลุกเลย... "ก็... รู้จักกันตอนที่ใยไหมไปงานโอเพ้นเฮาท์ของมหาลัยผมครับ ผมรู้สึกชอบใยไหมก็เลยลองติดต่อกันดู" พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นออกมาตามความจริงทุกประการ ใช่! นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับพี่ฟีฟ่า ฉันได้ไปงานโอเพ้นเฮาท์มหาลัยพี่เขา และฉันก็ได้คุยกับพี่เขาและได้ไปทานข้าวด้วยกัน จากนั้นเราก็แลกข้อมูลติดต่อกัน จนเริ่มสนิทกันเรื่อยๆ และพัฒนาความสัมพันธ์กันจนถึงขั้นเรียกว่าแฟนเนี่ยแหละ เป็นไง!? โรแมนติกใช่ไหมละ การพบเจอกันของพวกเราสองคนมันก็ง่ายๆ ไม่ได้ซับซ้อนอะไร แต่ทำไมป๊าต้องทำหน้าไม่พอใจขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ "หึ แน่ใจว่าแค่ชอบ? ไม่ใช่อยากจะหลอก..." "ป๊า! พี่ฟีฟ่าไม่คิดจะหลอกอะไรหนูหรอกนะ" "ไหม เงียบ" ป๊าเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ทำให้ฉันต้องนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเหมือนเดิม แถมม๊าของฉันก็ยังมองฟีฟ่าอย่างไม่พอใจอีกด้วย รู้สึกสงสารพี่เขาเหมือนกันแหะ... ดูจะกดดันน่าดูที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ "ผมไม่เคยคิดจะหลอกใยไหมครับ ถึงฐานะทางบ้านของผมจะไม่ค่อยดี แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะหลอกเกาะเธอเลยแม้แต่น้อย ผมเชื่อว่าถ้าผมมีงานทำเมื่อไหร่ ผมเลี้ยงดูใยไหมได้แน่นอน" พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ ส่วนป๊าของฉันก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ... อายุห่างกันตั้งเยอะขนาดนี้ ใช่ว่าจะคบกันได้ง่ายๆ" "ครับ... ผมรู้ แต่ผมก็มั่นใจว่าผมรักใยไหมคนเดียว" "หึ แต่ใยไหมยังต้องพบเจอคนอีกมากมาย... เลิกกับใยไหมซะเถอะ ลูกฉันยังอายุน้อยต้องพบเจอกันมากหน้าหลายตา ฉันไม่อยากให้ลูกฉันมาหยุดกับแค่คนคนเดียวที่ไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง" ป๊าเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ทำให้พี่ฟีฟ่าได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ "ผมคงบอกได้แค่ว่าจะพยายามดูแลใยไหมให้ดีที่สุดครับ และผมเชื่อว่าถึงเธอจะพบเจอใครมากมาย แต่เธอก็ไม่สนใจคนพวกนั้นแน่นอน" พี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า" พี่ฟีฟ่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะยกมือไหว้พ่อกับแม่ฉันแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร "พี่! รอด้วย เดี๋ยวหนูไปส่ง" ฉันเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบลุกพรวดเดินตามพี่ฟีฟ่าไป "พ่อกับแม่ไหมดูจะไม่ชอบพี่น่าดูเลยนะ" "หนูขอโทษนะที่ชวนพี่มาวันนี้ ไม่น่าให้พี่มาเลย..." "ไม่เป็นไร พี่ชินที่พ่อแม่ไหมพูดแบบนี้แล้วละ" "ไหม... เลิกกันไหม?" เสียงทุ้มเข้มของพี่ฟีฟ่าเอ่ยขึ้น ฉันรีบเข้าไปกอดพี่เขาทันที พี่เขาดูจะเหวอเล็กน้อย แต่ก็ยอมกอดกลับฉันทันที "ไม่เอานะ อย่าพูดแบบนี้สิ หนูรักพี่ หนูจะไม่เลิกกับพี่!" "พี่ก็รักหนู แต่เรื่องของเรามันดูจะเป็นไปไม่ได้..." "พี่อย่าพูดแบบนี้สิ หนูรักพี่นะ!" "พี่ก็รักไหม แต่..." "แต่?" "เปล่าหรอก ไม่มีอะไร งั้นพี่กลับก่อนนะ เรียกแท็กซี่ไว้แล้ว" "พี่...." "ไว้เจอกันใหม่นะ รักนะครับ ^^"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more