คนถ่อย
1151 Words
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หนุ่มใหญ่ก็เดินไปในห้องทำงานทันที พร้อมกับถามจ้อยและจ้อนว่าได้เรื่องที่ให้ไปสืบมาหรือยัง แต่ทั้งสองกลับเงียบ เขาจึงหงุดหงิดแล้วสั่งให้จ้อนไปรับสาวๆ ในตัวเมืองมาให้เขา คืนนี้เขาต้องการผู้หญิงสักคนมาระบายอารมณ์ร้อนรุ่มในตอนนี้ของตัวเอง ยิ่งคิดถึงคำว่า ‘น้า’ เขาก็ยิ่งอยากสั่งสอนเด็กคนนั้น
“ไปรับมินนี่มาให้ฉัน คืนนี้บอกไปว่าฉันต้องการหล่อนทั้งคืน”
“ครับเสี่ย”
“แล้วก็เอาถุงยางมาด้วยล่ะ ในห้องนอนฉันจะหมดแล้ว”
“ครับเสี่ย แล้วเรื่องที่ดินของคนในหมู่บ้านที่เราจะไปดูพรุ่งนี้ล่ะครับ”
“ยังไงมันก็ต้องเป็นของเราอยู่แล้ว ถ้ามันไม่มีเงินมาจ่ายเราตามนัด”
“ครับเสี่ย”
“ไปจัดการตามที่สั่งได้แล้ว ส่วนมึงไอ้จ้อย พรุ่งนี้กูต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กผู้หญิงนั่นเป็นใคร อยากรู้นักว่าเป็นอะไรกับกำนันบุญส่ง”
“ครับเสี่ย”
สองหนุ่มต่างรับคำสั่งแล้วแยกย้ายกันไปทำงานที่ได้รับมอบหมายมา สองพี่น้องรับใช้เสี่ยตั้งแต่เสี่ยเริ่มสร้างเนื้อสร้างตัว ตอนนี้ก็หลายปีแล้วที่รับใช้เสี่ยจนเสี่ยมาตั้งรกรากที่เพชรบูรณ์ และทั้งสองก็หวังว่าจะได้รับใช้เจ้านายตลอดไปจนถึงลูกหลานของเจ้านาย แต่เรื่องลูกหลาน พวกมันทั้งสองมองไม่เห็นทางเลย เพราะปีนี้เสี่ยอายุ 40 ปีแล้วก็ไม่เห็นว่าจะเลือกผู้หญิงสักคนมาเป็นคู่ชีวิตเลย
“น้างั้นเหรอ อย่าให้มีโอกาสเจออีกนะ น้าคนนี้จะสั่งสอนให้หลาบจำไปจนตายเลยเด็กน้อย” พึมพำกับตัวเองพร้อมลูบสันกรามที่ตอนนี้มีเคราเขียวครึ้มขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับกระตุกยิ้มร้ายมุมปากตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงานออกไปสั่งงานลูกน้องที่เป็นเวรยามเฝ้าบ้านของตัวเอง
การกลับมาอยู่บ้านตัวเองทำให้เธอมีความสุขกับการใช้ชีวิต และเริ่มไปสอนนักเรียนแล้ว ตอนนี้ก็ผ่านมาครบหนึ่งอาทิตย์ เธอไปสอนได้สองวันแล้ว และก็ดีที่นักเรียนทุกคนน่ารักและคณะครูทุกคนต้อนรับเธอด้วยน้ำใจที่ดี ยิ่งทุกคนดีแบบนี้ เจนจิราก็ยิ่งอยากสอบบรรจุครูให้ได้ เธอตั้งใจไว้ว่าปีหน้าจะต้องสอบบรรจุให้ได้ ปีนี้สอนหาประสบการณ์รอไปก่อน ระหว่างทางขับรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน เจนจิราก็แวะร้านค้าประจำหมู่บ้านเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัวก่อนจะกลับบ้าน พอเดินเข้าไปในร้านก็เห็นว่าในร้านคนเต็มแน่น เธอก็ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าเป็นลูกค้าทั่วไปเหมือนกับตัวเอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนที่อยู่ในร้าน
“ป้าจ๋า...ครีมนี้เท่าไหร่จ๊ะ” เธอยกครีมทาผิวของแบรนด์หนึ่งขึ้นถามแม่ค้าเจ้าของร้าน
“ครีมนั้นเหรอจ๊ะ เก้าสิบเก้าบาทจ้ะ” ป้าเจ้าของร้านร้องตอบ
“ขอบคุณนะจ๊ะป้า” เธอขอบคุณแล้วเลือกของใช้ส่วนตัวต่อ และเดินไปหยิบผ้าอนามัย แต่พอจะหยิบก็ดันมีคนเดินมายืนขวางไว้เสียก่อน
“คุณน้าคะ หนูขอทางหน่อยค่ะ” เธอบอกคนที่ยืนขวาง
‘น้า’ อีกแล้ว หล่อนเรียกเขาว่าน้าอีกแล้ว เธอจำเขาไม่ได้รึยังไงกัน คลังแสงมองไปยังจ้อยกับจ้อนที่ยืนไม่ห่างและก็ต้องกัดฟันแน่น เมื่อจ้อยกับจ้อนยิ้มขำเขา จนเขาต้องถลึงตาใส่คาดโทษทั้งสอง
“คุณน้าคะ” เธอเห็นว่าคนตัวโตยืนปักหลักนิ่งไม่ยอมขยับออกให้สักทีเลยเอ่ยเรียกอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เสียงดังกว่าเดิม
“ฉันว่าฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องนะ และไม่มีหลานสาวด้วย” น้ำเสียงทุ้มห้วนเอ่ยลอดออกมาพร้อมกับถอดแว่นกันแดดของตัวเองออกก้มมองหน้าของคนที่แหงนเงยขึ้นมองหน้าตัวเองด้วยสายตาเอาเรื่อง
“งั้นคุณก็หลบหน่อยค่ะ ฉันจะหยิบของ” เธอบอกเขา แม้จะหวาดกลัวสายตาดุดันที่จ้องมองมาทางตนก็ตาม แต่เจนจิราก็ทำใจดีสู้เสือสั่งเขาออกไป
หึ!
“เชย” คลังแสงมองสำรวจร่างเล็กที่สูงเพียงระดับอกตัวเองแล้วก็พูดออกมาสั้นๆ โดยไม่ยอมขยับตัวออกให้คนตัวเล็ก
“อะไรคะ คุณว่าฉันเหรอ เราเพิ่งเจอกันนะ” เจนจิราถามอย่างไม่พอใจ
“แน่ใจว่าเราเพิ่งเคยเจอกัน” คลังแสงโน้มหน้าต่ำเอ่ยรดใบหน้าสวยของหญิงสาวจนเธอห่อตัวย่อลงหนี
“คะ...คุณจะทำอะไรฉัน ที่ร้านคนเยอะ ฉันจะร้องให้คนช่วย” เธอถามเสียงสั่น
หึ!
คลังแสงไม่ตอบแต่โน้มหน้าลงไปใกล้กับแก้มนวลของเธอแล้วฉวยโอกาสหอมแก้มนวลเนียนที่แต่งหน้าอ่อนๆ ของหญิงสาวทันที เขาอยากทำแบบนี้ตั้งแต่ได้กลิ่นหอมของเธอตั้งแต่ที่เธอเดินผ่านเขาเข้ามาในร้านเมื่อกี้แล้ว เจนจิรามีกลิ่นหอมไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วย เพราะผู้หญิงพวกนั้นต่างก็ใช้น้ำหอมราคาแพงๆ แต่เด็กคนนี้กลับมีกลิ่นแป้งเด็ก ซึ่งมันก็หอมและปลุกปั่นอารมณ์เขาแปลกๆ
“คุณ!” เจนจิรายกมือลูบแก้มตัวเองข้างที่โดนคนแปลกหน้าฉวยโอกาสพร้อมกับมองหน้าของเขาแล้วก็ใช้มืออีกข้างดันหน้าของเขาออกพร้อมกับตบไปหนึ่งที
เผียะ!
“คนถ่อย!”
“แล้วเธอจะได้ชดใช้ที่เธอตบหน้าฉันเจนจิรา” เขากลั้วลิ้นในปากแล้วยกมือลูบแก้มสากตัวเองแล้วสวมแว่นเดินออกไปจากร้าน วันนี้คลังแสงแค่อยากมาทำความรู้จักผู้หญิงที่เป็นเป้าหมายของตัวเองเท่านั้น ไม่รู้ทำไมเขาถึงสนใจในตัวผู้หญิงแต่งตัวเชยๆ คนนี้
เจนจิรามองตามหลังคนที่เดินออกไปจากร้านและก็ลูกน้องของเขาเดินตามไปด้วย ก่อนจะมองไปยังลูกค้าคนอื่นๆ ในร้านที่ก่อนหน้านี้เห็นทุกอย่าง เธอก้มหน้าอายแล้วรีบเดินออกจากร้านค้าทันที โดยไม่ซื้อของต่อแล้ว ตอนนี้เธออายและกลัวผู้ชายคนเมื่อกี้ที่มีรังสีอำมหิตออกมาจากดวงตาสีทมิฬของเขา และยิ่งไปกว่านั้น เขารู้จักชื่อของเธอได้ยังไงในเมื่อนี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่เจอกัน โดยที่เธอลืมไปแล้วว่าตัวเองเคยชนหนุ่มใหญ่ที่หน้าห้องน้ำของปั๊มน้ำมันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
- Writer
