สิบห้านาทีผ่านไป
ฉันนั่งอยู่บนโซฟา สายตากวาดมองไปรอบห้องพักเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี ผ่านมาหลายสิบนาทีเห็นจะได้แล้วมั้งที่โฮคิออกไปทว่าฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของเขาเลย ฉันชะโงกหน้าไปยังประตูไม้เก่าๆ ที่ฉันแง้มเอาไว้หลายต่อครั้ง แต่เขาก็ยังไม่กลับมาสักที
ฉันถอนหายใจออกมาหลายครั้งมากเพราะรู้สึกไม่สบายใจ แต่พยายามคิดในแง่ดีและพยายามมองในหลายๆ มุม ฉันพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตนเองที่บรรจุอะไรหลายอย่างนอกจากหนังสือเรียนไว้ในนั้น
จะว่าไปแล้ว ฉันไม่ค่อยได้จัดการกับกระเป๋าของตัวเองสักเท่าไหร่ มีอะไรก็ยัดๆ ใส่ ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันใส่อะไรลงไปบ้าง พูดตามความจริง...กระเป๋าของฉันก็ไม่ต่างจากถุงใส่ขยะเท่าไหร่หรอก
ฉันรูดซิบด้านหน้าที่มักจะใส่ของเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้พลางล้วงเอาเฮดโฟนสีชมพูที่ใช้เป็นประจำขึ้นมาวางบนโซฟา จากนั้นก็ล้วงอีกครั้ง
กึก
“เอ๊ะ...” ฉันขมวด
