“ช่วยฉันด้วย” ฉันร้องอีกครั้งพร้อมทั้งทุบประตูตึงตังหลายต่อหลายครั้ง ทว่าสิ่งที่ตอบรับกลับมาคือความเงียบ ใช่...เสียงหัวเราะเมื่อครู่นี้ได้หายเหือดไปแล้ว จะมีก็เพียงแต่ความสงัดเงียบกับบรรยากาศอันน่าขนลุกในยามเย็นเท่านั้น
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น กวาดสายมองไปรอบห้องเพื่อหาหนทาง ทว่า…
พึ่บ!!
“กะ...เกิดอะไรขึ้น!”
ฉันร้องเสียงดังเมื่อจู่ๆ ความสว่างจากแสงไฟได้ดับพึ่บลงกลายเป็นความมืดเข้ามาแทนที่ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มืดมากเพราตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงกว่าๆ แต่เพราะในห้องนี้มีเพียงช่องระบายอากาศเท่านั้น ในห้องนี้จึงไม่สว่างเท่าที่ควร
“นี่! ใครอยู่ข้างนอกช่วยฉันด้วย” ฉันเอ่ยออกมาอีกครั้ง และทุกอย่างยังคงความเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจของฉันเท่านั้นที่ดังระงมเบาๆ ท่ามกลางความเงียบ
ครึม ครึม!
ท้องฟ้าก็ร้องคำรามขึ้นมาเหมือนอยากตอกย้ำกัน ไม่เพียงเท่านั้น มันยังนำพาเอาความมืดให้คืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ จนภา
