ฉันยกมือขึ้นสัมผัสที่บริเวณแก้มและมุมปากของตัวเองเบาๆ ตอนนั้นเองที่ปล่อยเสียงร้องออกมาเพราะรู้สึกแสบ โฮคิเหลือบตามองฉันพักหนึ่งก่อนจะเลื่อนสายกลับไปด้วยความรู้สึกระอา
เห็นเช่นนั้นจึงคิดว่าเขาคงกำลังรำคาญ ฉันจึงรีบเดินไปยังตู้ยาที่มีอุปกรณ์ทำแผลรวมถึงยากินและอะไรอีกนานาครบครัน ทว่าเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างคนเตี้ยอย่างฉันเอาเสียเลย...เพราะบริเวณที่กระปุกแอลกอฮอล์และสำลีอยู่นั้นอยู่สูงกว่าศีรษะฉันมาก และที่เลวร้ายคือเมื่อเอื้อมมือจะเปิดตูก็ดันเอื้อมไม่ถึงอีก
บ้าจริง...ทำไมเอาของพรรค์นั้นไปไว้สูงขนาดนั้นนะ!! วันนี้ฉันจะได้ทำแผลไหม
ฉันทอดถอดหายใจออกมาเบาๆ พยายามเขย่งปลายเท้าเอื้อมมือเพื่อจะหยิบขวดแอลกอฮอล์ ทว่าต่อให้พยายามเท่าไหร่ก็สูญเปล่าเพราะมันอยู่สูงเกินจะเอื้อมถึงจริงๆ เฮ้อ...
พึ่บ วาบ~
ฉันตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเมื่อจู่ๆ โฮคิก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงด้านหลังในระยะประชิด ส่งผลให้สัมผัสได้ถ
