พึ่บ!
ร่างของฉันเป็นอิสระอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าที่ไกลห่างออกไปทำให้ฉันหันกลับไปมองพบว่าคนที่เคยล็อกแขนฉันไว้ บัดนี้ได้วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วโดยไม่แม้แต่จะสนใจพรรคพวกของตนเองที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น
ใจร้ายจังเลย
ฉันหันกลับมาดังเดิมซึ่งเป็นจุดที่โฮคิยืนอยู่ เขาปรายตามองร่างใต้ฝ่าเท้าอย่างเฉื่อยชา ไม่กี่วินาทีก็ชักเท้ากลับมาไว้อย่างเดิม ร่างที่นอนอยู่บนพื้นนั้นหมดเรี่ยวแรงไปแล้ว หายใจถี่ๆ ขณะที่ริมฝีปากกลบไปด้วยเลือดอย่างน่ากลัว ฉันมองได้เพียงครู่เดียวเท่านั้นเพราะไม่อาจทนมองได้นานสักเท่าไหร่
ความจริง จุดที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้นคือโฮคิซึ่งเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ยิ่งฝนตกเช่นนี้ เขาคงแสบแผลมากแน่ๆ เลย
“นายโอเคใช่ไหม?” ไม่รอช้า เมื่อสติกลับมาครบถ้วนแล้ว ฉันจึงเดินเข้าไปหาเขาทันที ใบหน้าหล่อเหลาอันเต็มไปด้วยแผลและเลือดสดๆ ทำให้ฉันรู้สึกใจไม่ดี แม้เขาจะไม่แสดงอาการว่าเจ็บปวด แต่แน่นอนว่า...เ
