บทที่ 5 จำยอม
921 Words
บทที่ 5 จำยอม
“คุณพ่อคะ” เฌอรินตามเข้ามาพลางเรียกรัชพลผู้เป็นพ่อเอาไว้ อีกฝ่ายหันกลับมามองลูกสาวด้วยแววตาที่สับสน
“...” รัชพลพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้จนใบหน้าแดงก่ำ เขาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับมาเพียงแค่เดินมานั่งที่มุมโต๊ะทำงานด้วยความอึดอัดใจ
“คุณพ่อส่งให้รินไปแต่งงานแทนพี่รัลเถอะนะคะ รินไม่เป็นอะไรหรอกแค่นี้เอง ดีเสียอีกเรียนจบไปเป็นแม่บ้านไม่ต้องทำงาน รินไม่ได้ทำงานเก่งอย่างพี่รัลนะคะคุณพ่อ” เธอเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
รัชพลหันมาสบตากับลูกสาวคนเล็กที่แสนหวงแหนก่อนจะปล่อยให้น้ำตาเอ่อมาคลอเบ้าอย่างห้ามไม่ได้
ยังมีความจริงบางอย่างที่เด็กสองคนนี้ไม่รู้ คือ...
ความจริงแล้วเฌอรินเป็นลูกสาวจากเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ ๆ ของเขาเพียงคนเดียว ใช่แล้ว...เพียงคนเดียว เพราะว่าเฌอรัลผู้เป็นพี่สาวแท้จริงแล้วเธอคือเด็กสาวที่เขารับมาเลี้ยงเป็นจดทะเบียนเป็นแค่ลูกบุญธรรม ตอนนั้นรัชพลและมาบีพยายามที่จะมีทายาทขนาดไหนก็กลับไม่เป็นผลจนพวกเขาต่างถอดใจ แต่ท้ายที่สุดก็มีเฌอรินออกมา เธอเลยเปรียบเสมือนของขวัญล้ำค่าที่เขาทั้งรักทั้งหวงแหนสุดชีวิต แต่ตอนนี้เฌอรินกำลังจะเสียสละมารับกรรม เพียงเพราะผลจากการกระทำผิดของเขา
ดวงตาสีดำดูหม่นหมอง ใบหน้ามีรอยยับย่นเล็กน้อยหันมาสบมองลูกสาวอย่างสะเทือนใจ
“รินไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ คุณพ่อให้เฌอรินไปนะคะ พี่รัลเก่งกว่าแล้วก็สามารถดูแลคุณพ่อคุณแม่รวมถึงกิจการได้ดีกว่ารินทุกอย่าง รินสิที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ให้รินแต่งงานทดแทนบุญคุณพ่อแม่ดีกว่านะคะ รินสัญญาว่าต่อให้แต่งงานแล้วรินก็จะกลับมาหาคุณพ่อกลับคุณแม่บ่อยๆ”
“ลูกรู้ไหมว่าลูกกำลังพูดอะไรออกมา...”
“รู้สิคะ นะคะคุณพ่อให้รินได้ช่วยเหลือคุณพ่อคืนบ้างเถอะนะคะ นะคะคุณพ่อ...” เฌอรินเข้ามากอดซบหน้าลงตักคนเป็นพ่อด้วยความรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน รัชพลแทบจะกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ไม่อยู่ เขาพยายามกลั้นสะอื้นพลางลูบเส้นผมเฌอรินไปมาแผ่วเบาก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา
…...
ภายในห้องสีครีมสว่าง ปรากฏร่างของหญิงสาวรูปร่างสวยงามสมส่วนกำลังเดินเข็ดผมออกมาจากห้องน้ำในสภาพชุดคลุม
“ฮัลโหลค่ะที่รัก” เสียงหวานออดอ้อนกับคนปลายสายด้วยท่าทางมีจริต เฌอรัลกำลังคุยกับผู้ชายที่เธอเจอจากในผับเมื่อไม่นานมานี้ สีหน้าของเธอกำลังแสดงออกถึงความสุขไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งจะกำลังสูญเสียน้องสาวตัวเองไปก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย
“ใครจะไปแต่งงานกับผู้ชายเจ้าระเบียบคนนั้น ไม่ใช่รัลซะล่ะ ส่วนยัยรินนั่นน่ะหรอ ทั้งโง่จะตาย พอรัลแกล้งบีบน้ำตาเข้าหน่อย แค่นั้นก็เชื่อรัลจนสนิทแล้วค่ะ” เฌอรัลเอ่ยเสียงคิกคักเล่าเหตุการณ์ที่ตัวเองเพิ่งเจอมาสด ๆ ร้อน ๆ อย่างดูมีความสุข
ใช่...เธอกำลังพูดถึงเฌอริน เพราะว่าในที่สุดน้องสาวของเธอก็ลงทุนไปขอร้องอ้อนวอนคุณพ่อจนเขายอมเปลี่ยนใจส่งเฌอรินไปแทนตัวเธอจนได้
เฌอรัลยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน แววตารูปหงส์วาบวับขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองได้กำจัดตัวเกะกะสายตาออกไปได้สำเร็จแถมยังจะได้ใช้ชีวิตที่เป็นลูกคนเดียวอย่างที่เคยฝันเอาไว้
ทำไมเฌอรัลจะไม่รู้ ตอนที่เธอยังเล็ก เธอได้ถูกอุปการะเลี้ยงดูจากรัชพลและรสสุคนธ์ ทั้งสองต่างรักและเอ็นดูเธอมากราวเป็นลูกแท้ ๆ ในสายเลือด ทุกอย่างเหมือนกำลังจะเป็นไปได้ดีจนกระทั่งวันหนึ่งที่เด็กจากสายเลือดตัวจริงได้เกิดมา และก็คือเฌอริน
ทุกคนต่างให้ความรักและความสนใจที่เด็กน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้นจนเธอแทบจะไร้ตัวตน ต่อให้เฌอรัลพยายามมากมายขนาดไหนก็กลับไม่เคยมีใครหันมามอง ตรงกันข้ามกับเฌอรินที่ต่อให้สิ่งที่เธอทำมันจะออกมาแย่และห่วยแตกขนาดไหน แต่ทุกคนต่างรุมให้ความสนใจราวกับว่านั่นเป็นเรื่องวิเศษวิโส ต่อให้เฌอรินจะไม่เรียนเก่งแบบเธอ แต่ทุกคนก็ยังคงรักและให้อภัย ต่างจากเธอที่ต่อให้ดีแค่ไหนก็ไม่มีวันมากพอสำหรับรัชพลและรสสุคนธ์อยู่ดี
"รัลก็แค่แกล้งบีบน้ำตานิดหน่อย ยัยรินมันก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วล่ะ คิกคิก"
เฌอรัลพูดกับคนในสายด้วยสีหน้าสะใจพลางเดินไปเดินมาในห้องเหมือนคนได้รับการปลดปล่อย
"ค่ะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะคะที่รัก"
คุยไปสักพักเธอถึงจะได้วางสายจากมือถือ เฌอรัลนัดกับคนในสายเพื่อจะไปฉลองกันในวันพรุ่งนี้ เนื่องในโอกาสที่สามารถเขี่ยน้องสาวเพียงคนเดียวของตนออกไปจากชีวิตได้
- Writer
