บทที่ 11 ห้องนอน
1228 Words
บทที่ 11 ห้องนอน
ตั้งแต่เฌอรินมาอาศัยอยู่ที่บ้านของปราบ เขายังไม่เคยพาเธอไปแนะนำพ่อกับแม่ของเขาเลยแม้แต่น้อย จนตอนนี้เธอไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในฐานะอะไร ว่าที่เจ้าสาว หรือ คนใช้ ? แต่ก็นะการที่เขาให้เธอได้ทำงานบ้าน มันก็ยังดีกว่าการอยู่เฉยๆ อย่างน้อยเธอก็จะได้มีเพื่อนหรือคนคุยในบ้านนี้บ้างเท่านั้นเอง
ตกดึก...เมื่อเหล่าบรรดาแม่บ้านกลับเข้าห้องตัวเองไปจนหมด คนที่ต้องมานอนในห้องที่คับแคบอย่างเฌอรินไม่เคยหลับสนิทได้สักวัน ความเหงาเข้ามาห้อมล้อมด้วยบรรยากาศอันเงียบงัน
พอนึกถึงสวนดอกไม้ในวันนั้น ใจก็นึกอยากไปเดินเล่นให้สบายใจ ถึงตอนนี้ทุกคนในบ้านคงหลับหมด คงไม่ได้มีใครมาสั่งห้ามไม่ให้เธอเดินไปไหนอีก
เธอสวมผ้าคลุมชุดนอนก่อนจะเดินลงมาจากชั้นสอง ก่อนจะเดินตรงไปที่สวนหย่อม
ใบหน้าหวานเงยหน้ามองดูดวงจันทร์เต็มดวงที่กำลังลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้าสีดำทีด้วยใจที่เหงาหงอย เธอชูมือขึ้นทำเหมือนเป็นรูปกล้องราวจะถ่ายรูปพระจันทร์ที่เห็นอยู่ด้วยมือเล่นๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอยู่คนเดียว โดยไม่ได้ไม่รับรู้ถึงสายตาของใครบางคนที่กำลังมองมาจากด้านบนของระเบียงชั้นสอง ปราบที่ยืนมองหญิงสาวคนที่เขาไม่เคยต้องการให้เข้ามาอยู่ในชีวิต ก่อนที่เขาจะทำท่าเหมือนไม่ได้สนใจอะไรแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
...
รุ่งเช้า
หลายวันที่ผ่านมา ปราบที่แทบจะไม่เคยลงมารับประทานอาหารเช้า อยู่ ๆ มีก็คำสั่งให้เฌอรินเป็นคนเตรียมอาหารมาให้เขา ทำให้เธอต้องตื่นเช้ากว่าทุกวัน เพราะแม่บ้านขึ้นมาปลุกให้ลงไปช่วยทำอาหารให้กับปราบเป็นครั้งแรก โชคดีว่าทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอพยายามฝึกทำกับข้าวมาหลายต่อครั้งแต่ไม่เคยมีโอกาสเอามาให้ปราบทาน
และหลังจากที่เธอต้องมีสภาพไม่ได้ต่างกับคนใช้ภายในบ้าน ปราบก็ไม่เคยให้เธอได้ร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน โดยเฌอรินต้องไปรับประทานร่วมกับแม่บ้านที่อยู่ในครัวแทน
...
ทว่าหลังจากที่เช้าวันนี้ เฌอรินธอยกอาหารมาวางไว้ตรงหน้าของปราบ คำพูดร้าย ๆ ที่ส่อการดูถูกก็เอ่ยขึ้น
“แน่ใจนะว่าฝีมือคนทำ”
ปราบพูดขึ้นพลางมองอาหารตรงหน้าที่มาจากฝีมือการทำอาหารของเฌอรินเป็นครั้งแรก เธอหน้าเสียเพราะช่างไม่สมกับที่เธอฝึกทำอาหารให้เขาเป็นอาทิตย์
“ถ้าไม่ใช้มือทำแล้วใช้อย่างอื่นทำได้ด้วยเหรอคะ งั้นรินขอตัวก่อนนะคะจะไปช่วยงานในครัวต่อ” หญิงสาวยอกย้อนก่อนจะเดินเลี่ยงไปในครัว ไม่ได้สนใจสายตาของปราบที่ชำเลืองมองตามอย่างไม่ค่อยพอใจ
...
“ว่าไงคะ คุณปราบชอบไหม” ป้าแก้วเห็นเฌอรินเดินกลับเข้ามาในครัวรีบเข้ามาให้กำลังใจ เพราะเธอก็เริ่มเปิดใจยอมรับในตัวของเฌอรินมากขึ้น และหวังจะช่วยให้ปราบใจอ่อนทำดีกับเฌอรินดูบ้าง
“น่าจะชอบมั๊งคะ แหะ แหะ” เธอยิ้มแห้งไม่กล้าบอกตามตรงว่าโดนเขาพูดจาดูถูกใส่ขนาดไหน
“ฝีมือคุณหนูดีขึ้นแล้วละค่ะ ต้องอร่อยมากแน่ ๆ ดูสิแผลเต็มมือขนาดนี้ ต้องใช้ความพยายามฝึกมากขนาดไหน”
เสียงหัวเราคิกคักของเฌอรินกลับป้าแก้วดังออกมาจากในครัว เมื่อเฌอรินยกนิ้วมือของตนที่ยังมีพลาสเตอร์ติดอยู่สองสามแห่งโชว์ขึ้นมา
“ก็เพราะป้าแก้วคอยสอนริน รินเลยพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ”
“อ้าว คุณก้องภพ” ป้าแก้วหันไปเห็นก้องภพที่ยืนอยู่ไม่รู้ว่ามาแอบฟังป้าแก้วกับเฌอรินมาตั้งแต่ตอนไหน
“คุณหนูหัดทำอาหารให้คุณปราบเองหรือครับ”
“ใช่ค่ะ” เฌอรินหันไปยิ้มให้อย่างไม่คิดอะไร เพราะตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาก้องภพก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ดีกับเธอมาก
“เก่งมากเลยครับ”
“ไว้คราวหน้ารินจะทำเอาไว้ให้คุณก้องภพด้วยนะคะ”
รอยยิ้มที่สดใสของเฌอรินที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์ ทำเอาก้องภพใจสั่นไปชั่วครู่ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าภาพจากนักสืบที่ส่งมาจะเป็นคนเดียวกันกับผู้หญิงคนนี้
หรือมันมีอะไรทีผิดพลาด...
....
อาหารบนโต๊ะถูกรับประทานจนเกือบหมด ก่อนที่ปราบจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เฌอรินที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมโต๊ะได้แต่เตรียมเดินมาเก็บโต๊ะอาหารตามปกติ
“อิ่มแล้วเหรอค่ะ อุ้ย...เกือบหมด” เธอยิ้มมุมปากเหมือนจะล้อคนที่บอกว่าอาหารของเธอไม่น่าทาน แต่ดูเอาเถอะเกือบหมดยังกับคนเจริญอาหารเสียอย่างนั้น
“ก้องภพเตรียมรถ” ปราบทำสีหน้าเย็นชาตัดบทออกมาแทน เหมือนไม่ได้สนใจที่เฌอรินพูดออกมา แถมเขายังหันมาตวัดสายตาเหวี่ยงใส่หญิงสาวอีกแวบหนึ่ง ซึ่งเขามักจะทำเหมือนเฌอรินเป็นเพียงอากาศอยู่เป็นประจำ
เฌอรินแอบกรอกตาใส่เหมือนว่าไม่ได้แคร์ เพราะตอนนี้เธอเริ่มชินจนไม่ได้สนใจอีกฝ่ายมากแล้วเหมือนกัน
....
หลังจากที่ปราบออกไปทำงานเรียบร้อยแล้ว เฌอรินก็ได้รับมอบหมายให้ไปทำความสะอาดคฤหาสน์ดังเดิม เธอรู้สึกมีความสุขและสบายใจขึ้นมากตั้งแต่ที่ได้รับทำหน้าที่ต่างๆ แม้จะเหน็ดเหนื่อยบ้างก็ตามที แต่อย่างน้อยเธอจะได้ไม่มีเวลาฟุ้งซ่าน
“วันนี้ป้าจะออกไปข้างนอก ฝากคุณหนูเข้าไปทำความสะอาดห้องของคุณปราบทีนะคะ”
“คะ ?” เฌอรินกลับทำหน้างงใส่ป้าแก้วแทน เพราะว่าตอนแรกเธอเคยจะอาสาไปทำความสะอาดห้องของปราบแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างเด็ดขาดกลับมา จนเฌอรินเข้าใจว่าจะมีแต่คนของที่นี่เท่านั้นที่สามารถเข้าไปทำความสะอาดห้องของเจ้านายอย่างปราบได้
"ใช่ค่ะ ป้ารบกวนคุณหนูที คือป้าต้องออกไปทำธุระข้างนอกน่ะค่ะ”
“เอ่อ ได้ค่ะสบายมาก ป้าไปทำธุระเถอะค่ะ” เธอรับปากอย่างไม่คิดอะไร
“คุณหนูรินมีน้ำใจมากเลย ขอบคุณนะคะ แต่ถ้าเข้าห้องคุณปราบ อย่าเผลอทำอะไรตกแตกนะคะ เดี๋ยวป้าจะรีบมา”
“ได้ค่ะ ป้าแก้วไม่ต้องห่วงเลยค่ะ รับรองรินไม่แตะอะไรในห้องของนายปีศาจ เอ้ย คุณปราบเด็ดขาด”
เฌอรินรีบตกปากรับคำก่อนจะเอื้อมมือหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดพร้อมกับถุงมือมาจากอีกฝ่าย ป้าแก้วยิ้มดีใจ กำชับอีกครั้งว่าห้ามแตะต้องหรือทำอะไรตกแตกก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องครัว
....
- Writer
