เพียงจันทร์เจ้าเอย

บทที่1

เพียงจันทร์ นิกุมล ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชีวิตของเธอจะมีวันนี้ได้

วันที่เธอถูกมารดาแท้ๆ ขายให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ราวกับว่าเธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีชีวิตจิตใจ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่มีทางอื่นให้เลือก หากไม่ยอมทำตามคำสั่ง แม่ก็อาจต้องติดคุกหัวโตซึ่งเธอปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ สุดท้ายได้แต่ยอมรับชะตากรรมทั้งน้ำตา ชีวิตจากนี้จะเป็นไปในทางทิศไหนก็คงต้องยอมรับมัน

“เพื่อนฉันคนนี้มันชื่อเมฆา เป็นเจ้าของฟาร์มไก่ที่เชียงราย ไม่ต้องกลัวนะ ถึงมันจะดูดุๆ ไปบ้าง แต่นิสัยใจคอถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งก็ว่าได้” นพดลที่จู่ๆ ต้องมารับบทเป็นนายหน้าค้ามนุษย์เอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้องรับแขกของบ้านอยู่นาน ยอมรับว่าเขาเองก็ตกใจไม่น้อยกับการตัดสินใจของเพื่อน แต่จะทำอะไรได้อีกในเมื่อลองถ้ามันได้ตัดสินใจไปแล้ว ก็ยากที่จะเปลี่ยนใจ!

สิ่งเดียวที่อยากรู้ตอนนี้คืออะไร?

อะไรที่ทำให้มันยอมซื้อสาวน้อยตรงหน้านี้กลับไปที่ฟาร์มด้วยเงินถึงสองล้านบาททั้งๆ ที่ก็เพิ่งจะได้เจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว แถมยังเป็นการพบแบบผิวเผินแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ไม่มีการพูดคุยกันเลยสักคำ

“พะ…เพื่อนของคุณนพ เขาเอ่อ…มีภรรยาแล้วรึยังคะ” เนิ่นนานกว่าเสียงอ่อนหวานจะเอ่ยถามขึ้น นาทีนี้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายทารุณก็ไม่ผิดนัก มารดาที่เป็นดั่งที่พึ่งสุดท้ายในชีวิต ก็กลับไปทันทีที่ได้เงินที่เหลือจากการหักใช้หนี้

ไม่มีแม้แต่คำลาสักคำให้ได้สั่งเสีย ไม่มี…

“เรื่องนั้นฉันว่าเธอค่อยไปถามกับมันเองจะดีกว่า คืนนี้ก็พักมันเสียที่นี่ ฉันสั่งให้คนจัดห้องเอาไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้เช้าเพื่อนฉันมันจะมารับเธอด้วยตัวเอง”เมื่อเขาว่ามาเช่นนั้นเธอจะทำอะไรได้อีกนอกจากตกลง

เพียงจันทร์นอนไม่หลับ

แม้จะพยายามข่มตายังไงเธอก็ไม่อาจหลับตาลงได้อย่างสนิทใจเมื่อคิดถึงวันพรุ่งนี้ของตัวเองวันที่มันจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

ความเครียดที่สะสมมานานตลอดหลายวันทำให้ลำคอของหญิงสาวแห้งผาก สุดท้ายก็ทนไม่ไหวตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง หวังเพียงจะลงไปหาน้ำดื่มให้ชื่นใจในครัวตามคำบอกกล่าวของเจ้าของบ้าน ที่อนุญาตให้เธอไปไหนมาไหนภายในบ้านหลังนี้ได้ตามที่ต้องการ

แต่กระนั่นเธอก็ยังเลือกที่จะอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว เพราะรู้ดีแก่ใจว่าตัวเองอยู่ที่นี่ด้วยฐานะอะไร…

สินค้า ผู้หญิงแก้เบื่อ หรืออะไรก็ตามที่เจ้าชีวิตลิขิตให้เป็น!

สุดท้ายก็คงเป็นได้แค่นั้น ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างอื่นไปได้เลย…

“ทำอะไร!” เสียงเข้มที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ เท้าทั้งสองร่วมใจกันถอยหนีตามสัญชาตญาณ หากติดแต่ว่าเพียงเริ่มขยับ เอวบอบบางกลับถูกมือหนาของเจ้าของเสียงที่ว่านั้นกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างแรง

“อุ้ย! คุณ!”

เบื้องหน้าของเธอในตอนนี้คือเขาไม่ผิดตัวแน่ คนที่ได้รู้มาจากคุณนพ ว่าเขาคือผู้ชายกระเป๋าหนักที่ลงทุนจ่ายไม่อั้นเพื่อให้ได้เธอมา

“คิดจะหนี…”

เสียงเข้มเอ่ยถามเพียงสั้นๆ ทว่าสายตาของเขานั้นกลับทำให้รู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว เมื่อเผลอเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับมันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ปะ…เปล่านะคะ ฉันแค่หิวน้ำก็เลยลงมาหาน้ำดื่มเท่านั้น ไม่ได้คิดจะหนีนะคะ”ด้วยจำได้ดีว่าคนที่กำลังโอบรัดเอวของตัวเองอยู่ในขณะนี้นั้นเป็นใครหญิงสาวจึงรีบตอบเพราะไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด

ถึงแม้ว่าการหนีมันจะเป็นสิ่งที่เธออยากทำมากกว่าอะไรทั้งหมดก็ตามที เพราะถ้าเธอหนี คนที่จะเดือดร้อนก็คงจะหนีไม่พ้นแม่

“คุณปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ”

เธอคิดก่อนจะเอ่ยบอกขึ้นเบาๆ เพราะไม่ค่อยจะคุ้นชินกับการถูกใครสักคนกอด แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกรังเกียจสัมผัสของเขาเลยก็ตามที กลับกัน มันกลับทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ทำไมต้องปล่อย” ทว่าคำตอบที่ได้กลับมานั้นกับทำให้ตกใจ

“คะ!”

“ผมซื้อคุณมาด้วยเงินถึงสองล้านห้า กอดนิดกอดหน่อยจะเป็นไรไป เพราะอีกหน่อยเราคงได้ทำกันมากกว่ากอด” เมฆาเลือกที่จะพูดตรงๆ ตามนิสัยที่ไม่ชอบอ้อมค้อม สายตาคมเข้มจ้องมอง ‘สินค้า’ มีชีวิตอย่างลึกซึ้ง ยอมรับว่าหล่อนสวย ยิ่งได้มาเห็นใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกถูกใจ

มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่ยอมทุ่มเงินถึงสองล้านห้าซื้อตุ๊กตามีชีวิตตรงหน้ามาไว้ในครอบครอง…

“คุณจะทำอะไร…อื้อ!” ถามจบดวงตากลมโตก็เบิกโพลงขึ้นเพราะแทนที่คนตรงหน้าจะตอบคำถามกันดีๆ เขากลับก้มลงมาจูบเบาๆ ที่ปากของเธอ ก่อนที่มันจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความร้อนแรงในเวลาต่อมา

จูบแรกในชีวิตที่จู่ๆ ก็มาถูกช่วงชิงไปอย่างไม่ทันรู้ตัวนั้นทำให้เพียงจันทร์ดิ้นรนขัดขืนด้วยความตกใจ แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอหรือจะไปสู้แรงของคนตัวโตกว่าได้ เพราะนอกจากเขาจะไม่ยอมปล่อยกันแล้วนั้นยังยกมือขึ้นมาจับหน้าของเธอไว้ ก่อนจะบังคับมันให้อยู่ในทิศทางที่เหมาะสม กับจูบอันเร้าร้อนของเขาเนิ่นนานหลายสิบนาที

“เปิดปากให้ผม…” เสียงเข้มเอ่ยสั่งเบาๆ ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้ามาตวัดรัดกับลิ้นเล็กๆ แสนน่ารักที่แม้เจ้าตัวจะพยายามหลบหลีกแต่ก็ไม่อาจต้านทานความปรารถนา ที่เขาบรรจงปรุงแต่งขึ้นมาอยู่ดี

มันคือจูบที่เขาเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะสามารถมอบให้กับใครสักคนได้อย่างรุนแรงเร้าร้อนถึงเพียงนี้ นาทีนี้เขารู้แต่เพียงว่าผู้หญิงในอ้อมกอดคนนี้มีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะได้เธอ

“อื้อ…” ลมหายใจที่ถูกช่วงชิงไปพร้อมๆ กับจูบอันยาวนานทำให้เพียงจันทร์เริ่มหายใจไม่ออก แต่ไม่ว่าเธอจะเอ่ยร้องยังไงเขาก็ไม่คิดที่จะปราณีกันเลย เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สนเลยสักนิด ว่าปากของเธอในตอนนี้มันจะบวมเจ่อสักแค่ไหน

แต่แล้วจู่ๆ จูบอันเร้ารุนแรงที่ดำเนินมาอย่างยาวนานกลับหยุดชะงักลงดื้อๆ พร้อมกับร่างเล็กที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อสายตาเจ้ากรรมของพ่อเลี้ยงหนุ่ม เหลือบไปเห็นเงาลางๆ ของใครบางคนเข้า

ใครบางคนที่เขารู้ดีว่าคือใคร