แดดอุ่นฉายแสงฉาบทาไปทั่วบริเวณ
วันนี้เป็นวันที่ระรินต้องถูกตรวจสอบร่างกาย ว่ายังคงไว้ซึ่งพรหมจรรย์อยู่หรือไม่ หญิงรับใช้อาวุโสสองคนยืนอยู่หน้าตำหนักนอก เตรียมอุปกรณ์พร้อมสรรพองค์หญิงซาเบีย เดินมาหยุดอยู่หน้าตำหนัก หญิงอาวุโสที่เป็นคนของสมเด็จราชินีพูดเบาๆ สองสามประโยคก่อนที่องค์หญิงซาเบียจะพยักหน้า และนางเดินตามเข้าไปในห้องซึ่งภายในห้องนั้นระรินนั่งคอยท่า อยู่แล้วด้วยหัวใจเต้นระรัว แววตาสลด องค์หญิงซาเบียยิ้มอ่อนโยนเพื่อให้กำลังใจก่อนจะสวมกอด เหมือนเป็นการทักทาย หากแต่กระซิบเสียงแผ่วเบา
“ไม่ต้องกลัว เราจะ ช่วยเธอเอง” ระริน พยักหน้าสุดลมหายใจเข้าจนลึกสุดลึก มองยังหญิงรับใช้คนขององค์ราชินีด้วยความหวาดกลัว
องค์ฟีรอส นั่งสงบนิ่งอยู่บนเตียง เช้าแรกที่ปราศจากเด็กรับใช้หนุ่มนามระวิน ความเหงาความหงุดหงิดเข้ามาครอบคลุมจิตใจ เขาอยาก เพียงได้พูดคุยหยอกล้อ หรือแม้แต่...เป็นอะไรไปนี่ สปริงตัวจากที่
