แดดยามเช้าส่องสว่างเข้ามาในห้อง ทำให้บรรยากาศแสนจะสดใส องค์ฟีรอส ลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างระริน เสียงลมหายใจใกล้เข้ามา ระรินถอยหลังด้วยความประหม่า
" จำที่สอนได้ไหม"ทั้งดวงหน้าและแววตายิ้มกริ่ม
"อะไร ขอรับ"
"ก็ไอ้บทจูบ นั่นอย่างไรล่ะ ที่ท่านพ่อจะทำ... แต่คงไม่หรอก พักนี้คนของฉันรายงานมาว่าท่านพ่อไม่ค่อยใส่ใจเรื่องอย่างว่าเท่าไหร่"
"แล้ว....พระองค์"ระรินหยุดคำพูดไว้แค่นั้นด้วยความขวยเขิน องค์ฟีรอสถอนหายใจเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงอยากลิ้มรส ความหวานจากริมฝีปากบางของหนุ่มน้อยคนนี้นัก รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"แล้วทำไม นายเป็นเด็กรับใช้ ฉันจะทำอะไรก็ได้สั่งให้ทำอะไรก็ได้"พาลคนพาล นี่เห็นเธอเป็นแค่ ขี้ข้าใช่ไหม
"กระหม่อมรู้แล้วว่าเป็นขี้ข้าต้องทำตามใจเจ้านาย คราวหลังจะจำไว้ขอรับ"กระเถิบเข้าใกล้จนระรินเซถลา
" ทีฮาฟซา นายไม่เห็นจะเรื่องมากกับเขาเลย" แขนข้า
