นายหัวชลธร

พบเจอ

“ไอ้สินธุ์ไปยืนทำอะไรนอกบ้านวะ เข้ามาซิวะ”

เสียงหนาเอ่ยทักทายผู้เป็นเพื่อนอย่างเป็นกันเองเพื่อต้อนรับ พร้อมกับเชื้อเชิญให้เดินเข้ามาภายในบ้านพักของเขา

ภากรมักทำแบบนี้เสมอกับคนที่รู้จักสนิทสนมด้วย โดยไม่ได้ถือตัวว่าตัวเองเป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่และโหดเหี้ยมอะไรเลยแม้แต่น้อย

เขาแทบจะไม่เหลือคราบความยิ่งใหญ่นั้นเลย มีแต่เพียงรอยยิ้มดีใจที่ได้เจอเพื่อนสนิทแสดงออกมา

“ทำไมต้องนัดกูมาที่นี่ด้วย”

แต่คนถูกทักทายอย่างชลธรกลับไม่ได้รู้สึกยินดีหรือดีใจอะไรมากนัก ใบหน้าเขาบึ้งตึงราวกับจะมาเพื่อพังบ้านของภากรให้มันรู้แล้วรู้รอดไปมากกว่า

เพราะเขานั้นไม่ชอบการนัดมาพบเจอกันแบบนี้ เขาไม่ชอบมีธุระกับใครหน้าไหนทั้งนั้นแม้แต่คนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กอย่างภากรก็ตาม

มันก็จริงอยู่ว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคมต้องมีการนัดมาพบปะกันบ้างตามประสา แต่ข้อนี้เขาไม่ชอบและไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

เขาไม่ใช่สัตว์สังคม แต่เขาชอบเป็นเสือที่อยู่ท่ามกลางลูกสมุนและออกล่าอย่างโดดเดี่ยวเพื่อเอาเหยื่อมากินเสียมากกว่า

ใครอยากติดต่อเขาให้วิทยุเข้าไปที่เกาะส่วนตัวของเขาหรือไม่ก็ส่งข้อความไปก็ดูจะเพียงพอแล้ว ไม่ต้องอยากเห็นหน้าเขาเพราะเขาไม่ชอบ

นี่ถ้าภากรไม่บอกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายเขาไม่มีทางมาเหยียบที่บ้านของมันเป็นอันขาด และอีกอย่างเขาได้ข่าวไม่ดีมาเลยนึกห่วงจึงจำเป็นที่จะต้องมาอย่างคนเสียอารมณ์

“กูอยากจะเจอเพื่อนบ้างไม่ได้หรือไง”

ภากรยังคงต้อนรับขับสู้เพื่อนรักของเขาเป็นอย่างดี ด้วยความเข้าใจที่ว่าเพื่อนคนนี้ไม่ชอบการเข้าสังคมเป็นอย่างมาก

เขาพาเดินเข้าบ้านมาอย่างใจเย็นทั้งทีปกติเป็นคนนิสัยใจร้อนอย่างที่มาเฟียเขาเป็นๆ กัน แต่เพื่อนอารมณ์ร้อนกว่าเขาก็จำต้องอารมณ์เย็นลง

อีกไม่นานชลธรก็จะหายอาการไม่พอใจไปเองเขาเชื่อแบบนั้น หรือถ้าไม่หายก็ช่างหัวมันเถอะ เพราะยังไงเขาก็ต้องคุยกับมันอยู่ดี

“กูไม่ชอบที่นี่”

ชลธรก้าวขาเดินอย่างเชื่องช้าบนความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้หันหลังกลับไปเพราะเขาตัดสินใจมาที่นี่เองก็ต้องทนอยู่จนกว่าการพูดคุยจะจบลง

เขาไม่เคยสนใจเรื่องคอขาดบาดตายอะไรของใครทั้งนั้น เพราะใครจะตายก็ตายไปจะได้ไม่ต้องมาอยู่แย่งอากาศหายใจบนโลกนี้กับเขา

แต่กับภากรเขาจำต้องสนใจสักเล็กน้อยด้วยภากรเป็นเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากกันมานานแสนนาน

ทั้งคอยช่วยเหลือและสนับสนุน คอยสั่งคอยสอนด้วยความเป็นรุ่นพี่ จนกระทั่งเขามีวันนี้ได้

ถึงเขาจะไม่ได้เป็นมาเฟียเหมือนอย่างภากร แต่เขาก็เป็นถึงเจ้าของเกาะที่มีลูกน้องให้ต้องดูแลนับร้อยๆ ชีวิต และกิจการหลายอย่างบนเกาะที่มีมูลค่านับไม่ถ้วนอีกด้วย

“เข้าไปคุยกันข้างใน กูมีเรื่องสำคัญ”

ภากรพาแขกของเขาเดินทอดน่องชมบ้านได้ไม่นานก็รีบพาแขกนั้นเข้าไปในห้องทำงานในทันที

ด้วยลูกสาวเพียงคนเดียวของเขานั้นเดินทางกลับเข้าบ้านมาพอดี เขาไม่อยากให้เธอเห็นว่าใครมาหาเขาในวันนี้

อยากให้ทุกอย่างในวันนี้เป็นความลับกับเธอ รวมไปถึงเรื่องที่เขาจะคุยกับชลธรด้วยก็เพื่อตัวเธอเอง

“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”

ชลธรยอมทำตัวมีความลับไปกับภากรด้วยก็ไม่อยากจะเจอใครเพิ่มโดยเฉพาะหญิงสาวที่ลงจากรถมา

เธอคนนั้นคงเป็นลูกสาวของภากร เด็กสาวที่เขาไม่ค่อยอยากเจอหน้าเท่าไหร่

เพราะเมื่อสิบห้าปีก่อนที่เขามางานวันเกิดครบห้าขวบของเธอ การเจอกันครั้งแรกทุกอย่างไม่สวยหรูสักเท่าไหร่

เด็กหญิงห้าขวบคนนั้น ในงานวันเกิดที่ถูกจัดขึ้นราวกับงานของเจ้าหญิง ใช้ปืนบีบีกันยิงเข้าที่ใบหน้าของเขา

เขาที่ไม่ทันระวังตัวโดนกระสุนของปืนบีบีกันนั้นอัดเข้าใบหน้าไปเต็ม ทำให้ขายขี้หน้าคนทั้งงานไม่น้อย

การหลีกเลี่ยงไม่เจอกันอีกน่าจะเป็นเรื่องที่ดี เขาจะได้ไม่ต้องนึกถึงวันที่ต้องอายนั้นอีก

“ช่วยลักพาตัวลูกสาวกูไปที”

เมื่อเข้ามายังห้องทำงานของเขาแล้ว ภากรก็จัดการปิดล็อกห้องเป็นอย่างดีในทันที

แล้วเขาก็เอ่ยเรื่องที่อยากจะให้นายหัวชลธรช่วยเหลือเขาออกมาอย่างไม่มีปิดบังเลยแม้แต่นิด

“สมองมึงคงไม่มีแล้วซินะ ถึงได้พูดออกมาแบบนี้”

ชลธรฟังคำพูดของผู้เป็นเพื่อนที่มีศักดิ์เป็นรุ่นพี่เขาด้วยจนจบก็โวยวายออกมาเสียงดัง

เพราะคำพูดของภากรมันส่อถึงความไม่ได้คิดเลยที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกมา

คนที่มันกำลังพูดถึงคือลูกสาวอันเป็นที่รักของมันเลยนะ แล้วจะมาให้เขาพาไปจากอกมันได้ยังไงกัน

“มึงก็รู้ว่ากูกำลังถูกตามล่า กูจะปล่อยให้ลูกสาวเป็นอะไรไปไม่ได้”

ภากรถอนหายใจเฮือกใหญ่หลายครั้งเพื่อระบายความหนักอกหนักใจออกไปบ้างก่อนจะพูดอะไรต่อ

เขาไม่ได้ไม่มีสมองที่จะคิดอะไรแบบนั้น แต่เขาคิดมาดีแล้วตั้งหาก

ด้วยถ้าไม่ให้ลูกสาวออกไปให้ไกลจากตัวเขา นับทรายต้องโดนลูกหลงจากการที่เขากำลังมีปัญหาทางธุรกิจของมาเฟียอยู่แน่ๆ

เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ถึงจะสอนเธอให้เป็นมาเฟียตามที่เขาเป็นมาโดยตลอดก็ตาม

เพราะยังไงเธอก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ และเขาในฐานะพ่อก็อยากให้เธอปลอดภัย

“เดี๋ยวกูส่งคนมาช่วย”

ชลธรรู้ดีว่าเพื่อนของเขานั้นกำลังจะถูกโค่นโดยมาเฟียที่ใหญ่กว่า เพราะเรื่องการค้าที่ไม่ลงรอยกัน

ถึงเขาจะช่วยเพื่อนในเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เขาก็ส่งคนมาปกป้องคุ้มครองภากรและครอบครัวของมันได้

คนของเขามีฝีมือมากพอ ยังไงเสียทุกคนในบ้านนี้ก็ต้องปลอดภัยเป็นอย่างดีแน่นอน

“มึงทำแบบนั้นไม่ได้ ไอ้พวกนั้นมันก็จะไปตามล่ามึงด้วย”

ภากรรู้ดีว่าคนของนายหัวชลธรเก่งด้านการต่อสู้และปกป้องมากแค่ไหน แต่ทว่าเขาดึงเพื่อนมายุ่งในเรื่องนี้ไม่ได้ เขาต้องต่อสู้ด้วยตัวเขาเองแม้จะต้องตายก็ตาม

เขาไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนหรือสูญเสียอะไรเพราะเขาอีก แค่ที่กำลังสูญเสียลูกน้องรายวันมันก็มากพอแล้ว

“ก็ให้มันมา กูว่างอยู่พอดีเลย”

คนอย่างชลธรไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น พอได้ยินคำพูดของเพื่อนเขาก็ยิ่งฮึกเหิมอย่างจะฆ่าคนขึ้นมาเลย

อยากจะรู้นักว่าไอ้พวกที่มันเรียกตัวเองว่าเก่งนักเก่งหนามันจะแน่แค่ไหนกันเชียวเมื่อเจอลูกกระสุนปืนของเขาเข้าไป

“กูจะให้มึงเดือดร้อนไปกับกูไม่ได้”

ภากรจำต้องห้ามเพื่อนเอาไว้ เพราะเขาไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนไปกับเขาอีก

เขาอยากให้มันจบแค่ตรงนี้ที่เขา จะแพ้ก็ให้เขาแพ้ไป ไม่ต้องให้ใครมาร่วมสู้ด้วย เพราะคนที่เขากำลังต่อกรอยู่ด้วยมันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

“แล้วที่มึงให้กูลักพาตัวลูกสาวมึงมันไม่เดือดร้อนว่างั้นเถอะ”

จบเรื่องที่ไม่ให้เขาไปวุ่นวายกับเรื่องธุรกิจมาเฟียของมันไปแล้ว เขาก็ย้อนกลับมาที่เรื่องของลูกสาวมันต่อ

การลักพาตัวผู้หญิงสำหรับเขาที่เรียกได้ว่าเป็นพวกป่าเถื่อน มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยแม้แต่นิด

แต่ว่าลูกสาวของภากรเธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วๆ ไป เธอมีเลือดมาเฟียอยู่เต็มตัว และเธอคงไม่ได้ยอมง่ายๆ

ไม่ใช่แค่เอาปืนจ่อหัวแล้วจะกลัว เพราะเธอถูกสอนมาให้สู้ยิบตาจนกว่าจะตาย หรือฆ่าเขาให้ตายเพื่อให้ตัวเธอนั้นรอดไป

เขาไม่ได้กลัวตายอะไรหรอก แต่กลัวจะปวดหัวเพราะลูกสาวของเขาที่ดูจะฤทธิ์เยอะไม่จบไม่สิ้นนั้นนะซิ

“ทีแรกกูก็กะจะส่งลูกสาวกูไปพักร้อนที่เกาะของมึงสักระยะ แต่ว่าน้องทรายเขารู้เรื่องของกูทุกอย่าง คงไม่ยอมแน่ๆ ที่จะไปพักร้อน”

ภากรวางแผนเอาไว้แล้วสำหรับเรื่องที่จะให้ลูกสาวของเขาไปอยู่บนเกาะกับนายหัวชลธรสักระยะระหว่างรอให้ปัญหาของเขามันจบลง

แต่ทว่าเธอคงไม่ยอมไปง่ายๆ แน่นอน เพราะเธอรู้เรื่องปัญหาที่เขากำลังมีทั้งหมดด้วยเธอนั้นช่วยเขาบริหารธุรกิจมืดอยู่

เขาก็เลยจำต้องคิดแผนที่ดูจะไม่ได้ใช้สมองคิดนั้นออกมา เพราะแผนแรกมันดูท่าจะล่มตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มที่จะพูดแล้ว