นายหัวชลธร

ไฟฟ้า

“ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าหรือไง”

นับทรายนิ่งเงียบไปเป็นเวลานานนับชั่วโมงเพื่อกินอาหารและงีบหลับพักเอาแรง

พอเธอลืมตาตื่นขึ้นในเวลาค่ำมืดที่รอบตัวมืดไปหมดมีเพียงแต่แสงสว่างจากตะเกียงที่ทำขึ้นจากขวดแก้วง่ายๆเท่านั้น

หญิงสาวก็นั่งคิดไตร่ตรองถึงการหาหนทางที่จะหนีต่อไปอีกครั้ง เพื่อจุดหมายที่ยิ่งใหญ่คือการหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้

แต่ทว่ายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเย็นหลังวูบๆ เป็นระยะๆ ด้วยความมืดนั้นมันเกาะกินหัวใจทำให้เกิดความกลัวผีขึ้นมา

เธอเลยจำต้องตะโกนออกไปด้านนอกเพื่อถามหาแสงสว่างมาเพิ่มเติมให้กับห้องขังเล็กๆ นี้

“ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง”

แต่กลับได้แต่ความเงียบตอบกลับมาราวกับพูดคุยอยู่เพียงคนเดียว ทั้งที่มีคนนั่งเฝ้าเธออยู่ตรงด้านนอกนั้นอีกคนเธอรู้ดี

เธอก็เลยตะคอกดังออกไปอีกหวังให้เด็กหนุ่มที่น่าจะอายุน้อยกว่าเธอไม่กี่ปีนั้นกลัวเธอ และก็ตอบเธอกลับมาบ้าง

“โธ่โว้ย ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ กรี๊ด”

เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านนอกยังคงเงียบไม่ตอบเธอกลับมา ไม่รู้ว่าถูกฝึกมาดีหรือว่ากลัวเจ้านายที่เป็นโจรนั้นจนหัวหนก็ไม่รู้

ทำเอาเธอโมโหหยิบของใกล้มือที่ได้แก่ปิ่นโตใส่อาหารขึ้นมาขว้างปาไปที่ประตูชุดใหญ่ จนปิ่นโตนั้นกระจัดกระจายเต็มหน้าประตูห้อง สร้างความเลอะเถอะไปทั่วบริเวณ

ทำเอาหญิงสาวที่จำต้องอยู่กับความเลอะเทอะที่ตัวเองก่อเอาไว้ กรีดร้องขึ้นมาอีกระลอกใหญ่เพื่อระบายอารมณ์

แล้วเธอก็จำต้องเงียบเสียงไปเพราะว่าหมดแรง และนั่งนิ่งๆ ต่อสู้กับแสงสว่างอันน้อยนิดต่อไป

“ฉันหนาว ขอผ้าห่มหน่อยได้ไหม”

เป็นเวลาดึกสงัด กะๆ ดูแล้วก็น่าจะเกือบเที่ยงคืนเห็นจะได้ หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาๆ ขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอใช้น้ำเสียงอ่อนหวานบวกกับปรับให้ดูอ่อนแรงไปด้วยเอ่ยออกไป เพื่อให้อีกฝ่ายที่เป็นผู้ชายนั่งฟังอยู่จะได้ใจอ่อนยอมพูดกับเธอ

นี่เป็นการใช้มารยาหญิงของเธอเป็นครั้งแรกนับจากที่ใช้แต่ลูกเล่นของมาเฟียอย่างขาดสติมาหลายครั้งแล้ว

เธอไม่ค่อยคาดหวังว่ามันจะได้ผลสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นทางที่เธอไม่ถนัดที่จะทำเลย เรียกได้ว่าถ้าให้จับปืนจะง่ายกว่านี้ด้วยซ้ำไป

“ฉันหนาวจะตายแล้วนะ ขอผ้าห่มหน่อยได้ไหม”

ร่างบางที่ยังคงอยู่ในชุดนอน ชุดเดิมและชุดเดียวที่มีติดตัวมาของเธอขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงไม้แข็งๆ เดินเข้าไปหาประตูบานเล็ก

เธอกระซิบเบาๆ ผ่านบานประตูนั้น เพื่อให้มีเสียงผ่านไปเพียงเล็กน้อย ให้ฟังดูน่าสงสารมากที่สุด

นับทรายก็เงียบเสียงไปไม่พูดไม่จาอะไรมากไปกว่านั้น รอฟังว่าด้านนอกจะขยับตัวหรือไม่

แล้วก็แทบกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงขยับเท้าเดินของคนด้านนอกนั้น

เธอรีบกลับไปนอนรอบนเตียงอย่างคนหนาวเหน็บในทันที นอนกอดตัวเองทั้งที่มีเหงื่อไหลซึม ทำตัวเหมือนกับเผชิญความหนาวที่อุณหภูมิติดลบ

“ผ้าห่ม”

ไม่นานนักเซลก็เดินเข้ามาภายในห้องขังเล็กๆ พร้อมกับผ้าห่มสองผืนที่มายืนให้กับเธอ

เขาพูดกับเธอสั้นๆ แล้วก็รีบออกไป จัดการล็อกประตูอย่างแน่นหนาเหมือนกับที่นายหัวของเขาทำเอาไว้ก่อนหน้านี้

การเข้าไปของเขาก็ไม่ใช่เข้าไปโดยอำเภอใจ แต่ก่อนจะเข้าไปนั้นเขาได้ขออนุญาตนายหัวแล้ว และผ้าห่มนั้นแม่บ้านของนายหัวก็เป็นคนวิ่งเอามาให้เอง

“ขอบใจ”

หญิงสาวตีหน้าเศร้ารับผ้าห่มมาจากมือของชายหนุ่ม รีบกางผ้าห่มออกห่อคลุมร่างกายให้เขาได้เห็น

แล้วนอนซุกตัวไปกับผ้าห่มผืนหนาทั้งสองไม่ได้สนใจอะไรภายนอกราวกับต้องการความอบอุ่นให้กับร่างกายอย่างเร่งด่วน

เธอนอนทนร้อนอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเสียงประตูปิดลงไปได้สักพักใหญ่จึงลุกขึ้นจากเตียงนอน

พร้อมกับสะบัดผ้าห่มออกจากตัวเพื่อระบายความร้อนออกอย่างเร่งด่วนก่อนที่จะร้อนตายก่อนจะหนีออกไปได้

ร่างบอบบางขยับกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม้ที่แสนแข็งจนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวในทุกครั้งที่ขยับตัว

และเมื่อทรงตัวได้ดี ร่างบอบบางนั้นก็ขยับกายลุกขึ้นยืนด้วยความมั่นใจด้วยสองขาที่ถึงแม้จะเล็กแต่ก็แข็งแรงของตัวเอง

มือเล็กข้างที่ถนัดจับปลายผ้ากำเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหอบผ้าห่มส่วนที่เหลือเข้ามาไว้ในอ้อมอก ส่วนผ้าห่มอีกผืนยังคงวางเอาไว้บนเตียงนอน

สองเท้าเล็กขยับก้าวเดินไปข้างหน้าเข้าไปหาตะเกียงเล็กๆ นั้น และเมื่อไปถึงมันเธอก็ยกปลายผ้าที่จับเอาไว้มั่นขึ้นไปจ่อที่เปลวไฟ

นับทรายยืนอยู่ตรงนั้นอย่างใจเย็น ให้ปลายผ้าห่มค่อยๆ ติดไฟทีละนิดๆ

เธอคอยจ้องมองเอาไว้ไม่ห่างตาเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมาอีก

เพราะนี่คือหนทางการหนีรอดไปจากที่นี่ได้ของเธอ เธอจะไม่มีวันพลาดแล้วพลาดอีกอย่างแน่นอน

“หึๆ”

หญิงสาวยืนเผาผ้าห่มผืนเล็กนั้นจนติดไฟเป็นอย่างดี เธอก็รีบนำมันไปกองไว้ตรงประตูของห้องขัง

แล้วร่างบางก็รีบไปหยิบผ้าห่มอีกผืนมาเติมเป็นเชื้อไฟ เพื่อให้เกิดไฟลุกท่วมห้องขังนี้อย่างที่เธอตั้งใจเอาไว้

ส่วนตัวเธอนั้นก็รีบไปอยู่อีกด้านของห้อง ห่างจากกองไฟที่เพิ่งจุดติดพอสมควรเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นเป็นอันตราย

แต่ยิ่งยืนมองก็เหมือนเปลวไฟที่ติดผ้าอยู่จะดับลงไปในทุกขณะ ความหวังของเธอที่จะออกไปก็ริบหรี่ลงเต็มทน

นับทรายรีบหยิบตะเกียงที่ทำขึ้นจากขวดแก้วออกมาจากฐานที่ตั้งในทันที แล้วเปิดตะเกียงนั้นออก

เธอเทน้ำมันจากตะเกียงใส่ลงไปในกองผ้าห่มจนหมดขวด แล้วก็รีบกลับไปยืนสงบนิ่งรอดูทุกอย่างอยู่ตรงที่เดิม

เพียงพริบตาเดียว เปลวไฟก็ลุกโชนขึ้นดั่งที่หญิงสาวปรารถนาจะให้เป็น แผดเผาทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ในทันที

แล้วผนังของห้องขังที่ทำจากไม้ก็ติดไฟในทันที เติมเชื้อไฟให้ลุกโชนโหมแรงขึ้นอีกในช่วงอึดใจเดียว

“ไฟไหม้ ฉิบหายแล้ว”

เซลกระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ใช้นั่งเฝ้าตรงหน้าประตูห้องขังแทบไม่ทันเมื่อมีเปลวไฟโฉบออกมา

หวิดเกือบจะถูกไฟคลอกตายเสียตรงนั้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว