ทาสเสน่หา

ฉันคือเจ้าหญิง

ฉันเป็นเจ้าหญิงจริงๆ ? ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ? บัวชมพูหลับตาครุ่นคิด ขณะนอนเปลือยกายให้หญิงรับใช้หวีเส้นขนที่แทบมองไม่เห็นบนร่างกายอยู่บนที่นอนผ้าไหมสีขาวงาช้างในห้องพักของปราสาทหินอ่อนสุดอลังการณ์แบบโบราณที่ไม่โบราณในเวลานี้ 

แควกกก... แควกก... เสียงแว็กซ์กำจัดเส้นขนดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมความรู้สึกเจ็บนิดแสบหน่อย ต้องยอมรับว่าคนทำมือเบามาก ทว่าต่อให้เบายังไง การถูกถอนขนเกือบทั้งตัวแบบนี้คนถูกถอนก็ยังต้องเจ็บอยู่ดี

“ท่านหญิง ผิวเนียนงามเหลือเกินเจ้าค่ะ” 

เรยา หญิงรับใช้ส่วนตัวของบัวชมพูหรือท่านหญิงทาลีน่า กล่าวชื่นชมนายหญิงของนางไม่ขาดปากขณะกระชากแผ่นผ้าที่วางทาบคราบน้ำผึ้งซึ่งยึดเส้นขนบางเบาบนผิวขาวผ่องออกมาอย่างละเมียดละไม

“ใกล้จะเสร็จหรือยัง” บัวชมพูเริ่มมีอาการน้ำตาเล็ด 

เธอไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าใครมาก่อนแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันก็เถิด ที่ต้องยอมเปลือยก็เพราะความอยากมีผิวสวยไร้เส้นขนแบบถาวร ส่วนเรื่องอายต้องมีแน่นอน ทว่ายังน้อยกว่าความรักสวยรักงาม 

ใครจะเชื่อว่าคนยุคดึกดำบรรพ์สามารถกำจัดขนถาวรได้จริงเพียงครั้งเดียว ขนาดวิทยากรรมความงามล้ำสมัยในยุค ค.ศ.2017 ยังไม่สามารถ แต่แม่บุษกรของเธอเป็นคนอวดผิวพรรณนวลเนียนสวยใสให้เห็นกับตาว่าทำได้จริง บัวชมพูถึงได้ยอมสลัดผ้าผ่อนให้คนแปลกหน้าลูบคลำ 

“เหลือแค่ชะโลมน้ำมันหอมเท่านั้นเจ้าค่ะ” เรยายิ้มหวานให้บัวชมพู 

บัวชมพูมองตามหญิงรับใช้รุ่นราวคราวเดียวกันที่เก็บอุปกรณ์เสริมสวยด้วยท่าทางคล่องแคล่ว อ่อนช้อย ถ้าเรยาหลุดไปอยู่ในยุค 2000 พร้อมกับเธอ บัวชมพูจะเป็นคนลงทุนเปิดร้านกำจัดขนถาวรให้เรยาเป็นผู้เชี่ยวชาญและสอนพนักงาน มีหวังว่าอนาคตต้องรวยเละยิ่งกว่าแม่ปาหนันแน่นอน

หลังจากที่เรยาออกไปจากห้องก็มีหญิงรับใช้คนอื่นนำผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดทำความสะอาดให้เธอ ครู่ต่อมา เรยาเดินกลับมาพร้อมกับถือถาดทองที่มีขวดน้ำมันหอมสีชมพูอ่อนกลิ่นดอกกุหลาบหลากสายพันธ์

“น้ำมันหอมหรือ กลิ่นหอมมากเลย” 

“ใช่เจ้าค่ะ ไม่เพียงแค่หอม แต่น้ำมันกุหลาบยังบำรุงผิวพรรณได้ดีไม่แพ้น้ำนมเจ้าค่ะ” 

เรยาวางถาดทองลงบนโต๊ะวางของ และหยิบขวดน้ำมันหอมรูปทรงเหมือนขวดน้ำหอม j’adore touche de parfum ที่เธอใช้ประจำขึ้นมาเทลงบนฝ่ามือแล้วชะโลมทั่วร่างเล็กบางสัดส่วนอรชรอ่อนหวานของบัวชมพูอย่างนุ่มนวล ก่อนทำการนวดน้ำมันหอมซึมลงสู่ผิว

“สบายจริงๆ ชักจะง่วงแล้วสิ” บัวชมพูพึมพำ 

“ท่านหญิงช่างเหมือนเทพธิดาตัวน้อย น่าเอ็นดูเหลือเกิน” เรยาหัวเราะเบาๆ อย่างสำรวม ที่เห็นกิริยายกมือปิดปากหาวของผู้เป็นนายหญิง

“ฉันไม่เซ็กซี่หรือ” บัวชมพูแกล้งถามด้วยความอยากล้อเล่น ทว่าหญิงรับใช้กลับไม่เข้าใจสำนวนสมัยใหม่ที่เธอสื่อสาร

“ผู้ใดคือฉัน อะไรคือเซ็กซี่เจ้าคะ” เรยาทำหน้างง

“ฉันก็คือตัวข้า เซ็กซี่คือแบบนี้ๆ ” 

บัวชมพูทำไม้ทำมือเป็นรูปร่างผู้หญิงทรงโตเอวกิ่วกว่ากระดาษA4 สะโพกดินระเบิดประกอบคำอธิบาย โดยมีเรยาที่มองตามและทำตาเหลือกด้วยความประหลาดใจ

“ทรวดทรงของท่านหญิงงดงามอ่อนช้อยยากจะหาใครเทียบ ไม่ได้เซ็กซี่น่าเกลียดเช่นนั้นสักนิดเจ้าค่ะ” เรยาโบกมือโบกไม้ปฏิเสธ

“เข้าใจแล้ว ช่างมันเถอะ” 

บัวชมพูถอนหายใจเฮือกยาว แล้วทิ้งแขนราบลงข้างกายเช่นเดิมพร้อมกับหลับตาลงด้วยความหน่ายเซ็ง พลางคิดถึงอินเตอร์เน็ต คิดถึงความรวดเร็วทันใจของเทคโนโลยี ความบันเทิง เสียงเพลง ที่เคยฟัง โดยเฉพาะอาหาร! 

เธอวางแผนจะออกไปกินต้มข่าไก่ กุ้งแช่น้ำปลา ยำรวมมิตร ข้าวเหนียวหมูทอด พร้อมกับแม่ปาหนันแท้ๆ แต่ความอยากรู้อยากเห็นตัวเดียวทำให้ต้องมาโผล่ที่ยุคดึกดำบรรพ์ ของอร่อยๆ พวกนั้นล่องหนหายไปในพริบตา 

ไม่ใช่สิ! เธอต่างหากที่ล่องหนหายไปจากของอร่อยๆ พวกนั้นเสียเอง และที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าจะได้กลับไปโลกที่เคยอยู่ไหมแล้วชีวิตนี้ ไม่รู้จะได้กินอาหารไทยอีกรึปล่าว

ส่วนเรยามีสีหน้าเหมือนจะอยากซักไซร้อีกว่า ‘ช่างมันเถอะ’ คืออะไร แต่ไม่กล้าเพราะเกรงใจท่าทีต้องการความสงบของท่านหญิงทาลีน่า

บุษกรเดินนำขบวนหญิงรับใช้ที่หอบชุดยาวทำจากผ้าไหมกับผ้าลินินสีสันอ่อนหวานเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของบุตรสาว ซึ่งกำลังสวมชุดคลุมปกปิดเรือนกายหลังเสร็จจากการเสริมความสวยความงาม

“รู้สึกชอบสปาโบราณบ้างไหม” ราชินีแห่งอิทรัสคันเอ่ยถามบุตรสาวด้วยรอยยิ้มรักใคร่เอ็นดู

“ชอบมากค่ะ เรยานวดดีจนชมพูอยากมอบโล่ห์ให้เลย” บัวชมพูตอบมารดาตามความจริง พลางหันไปมองเรยาที่ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มภาคภูมิใจกับคำชมเชยของนายหญิง

“เสื้อผ้าของลูกตัดเย็บเสร็จแล้ว” บุษกรผายมือไปยังขบวนหญิงรับใช้กว่าสิบชีวิตที่หอบหิ้วชุดยาวแบบสวยงามหรูหราซึ่งยืนเรียงรายเป็นแถวหน้ากระดานสองตอนด้วยความมีระเบียบ

“ชมพูต้องใส่เสื้อผ้าอลังการงานสร้างขนาดนี้เชียวหรือคะ” คนถามทำตาโตเป็นไข่ห่าน 

เธอไม่มีโอกาสใช้ชีวิตแบบชิลล์ๆ อีกแล้วใช่ไหม?  

“ลูกไม่ชอบหรือ” สีหน้าของบุษกรสลดลงเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง 

หลังจากตัดสินใจพาบัวชมพูกลับมาจากโลกปัจจุบัน นางและบรรดาช่างตัดเย็บใช้เวลาร่วมสองสัปดาห์เพื่อระดมความคิดสร้างสรรค์ออกแบบเสื้อผ้าไว้เพื่อบุตรสาวอย่างสุดฝีมือ 

“ชอบมากค่ะแม่... แต่ว่ามันดูเยอะไปหน่อยเท่านั้นเอง ใส่เสื้อผ้าพวกนี้แล้วชมพูคงวิ่งลำบาก” บัวชมพูเข้าไปกอดปลอบใจมารดา บุษกรจึงยิ้มได้บ้าง

“ผู้หญิงสมัยนี้ไม่สวมกางเกงและไม่วิ่งนะลูก”

“ขนาดนั้นเชียวหรือคะ” บัวชมพูทำสีหน้ากระอักกระอ่วน 

ชีวิตเธอลำบากแน่! เพราะยามปกตินอกจากวิ่งแล้วเธอยังชอบปีนป่าย เล่นกีฬาเอ็กซ์ตรีมและชอบกระโดดโลดเต้นไม่เคยอยู่นิ่ง แม้กระทั่งเวลาทำงานบ้านเก็บกวาดห้อง ตอนจัดของช่วยแม่ปาหนันในห้างกร็องด์อิตาเลียก็เปิดเพลงแดนซ์เต้นรำไปด้วย ไม่มีความเป็นสาวโบราณเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้เลยสักนิด 

“เฉพาะอยู่ต่อหน้าผู้คนเท่านั้นลูก เวลาชมพูอยู่คนเดียวก็ทำตัวตามสบาย” 

เห็นความพยายามเอาอกเอาใจของมารดาแล้วนึกสงสาร เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม บัวชมพูคิดหาทางออกที่ดีที่สุดให้ตัวเอง เพราะอย่างไรเธอก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนกว่า... เธอจะหาทางกลับไปที่ซึ่งเธอจากมาได้

“ชมพูจะคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงแบบการ์ตูนดิสนีย์ก็แล้วกันค่ะ” 

“เยี่ยมมาก... ถ้าอย่างนั้นก็ลองสวมเสื้อผ้าพวกนี้ให้แม่ดูซิ ว่าชมพูใส่ได้พอดีไหม” บุษกรชี้นิ้วกวาดไปที่เสื้อผ้าหรูหราของบุตรสาว 

เสื้อผ้าเครืิ่องแต่งกายของเจ้าหญิงส่วนมากจะเป็นแนวกระโปรงยาวแบบสาวกรีกโบราณ มีบ้างที่ยาวคลุมเข่าเล็กน้อย นอกจากนั้นก็มีชุดชั้นในปักลายหรูหรา ถุงน่อง รัดทรง รองเท้าเข้าชุด เครื่องประดับล้ำค่า ฯลฯ 

อยากหอบของพวกนี้ไปเปิดประมูลที่กร็องด์อิตาเลียจริงๆ เธอต้องรวยเละแน่!

บัวชมพูฟุ้งซ่าน พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ซึ่งเธอเคยสวมใส่เป็นประจำ

บุษกรมองบุตรสาวเปลี่ยนชุดสวย ชุดแล้วชุดเล่าที่จัดหามาให้ด้วยความพึงพอใจ บัวชมพูในวัยสิบแปดปีงดงามกว่าที่นางคาดหวังเอาไว้มากนัก เครื่องหน้าสวยหวานผิวพรรณและเรือนร่างบอบบางเล็กอรชรที่ผสมผสานสายเลือดสองเผ่าพันธุ์อย่างลงตัวทำให้บุตรสาวของนางกลายเป็นหญิงสาวที่งดงามตั้งแต่ศรีษะจรดเท้า โดดเด่นเลอเลิศราวมิใช่มนุษย์เดินดิน และนางมั่นใจว่า โรมิรุส ว่าที่กษัตริย์คนใหม่ของชาวโรมันต้องพึงใจบุตรสาวของตน 

สิบสองปีก่อนที่บุษกรตัดใจนำบัวชมพูไปฝากให้ปาหนันเพื่อนรักเลี้ยงดูแทน ไม่ได้หมายความว่านางไม่รักลูกสาว ทว่าอิทรัสคันคือดินแดนที่โลกจารึกว่าเป็นเมืองแห่งโลกีย์ นางไม่สามารถยอมรับให้บุตรสาวเติบโตขึ้นในเมืองที่สตรีเปลือยกายรอการปรนเปรอกามจากผู้ชายมากหน้าหลายตาอย่างไม่อิดออด 

เมื่อสามีของนางสั่งให้นำตัวบัวชมพูกลับมาทำหน้าที่อุ้มท้องทายาทแห่งอิทรัสคัน มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้นที่บุษกรจะสามารถปกป้องและทำให้บุตรสาวมีชีวิตที่มีความสุข คือการผลักดันให้บัวชมพูได้เป็นราชินีของชาวโรมัน การเป็นสตรีซึ่งมีอำนาจในมือเท่านั้น บัวชมพูจึงจะไม่ตกเป็นเหยื่อกามของผู้ชาย