รวมตัว
1253 Words
คอนโด S
"...เสนอหน้ามาทำไมกันเยอะแยะวะ" ผมปรายตามองเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันที่มันเสนอหน้าอยู่กันครบทุกตัวแบบที่ฉลามบอกผมตั้งแต่แรกจริงๆ
"กินน้ำก่อน"
"เอากับพวกมันเหมือนกันเหรอจีน่า" เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มถือขวดน้ำดื่มมายื่นให้ผม ตัดจีน่าที่ยืนอยู่ฝั่งผมออก ฉลาม เซย์ ลีโอ ติณห์ พวกมันทุกตัวอยู่ฝั่งเดียวกันแล้วมองมาที่ผมไม่วางตา
"อยู่ดีๆ ก็หายไป ทุกคนเป็นห่วงนั่นแหละ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าองศา" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบพร้อมกับเปิดฝาเพื่อยกน้ำขึ้นดื่ม คิดอยู่แล้วว่าเสียงกระแนะกระแหนจะดังตามมา
"แล้วสรุปมึงหายหัวไปไหนมา" ไอ้เซย์เป็นฝ่ายถาม ตามด้วยไอ้ฉลามที่จี้ต่อ
"เอาเรื่องเมื่อคืนด้วย มึงไปยุ่งอะไรกับคัพเค้กบอกความจริงพวกกูมา"
"มึงเป็นพ่อกู?"
"ไม่ใช่พ่อแต่มึงไปล่อตีนคนอื่นมาให้พวกกูซวยด้วยไง" ผมถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย สุดท้ายไอ้คนช่างสังเกตอย่างเซย์ก็เปิดประเด็นขึ้นมา
"รอยเล็บใครที่แขนมึงวะ"
"เยอะจริงด้วยสัส มึงไปเอากับใครมาวะ" ไอ้ลีโอมองหน้าสลับกับจ้องรอยเล็บบนแขนผมอย่างสนใจ
"ไอ้เหี้ยองศา อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนมึงกับคัพเค้ก..."
"ดูถูกผู้หญิงฉิบหาย คัพเค้กไม่มีทางทำแบบนั้น"
"แล้วมึงก็เสือกทำเป็นลืมว่าผู้หญิงที่มึงกำลังปกป้องเป็นเมียชาวบ้าน มีคนเห็นว่าเมื่อคืนที่ผับมึงเข้าไปคุยกับคัพเค้กจริง แล้วอยู่ดีๆ ก็เสือกหายออกไปด้วยกัน มึงจะให้พวกกูคิดว่าไงวะ"
"สรุปที่ไลน์กลุ่มดังเมื่อคืนแล้วบอกว่ามีคนจะเลี้ยงเหล้าคือมึงงั้นเหรอองศา" ไอ้ติณห์ที่รับฟังเงียบๆ ล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ถ้าให้เดา มันก็คงจะไปย้อนดูข้อความจากไลน์กลุ่มเมื่อคืนว่าใครเป็นคนชวนทุกคนไปที่ผับเมื่อคืน
"กูจำได้ว่าก่อนที่มึงจะออกไปจากห้องน้องหน้าตุ๊กตาคู่หมั้นปลอมๆ ของมึงโทรมาบอกให้ไปรับนี่" ฉลามหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
"อย่าบอกนะว่าเป็นผับเดียวกับที่เราไปเมื่อคืน ไปรับคู่หมั้นปลอมๆ แต่ดันบังเอิญเจอคนที่ชอบแบบนี้ปะวะ"
"ที่ไอ้ลีโอพูดมีโอกาสเป็นไปได้นะ ไปเจอคนที่ชอบเลยรีบเอาคู่หมั้นปลอมๆ ไปส่งจากนั้นก็กลับไปที่ผับอีกที ทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญแต่จงใจนัดพวกกูไปนี่นะ"
"นี่ จะขยันเดาเอาเองอะไรกันนักหนา" จีน่าคงเป็นคนเดียวที่เข้าข้างผมและเบื่อความฉลาดของไอ้พวกเวรสี่ตัวนี่เหมือนผมเช่นกัน
"เอาเป็นว่าเรื่องกูกับคัพเค้กไม่มีอะไรเกินเลยจบไหม"
"แล้วพวกมึงหายไปไหนด้วยกัน" ไอ้ฉลามจี้ต่อ ผมล่ะเกลียดความไวของมันเหลือเกิน
"ก็แค่ออกไปคุยกันที่เงียบๆ รำคาญเสียงเพลง"
"แล้วคุยกันท่าไหนรอยเล็บเต็มแขนวะ วันนี้คำพูดของมึงไม่มีน้ำหนักเลยนะองศา" ลีโอเคาะบุหรี่ออกมาจากซองพร้อมกับจุดสูบ สายตาของมันที่กำลังมองผมบ่งบอกว่ามันไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูดเลยจริงๆ
"หลังจากแยกกับคัพเค้กกูไปหาของขวัญอีกที เมื่อคืนกูนอนที่นั่น"
"เมื่อคืนมึงอยู่กับน้องขวัญ อย่าบอกนะว่ารอยเล็บพวกนี้ว่าที่เมียของมึงเป็นคนทำ?"
"พวกมึงก็รู้ว่ากูแค่รอเวลา เดือนหน้าถึงวันเกิดของขวัญ กูกับเด็กนั่นจะไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีก อย่าใช้คำว่าเมีย!"
"เย็นชาฉิบหาย สภาพแขนแบบนี้อมพระมาพูดกูก็ไม่เชื่อนะว่าแค่ข่วนแต่ไม่ได้เอากัน แต่ถ้าเอา กูก็แทบไม่อยากเชื่อว่ามึงจะกลืนน้ำลายตัวเอง" ไอ้ฉลามพูดถูกทุกอย่าง เรื่องนี้ผมเคยประกาศชัดเจนว่าแค่ทำตามหน้าที่ เรื่องระหว่างผมและของขวัญ ไม่มีเรื่องของความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง
ถึงตอนนี้จะเอาไปแล้ว ความรู้สึกเดิมก็ยังชัดเจน คือถึงวันเกิดของขวัญเมื่อไหร่ เรื่องระหว่างเราเป็นอันจบลงทันที!
หนึ่งเดือน มันก็แค่สามสิบวัน!
"มีอะไรกับน้องจริงๆ เหรอองศา" จีน่ากอดอกถามขึ้นมาบ้าง แล้วเวรกรรมอะไรวะถึงต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้พวกมันฟัง!
"น้องน่าสงสารออก ทำแบบนั้นสุดท้ายก็ตั้งใจทิ้งไม่สงสารน้องเลยหรือไง"
"เรื่องนี้กูเห็นด้วยกับจีนะ กับคนอื่นกูจะไม่อะไรเลยสักนิด รักสนุกแต่ไม่ผูกพันมันเป็นเรื่องธรรมชาติ แต่กับคู่หมั้นมึงจะว่าไปแล้วน้องแม่งก็น่าสงสารนะเว้ย เขาความจำเสื่อมเพราะอุบัติเหตุความจำบางช่วงเลยหายไป น้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้มึงกับเขาไม่ได้คบกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น ดวงมึงแค่อุปถัมภ์น้องแบบบังเอิญโคตรๆ ผู้ใหญ่เชื่อว่าถ้าคบกันน้องจะปลอดภัย ต้องรอจนกว่าจะถึงวันเกิดแล้วพื้นดวงเปลี่ยนค่อยเลิกกัน เอาจริงๆ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับกู กูก็ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงเหมือนกัน!"
ผมคิดตามที่ไอ้ฉลามมันพูด ใครๆ ก็บอกว่าของขวัญน่าสงสาร วันที่หม่ามี๊ขอร้องให้ช่วยน้องที่เป็นลูกสาวของคนรู้จักยอมรับว่าผมเองก็สงสาร แต่เรื่องทุกอย่างมันกำลังยุ่งยากมากกว่าเดิมเพราะผมที่เป็นฝ่ายล้ำเส้นเข้าไป
"เอาเป็นว่าจบเรื่องคัพเค้ก ถ้าผัวเขามาถามอีกของขวัญก็เป็นพยานยืนยันได้ว่าองศากับคัพเค้กไม่ได้อยู่ด้วยกัน" ติณห์สรุปทุกอย่างออกมาก่อนที่ไอ้เซย์จะดันตัวลุกจากโซฟา
"งั้นก็แยกย้าย เรื่องของความรู้สึกไม่มีใครห้ามใครได้ เรื่องคู่หมั้นปลอมๆ ถ้ามึงไม่ได้รู้สึก ถึงกำหนดจบก็คือจบแค่นั้น กูกลับก่อนละกัน"
"เออ แยกย้ายไป ของกินกูหมดตู้ทุกครั้งที่พวกมึงมารวมตัว" ฉลามบ่นออกมาพร้อมกับปรายตามองเพื่อนแต่ละคน
"กลับ" เซย์เอ่ยอีกครั้งพร้อมกับมองจีน่า
"นายกลับไปก่อนเลย ฉันจะกลับเอง"
"กลับทางเดียวกัน" เซย์จ้องเขม็งที่จีน่า น่าแปลกที่มันบงการจีน่าตลอด ไม่เคยยอมต่อให้จีน่าจะต่อต้านแค่ไหนก็ตาม
"บอกจะกลับเองไงเซย์ทำไมไม่ฟัง"
"หรือต้องให้ลากออกไป" จีน่าชักสีหน้าออกมาอย่างหงุดหงิด สุดท้ายผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มก็คว้าสายกระเป๋าสะพายข้างขึ้นไปคล้องบ่า จากนั้นก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องของฉลามโดยมีไอ้เซย์เดินตาม
"ไอ้พวกนี้ก็บังคับกันจัง ทำตัวเหมือนผัวกับเมีย!" ฉลามเอ่ยขึ้นลอยๆ ลีโอยืนสูบบุหรี่เงียบๆ ติณห์มองตามหลังคนที่เพิ่งจะเดินตามกันออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนผมเรื่องของตัวเองก็หนักหนา ไม่มีเวลาจะไปคิดเรื่องจับผิดเรื่องของคนอื่นเหมือนกัน
-----------
1 คอมเมนต์
=
1 ล้านกำลังใจ
?
- Writer
