วุ่นนักสะดุดรักมะเขือยาว(ม่วง)

น่าเอ็นดูจะตาย

ตอนนี้บุญป่วงอึดอัดเหลือเกิน ตอนเลี้ยวรถเข้ามาในบ้าน หล่อนตื่นเต้นมากกับบ้านหลังใหญ่ราวกับวังของหมอหนุ่ม แต่พอมาเจอแม่ของชายหนุ่มที่เขาบอกว่าท่านเป็นคนใจดีแล้วหล่อนถึงกับอึดอัดจนพูดน้อย ใจดีกับคนอื่นแต่ไม่ใช่กับเธอน่ะสินะ แบบนี้นี่เองความอึดอัดเวลาเจอคนที่ไม่ชอบหน้าเรา

“เป็นยังไงบ้างลูก เขือไปอยู่นั่นกินอยู่สบายดีไหม” พอหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้หัวโต๊ะ คุณหญิงปวีณาก็ถามถึงความเป็นอยู่ของลูกชายทันที

“สบายดีครับแม่ปลิว ที่นั่นชาวบ้านน่ารักเป็นกันเอง เขือชอบที่นั่น”

“ชอบที่นั่น ชอบน่ะได้ แต่ลูกต้องแต่งงานนะลูก พรุ่งนี้แม่นัดดูตัวให้ลูกแล้ว ลูกต้องไป แม่ไม่บังคับแล้ว แต่ลูกต้องแต่งงานกับคนที่แม่เลือกเท่านั้น” ท้ายประโยคความนางเน้นย้ำแล้วหันไปมองหญิงอ้วนร่วมโต๊ะอีกคน

“เรื่องนี้รอคุยกันหลังทานข้าวอิ่มดีกว่าไหมครับ น้องป่วงมีอะไรถามหรือพูดได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” พูดกับแม่จบก็หันมาพูดกับสาวอ้วนที่นั่งข้าง ๆ ตน

จะคุยอะไร ก็แม่ของคุณหมอนั่งจ้องจะกินเลือดแบบนี้ หล่อนบ่นในใจ แล้วแหงนเงยหน้าขึ้นจากตักตน ยิ้มให้ชายหนุ่มเล็กน้อย

มะเขือรู้ว่าแม่ของตนไม่ชอบสาวอ้วนอย่างแรง เขาจึงยิ้มมุมปากแกล้งผู้เป็นแม่เสียเลย แกล้งพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเอาอกเอาใจสาวอ้วนข้างกาย ราวกับเป็นคู่รักกันก็มิปาน

“น้องป่วงชอบบ้านหลังนี้ไหม อยากมาอยู่ไหมครับ”

คำถามของหมอหนุ่มทำให้บุญป่วงเบิกตากว้าง เลิกคิ้วมองสงสัยกับคำถาม ส่วนคุณหญิงปวีณากัดฟันแน่น กำมือแน่นเมื่อลูกชายคนโตกำลังจะหาสะใภ้ไร้สกุลเข้าบ้าน ที่สำคัญ อ้วนดำอีกต่างหาก ดูตรงไหนก็ไม่เหมาะกับมะเขืออย่างแรง

“คะ...”

“พี่เขือพาใครมานี่” บุญป่วงยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีเสียงทุ้มดังเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ผิวขาวท่าทางสุภาพเดินล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็กส์เข้ามาในห้องรับประทานอาหาร

“แฟนน่ะ” หันไปตอบน้องชายที่เดินมาตบไหล่กว้างของตน โดยไม่คิดจะหันมามองสาวอ้วนที่กำลังตกตะลึงที่อยู่ ๆ ก็มีแฟน

“แฟน!" สองเสียงของคุณหญิงกับลูกชายคนเล็กดังขึ้นประสานกัน

“ใช่ครับ แฟนเขือเอง ก็ไหนแม่ปลิวอยากให้แต่งงานไง ก็นี่ไงเจ้าสาว พามาแล้วไง หรือแม่ไม่พอใจ แต่ผมพอใจ โอเค้?”

“มะ...ไม่ใช่...”

“ไม่ต้องอายหรอก ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วบอกแม่กับน้องชายพี่ไปน่ะดีแล้วป่วง”

เขาเอื้อมมือมากุมมือเล็กแล้วส่งสายตาสั่งห้ามไม่ให้พูดอะไร บุญป่วงได้แต่จ้องมองตาของบุรุษหนุ่มด้วยความอึดอัด กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อยู่ ๆ เรื่องก็วิ่งมาหา อยู่ ๆ ก็มีแฟน อยู่ ๆ ก็ได้เป็นแฟนหมอ อยู่ ๆ ก็ถูกเกลียดจากคนที่เพิ่งรู้จักกันเพราะผู้ชายที่กุมมือตน

ฟักทองเห็นพิรุธจากหญิงสาวที่พี่บอกว่าเป็นแฟน เขาก็กระตุกยิ้ม แล้วเดินไปนั่งตรงที่ประจำของตน ชายหนุ่มก็อดสงสารเด็กอ้วนไม่ได้ เธอแค่อ้วนเท่านั้น ถ้าผอมนี่สวยเชียวละ ที่สำคัญผิวสีน้ำผึ้งหาใช่ดำไม่ เขามองแบบนั้น มองรวม ๆ แล้วน่าเอ็นดูจะตายไป

“จะแต่งเมื่อไรล่ะพี่ ฟักอยากอุ้มหลานแล้วนะ แม่ปลิวเองก็อยากอุ้มไม่ใช่เหรอครับ”

ท้ายประโยคหันไปพูดกับผู้เป็นแม่ที่นั่งหน้าตึงไม่พอใจกับลูกชายคนโต ที่มักทำอะไรไม่ตรงตามต้องการสักอย่าง

“ป้าสุณีให้เด็ก ๆ มาตักข้าวเถอะครับ ฟักหิวแล้ว มีซุปมะเขือยาวเมนูโปรดของพี่เขือด้วยนิ แล้วก็แกงฟักทองใส่หมูของโปรดฟักอีก แม่ปลิวรู้ใจลูก ๆ จริง ๆ เลยนะครับ” ฟักทองเอ่ยน้ำเสียงระรื่น ไม่สนใจว่าทุกคนจะกำลังอยู่ในสีหน้ายังไง

“แม่กินไม่ลงแล้ว” คุณหญิงปวีณาหลังจากที่นิ่งเงียบมาครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น แต่ลูกชายคนโตก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน

“กินเถอะครับแม่ปลิว ลูกเขือมาหาทั้งทีนะ ไม่พอใจอะไรกันค่อยคุยกันก็ได้ ตอนนี้กินข้าวดีกว่าครับ” พูดจบก็หันมาพยักหน้าให้สาวใช้ตักข้าวใส่จานให้แม่ของตน และเขาเพิ่งนึกได้ว่าตนนั้นยังไม่ปล่อยมืออวบอูมของบุญป่วง นั่นแหละถึงคลายมือใหญ่ออกจากมืออ้วน

“กินเยอะ ๆ นะ หวังว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่ดีของน้องป่วง” พูดจบก็ตักอาหารใส่จานให้บุญป่วงอย่างเอาอกเอาใจ

“ชื่อป่วงเหรอครับ น่ารักดีจัง จ้ำม่ำด้วย พี่ฟักนะครับ อายุเท่าไรแล้วเราน่ะ” ฟักทองเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นอยากรู้จักสาวอ้วน เพราะเขานึกสนุกแล้วสิที่อยู่ดี ๆ พี่ชายก็มีแฟน แถมเป็นสาวอ้วนด้วย

“ค่ะชื่อป่วง ยินดีที่ได้รู้จักพี่ฟักนะจ๊ะ ป่วงเรียนอยู่ปี 2 อายุ 20 ปีจ้ะ” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่ม

“ละอ่อนน้อยน่าเอ็นดูใช่ย่อย แล้วแบบนี้จะทำไงดีครับพี่เขือ แม่ปลิวต้องการให้แต่งงานภายในปีนี้ไม่ใช่เหรอครับ น้องยังเด็กอยู่เลย พี่เขือแก่แล้วนะ” เขายกมือขึ้นลูบสันกรามของตนไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะตักอาหารใส่จานข้าวของตน

“ยุ่งน่าฟัก มีปากไว้กินข้าวก็กินไป นี่ครับแม่ปลิว เขือรู้ว่าแม่ปลิวชอบน้ำพริกกากหมู ถึงเขือจะมีแฟน เขือก็รักแม่นะครับ” หันมาเอาใจคุณหญิงแม่ของตัวเองบ้าง แม้จะรู้ดีว่าท่านไม่ชอบใจที่เขาเอาใจใส่บุญป่วงมากกว่า แต่ทำยังไงได้ ก็ในเมื่อท่านบังคับให้เขาต้องทำแบบนี้เอง

“ยังเห็นหัวแม่อยู่อีกเหรอเขือ” นางพูดอย่างน้อยใจ แต่ก็ตักข้าวกับน้ำพริกกากหมูที่ลูกชายตักให้เข้าปาก พร้อมกับผักเครื่องเคียง

“ไม่เอา ไม่พูดแบบนั้นสิครับแม่ปลิว เขือรักแม่ แม่ก็รู้”

“รักแล้วทำไมทำกับแม่แบบนี้ ทำไมไม่ตามใจแม่เหมือนฟักล่ะลูก”

“เรื่องหัวใจมันตามใจกันได้ที่ไหนล่ะครับแม่ปลิว” เป็นฟักทองเองที่เอ่ยแทรกขึ้น พร้อมกับส่งยิ้มทรงเสน่ห์ให้กับแฟนอ้วนน่าเอ็นดูของพี่ชาย

บุญป่วงยิ้มตอบน้องชายของหมอหนุ่ม ก่อนจะเขี่ยข้าวในจานไปมา เธอหิวนะ แต่ตอนนี้เธอกินไม่ลง ก็สถานการณ์แบบนี้ใครจะกินลง และตอนนี้อยากพูดกับหมอหนุ่มมากกว่ากิน ทำไมเขาต้องบอกทุกคนว่าเธอเป็นแฟนเขาด้วยเล่า ทั้ง ๆ ความจริงมันไม่ใช่ และมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยเมื่อดูรูปร่างหน้าตาของเธอแล้วไม่มีทางที่คนรูปหล่อโปรไฟล์ดีอย่างมะเขือจะชายตามาแลหล่อนที่อ้วนดำ