Timur Nevşehir’e gideli tam iki gün olmuştu. Onun olmadığı bu şehir her zamankinden daha boş, her zamankinden daha anlamsız geliyordu. Aramızdaki kilometreler beni günden güne ıssızlaştırırken farkına vardıklarım listesine bir yeni duygu daha ekledim, özlem. Anne ve babamdan sonra ilk defa birisine özlem duyuyordum. Sanki bugüne kadar hep hayatımda varmış gibi yokluğu canımı yakıyordu. En ciddi olduğu anlarda bile gülümseyen mavi gözlerine bakmayı, arada yakaladığım kaçamak bakışlarını, umursamaz davranışlarını, bana sinir olduğu anlarda yanağının iç kısmını kemirmesini bile özlemiştim. Bu çok garip bir şeydi. Yani yeni olmasına rağmen senelerdir hep benimleymiş gibi hissetmek tuhaftı. Duygularım kontrolden tamamıyla çıkmıştı artık. Kendimle ne kadar mücadele etsemde onsuz eksik kaldığım i
