NİLÜFER
Restoranın girişinde ki karşılaşma, bana bakan mavi gözler, bu benzerlik, kalbimdeki heyecan… bir anda zamanı geri sardı. Beni, hayatımın en büyük mutluluklarını ve acısını yaşadığım o yıllara götürdü. Kendimi bir anda Kenan ve Timur ile yaşadığım o dünyanın içinde buldum. “anne, babamı mı daha çok seviyorsun beni mi?”
“Sıpaya bak, rakip çıktı bize iyi mi!”
Timur’un çocukken sorduğu soru, babasıyla atışmaları kulaklarımda çınlarken Asya'nın sesiyle tekrar bulunduğum zamana döndüm. “Anneciğim, Timur!”
Önce gözleri, sonra ismi… hızlanan nabzımı, kulağımda oluşan uğultuyu yok sayarak kendimi sadece bir tesadüf olduğuna inandırmaya çalıştım. Taa ki karşımdaki genç adamın tuhaflaşan yüz ifadesiyle ismimi sormasına kadar. Bütün dengem alt üst olarak “Nilüfer” dedim sendelerken. Karşı
