1 | จอมมารและเทพบุตร [2]
1192 Words
- 1 -
จอมมารและเทพบุตร [2]
หมับ!
ร่างกายของฉันถูกดึงรั้งด้วยฝีมือของใครคนหนึ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าในตอนนี้ตัวของฉันอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ตัวสูงกว่า จากเดิมที่หลับตาแน่นก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองสถานการณ์ตรงหน้าแม้ว่าจะหวาดหวั่นมากแค่ไหนก็ตาม
เมื่อครู่เป็นฉันเองที่ไม่ระมัดระวัง แถมยังวิ่งข้ามถนนโดยไม่ดูรถอีก มันเลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
สิ่งแรกที่เห็นก็พบกับอกแกร่งของผู้ชายคนหนึ่ง คนตรงหน้าส่วนสูงมากกว่าฉันอีกทั้งวงแขนของเขายังโอบประคองร่างกายของฉันเอาไว้แน่นทำให้ฉันค่อย ๆ ผละตัวและถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อมองหน้าคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ให้ชัด ๆ
"เป็นอะไรไหม" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่สายตาของเขาก็ยังคงมองสำรวจตามตัวของฉันว่ามีส่วนไหนบาดเจ็บหรือไม่
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันเอ่ยเสียงสั่นและส่ายหน้าแทนคำตอบ คนตรงหน้าคือรุ่นพี่ปีสี่ที่ฉันเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงเขาพอสมควร หรือเรียกได้ว่าเป็นตัวฮอตของมหา'ลัยเลยก็ว่าได้
"เกิดอะไรขึ้นวะไอ้เสือ" อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาไปพลางตบไหล่ของเพื่อนสนิทเบา ๆ
ฉันรู้จักทั้งสองคนเลยแหละ ประมาณว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันอีกทั้งเขาสองคนยังเป็นหนุ่มฮอตที่สาว ๆ พูดถึงอยู่บ่อย ๆ
คนแรกที่ช่วยชีวิตฉันไว้คือพี่พยัคฆ์แต่ที่เพื่อนเขาเรียกเสือก็เป็นเพราะชื่อของเขาแปลว่าเสือยังไงล่ะ พอได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ก็ทำให้เห็นรอยสักอันเลื่องลือที่เป็นตัวอักษรคำว่า 'PHAYUK' นั่นก็คือชื่อของเขาอย่างเต็มตาบริเวณต้นคอ คือพี่พยัคฆ์เขาสวมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวน่ะ คอเสื้อก็ไม่ได้ปิดรอยสักเลยทำให้ฉันเห็นมันอย่างชัดเจน
ส่วนคนที่สองที่เดินตามมาทีหลังน่ะคือพี่นอร์ท คนนี้ฉันก็ได้ยินชื่อเสียงของเขามาพอสมควรเพราะเขาน่ะหล่อจนสาวเหลียวจริง ๆ พวกเขาสองคนเรียนอยู่คณะดุริยางคศาสตร์ ปีสี่ เป็นนักดนตรีของมหา'ลัยรวมไปถึงยังมีวงเป็นของตัวเองกับเพื่ออีกสามคนซึ่งรวมแล้วมีทั้งหมดห้าคน
"น้อง น้องครับ เป็นอะไรรึเปล่า"
"ฮะ!? เอ่อ...คะ พี่ว่าไงนะคะ" ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนตรงหน้าอีกทั้งยังมองฉันด้วยสายตาที่แปลกไปอีก
"คือพี่เรียกน้องหลายรอบแล้วน่ะนึกก็ว่าเป็นอะไร"
"อะ...เอ่อ มะ...ไม่ได้เป็นอะไรคะ หนูไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณมากนะคะพี่ช่วยหนูไว้ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ" ฉันโค้งศีรษะลงให้กับคนตรงหน้า รู้สึกผิดและอยากขอบคุณเขาที่ช่วยฉันไว้จากเหตุการณ์เมื่อครู่ หากไม่ได้เขาป่านนี้ฉันก็คงโดนรถคันนั้นชนไปแล้วแน่ ๆ
"ข้อเท้าพลิกรึเปล่า เห็นมันแดง ๆ" พี่พยัคฆ์เอ่ยถามพลางกดสายตาลงมองที่ข้อเท้าของฉัน ซึ่งจังหวะนั้นทำให้ฉันก้มหน้าลงและขยับข้อเท้าเล็กน้อยก่อนจะเบ้ใบหน้าขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด
"อ๊ะ..."
"งั้นน้องไปนั่งก่อนนะ ค่อย ๆ นะครับ"
"เอ่อ...ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันค่อย ๆ เดินไปยังโต๊ะม้าหินที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อนั่งพักดูอาการของข้อเท้าตัวเองสักครู่
แต่ทว่าร่างสูงของพี่นอร์ทกลับย่อตัวลงมาและนั่งอยู่ตรงหน้าพลางจับที่ข้อเท้าของฉันอย่างเบามือโดยไม่คิดรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
"ยะ...อย่าค่ะพี่นอร์ท" ฉันร้องห้ามและจับมือของเขาเอาไว้เพราะไม่อยากให้เขาสัมผัสกับมัน ความจริงแล้วฉันเกรงใจน่ะ อยู่ ๆ จะมาจับข้อเท้าฉันได้ยังไงกัน
"ทำไมล่ะ พี่อยากดูว่าเป็นหนักขนาดไหน"
"เดี๋ยวกูไปซื้อยาแล้วกัน" เป็นเสียงของพี่พยัคฆ์ที่เอ่ยขึ้น พลันเมื่อเขาพูดจบก็รีบเดินออกไปหลงเหลือเพียงฉันกับพี่นอร์ทเพียงสองคนเท่านั้น
"ความจริงแล้วพวกพี่ไม่ต้องทำให้หนูขนาดนี้เลยก็ได้ค่ะ หนูแค่ปวดนิดเดียวเอง" ฉันเอ่ยออกไปอย่างนึกเกรงใจ ที่จริงแล้วมันเป็นความผิดของฉันมากกว่าที่ไม่ระมัดระวังจนทำให้ตัวเองบาดเจ็บแบบนี้
"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เต็มใจ"
"เอ่อ..."
"แล้วน้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ เห็นเรียกชื่อพี่เมื่อกี้" ใบหน้าหล่อเหลาเชยขึ้นจากข้อเท้าพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ประดับ หลังจากนั้นพี่นอร์ทก็ลุกขึ้นเหยียดตามความสูงซึ่งทำให้เป็นฝ่ายฉันเองที่ต้องเงยหน้ามองตาม
"รู้จักสิคะ พวกพี่ฮอตจะตาย" ฉันตอบออกไปตามตรง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพวกเขาน่ะดังมาก ๆ เลยต่างหาก
ทั้งหน้าตาและความสามารถที่น่าดึงดูด แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้ ต้องขอบอกเลยว่าหล่อออร่าพุ่งจริง ๆ นั่นแหละ
"ขนาดนั้นเลย แต่พี่ก็รู้จักเราเหมือนกันนะ เจ้าหญิงวารีแห่งคณะบริหารธุรกิจ"
"พะ...พี่!" ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่คนตรงหน้ารู้จักชื่อของฉัน
"ใครไม่รู้จักบ้างล่ะ น้องน่ะเป็นตัวท็อปของมอเลยนะ แล้วยิ่งอยู่ในโปรเจกต์ Next Level Love ด้วย"
จริงอย่างที่พี่นอร์ทพูดนั่นแหละ คือฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกของโปรเจกต์นี้ ซึ่งเป็นโปรเจกต์ของทางมหา'ลัยที่ตั้งขึ้นเพื่อโปรโมตกิจกรรมต่าง ๆ ที่น่าสนใจน่ะ
"ร้อนไหม เดี๋ยวพี่บังแดดให้นะ นี่ก็ไม่รู้ว่าไอ้เสือไปซื้อยาถึงไหน ไปโคตรนานเลย" พี่นอร์ทเอ่ยปนเสียงขำพลางยกมือขึ้นบังแสงแดดที่สาดส่องลงมาทางฉัน
โอ๊ย! อยากจะบอกว่าไม่ต้องเพราะสิ่งที่เขาทำให้ฉันน่ะมันมากเกินไปแล้ว แถมในตอนนี้ฉันยังสังเกตถึงสายตาของคนรอบ ๆ ที่ต่างจับจ้องมาทางฉันเป็นตาเดียวอีก
คงไม่ต้องเดาให้เหนื่อยหรอก ก็เพราะว่าเป็นพี่นอร์ทมายืนบังแดดให้ฉันยังไงล่ะคนถึงได้มองกันขนาดนี้ เขาน่ะฮอตจะตาย แล้วยิ่งมาทำแบบนี้คนอื่นก็ต้องมองฉันด้วยสายตาอาฆาตแน่ ๆ
แต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง โดนไอ้แฟนจอมมารบอกเลิกมาหมาด ๆ แถมยังเกือบโดนรถชนอีก แต่กลับมีเทพบุตรสุดหล่อมาช่วยชีวิตเอาไว้ ถือว่าได้เชยชมความหล่อเสพให้หัวใจพองโตก่อนจะกลับไปร้องไห้ที่บ้านแล้วกัน!
- Writer
