บทที่3
ฉันมามหาวิทยาลัยแบบที่จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ คงเป็นเพราะคำพูดของณัฐในวันนั้นที่ตามหลอกหลอนฉันอยู่
'ณัฐชอบพี่แป้ง'
'ฉันไม่ชอบเด็ก'
สีหน้าและแววตา รวมถึงน้ำเสียงของเขาที่ผิดแปลกไปจากเดิม มันยังคงอยู่ในสมองของฉันไม่จางหายไป แม้ว่าจะผ่านมาเกือบ 2สัปดาห์แล้วก็เถอะ
ยิ่งตอนที่ฉันวิ่งกลับบ้านตัวเอง เสียงของเขาที่พยายามเรียกฉันไว้ ยังคงก้องอยู่ในหู
'พี่แป้งอย่าหนีณัฐอีกได้ไหม'
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องหนีเขาขนาดนี้ แค่เขาพยายามล้ำเส้นเกินกว่าพี่น้อง ฉันเป็นอันต้องหนีเขาทุกที
หรือเป็นเพราะเขาผิดสเปก ฉันชอบผู้ชายที่โตกว่า หรืออย่างน้อยก็อยู่ในวัยเดียวกัน อายุเท่ากัน
“ไอ้แป้ง แกระวัง” เสียงของแฮมดังขึ้นมา พร้อม ๆ กับแรงดึงแขนจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งและชักเท้ากลับที่เดิม
ถ้าแฮมไม่ร้องเรียกและไม่มีคนดึงฉันไว้ ฉันคงตกบันไดลงไปแล้ว ฉันหันหลังมา ก็เห็นว่าคนที่ช่
