“ณัฐเขาบอกว่าเขากลับไปที่บ้านแล้วไม่เจอใคร ก็เลยออกไปบ้านเพื่อนน่ะ” อานิ่มวางสมาร์ตโฟนลงหลังจากที่คุยกับณัฐแล้ว
“อ๋อค่ะ” ฉันตอบกลับ ทุกคนก็พยักหน้าให้อานิ่ม ทำนองว่าหายห่วงเพราะเจอตัวแล้ว
“ณัฐเขาฝากบอกหนูแป้งว่า ช่วยเก็บรองเท้าไว้ให้เขาด้วย” อานิ่มพูดต่อ
“ฮ่า ๆ ค่ะ” ฉันล่ะปวดหัวกับไอ้เด็กบ้านี่ คุยกับแม่ยังจะฝากมาถึงฉันอีก
พูดถึงณัฐฉันก็นึกขึ้นได้ว่า ต้องเอากับข้าวไปให้เขานี่นา แต่ถ้าฉันเอาขึ้นไปเลยทุกคนก็อาจจะแปลกใจได้
หรือจะรอให้ทุกคนขึ้นไปข้างบนกันก่อนแล้วฉันค่อยเอาไป แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็อาจจะไม่เหลืออะไรให้ณัฐกินแล้ว
“โว๊ะ!” ยิ่งคิดยิ่งเครียด ฉันจะทำอย่างไรดีเนี่ย
“เป็นอะไรลูก” พ่อฉันเอ่ยถามขึ้นมา
“เอ่อ คือ” เผลอสบถออกมาเสียงดังแบบนั้นแล้วฉันจะแถอะไรดี ฉันอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา
“คือแป้ง... แป้งรำคาญท้องตัวเองอะค่ะ มันรู้สึกเหมือนกินไม่อิ่มอะค่ะ” บ้าจริง แถได้บ
