จาคอป
1123 Words
“ลูกจันทร์...นะ...นี่บ้านเธอจริงๆเหรอ?”
พอรถแท็กซี่วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แอนนี่ พี่เลี้ยงชาวอังกฤษของจาคอปก็มองไปยังบ้านหลังใหญ่อย่างตกตะลึง เธอเคยนึกสงสัยแทบทุกอย่างในตัวของลูกจันทร์รวมทั้งฐานะของลูกจันทร์แต่เธอแทบไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสาวชาวไทยคนนี้เลยสักอย่าง เพราะลูกจันทร์แทบไม่เคยเล่าหรือปริปากบอกถึงเรื่องราวของตัวเองเลยสักครั้ง แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้ว ทำให้เธอนึกสงสัยขึ้นมาอีกรอบไม่ได้
“อืม นี่บ้านของฉันเอง”
ลูกจันทร์บอกขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆบ้านอันเงียบสงบเมื่อเธอมาถึงเช้าเกินไปและไม่ได้บอกใครด้วยว่าเธอจะบินกลับบ้านในวันนี้
“เธออุ้มเจคเข้าไปเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการของพวกนี้เอง”
“อื้อ เดี๋ยวฉันให้คนมาช่วยยก”
ลูกจันทร์ก้มลงไปอุ้มร่างเล็กของลูกชายขึ้นอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนแอนนี่ทั้งยกของทั้งกวาดตามองไปรอบๆบ้านอย่างไม่อยากเชื่อว่าเจ้านายของเธอจะร่ำรวยมากมายขนาดนี้
“คุณหนู!! ทำไม...”
“อ่าว คุณหนูลูกจันทร์...ทำไม...”
ลูกจันทร์เดินเข้ามาเจอเข้ากับ นุ่มนิ่ม เด็กสาวลูกของแม่บ้านที่ทำท่าตกใจที่เจอเธอ ไม่ต่างจาก ป้าใส ที่เดินตามมาติดๆ ทั้งสองดูตกใจที่เห็นเธอที่นี่
“หือ? เธอว่าอะไรนะแม่ใส ลูกจันทร์อะไรกัน...ลูกจันทร์!”
ส่วน คุณหญิงสายใจ มารดาของลูกจันทร์ที่เดินออกมาเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อบุตรสาวคนโตก็ถึงกับตกใจที่ลูกจันทร์อยู่ที่นี่จริงๆ
“สวัสดีค่ะทุกๆคน สวัสดีค่ะคุณแม่”
ลูกจันทร์เอ่ยสวัสดีออกไป พร้อมกับมองไปที่มารดาด้วยสายตายินดีระคนขอโทษที่อยู่ๆก็โผล่มาโดยไม่คิดบอกอะไรเลยแบบนี้
“ทำไมลูกถึง...แล้ว...นี่ เด็กที่ไหน ลูกใครกัน?...”
คุณหญิงสายใจเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับมองหน้าของบุตรสาวสลับกับเด็กน้อยที่หลับพริ้มในอ้อมกอดของลูกจันทร์ด้วยสีหน้าและแววตาแห่งคำถาม
“เขาชื่อจาคอปค่ะ...ลูกชายของลูกจันทร์เอง”
“ห๊ะ!?”
“คะ!?”
“หือ!?”
พอลูกจันทร์บอกว่าเด็กที่อุ้มอยู่เป็นลูกชายของเธอ ทั้งคุณหญิงสายใจ ทั้งแม่บ้านและลูกสาวแม่บ้านต่างก็ตกใจร้องออกมาพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“นี่มันเรื่องอะไรกัน...ป้าใส เดี๋ยวเอาของพวกนี้ไปขึ้นรถไปวัดแทนฉันที บอกหลวงพ่อด้วยว่าฉันติดธุระไปใส่บาตรไม่ได้”
“ค่ะ คุณหญิง...”
คุณหญิงสายใจหันไปบอกแม่บ้าน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ลูกจันทร์
“เราคงมีเรื่องต้องคุยกัน”
จากนั้นสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปในห้องรับแขก คุณหญิงสายใจเอาแต่มองเด็กน้อยในอ้อมกอดของบุตรสาวอย่างพิจารณา เมื่อดูยังไงก็ไม่ค่อยเหมือนลูกสาวของเธอเลยสักนิด ทั้งหน้าตา ผมหยักศกนิดๆนั่นอีก
“หรือว่าลูกรับเลี้ยงเด็กคนนี้มา...”
พอเดินเข้ามานั่ง คุณหญิงสายใจก็ถามขึ้น
“ไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นลูกชายของลูกจันทร์...ลูกชายแท้ๆ...”
“.................”
และคนเป็นแม่ก็ต้องอึ้งมองบุตรสาวอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเด็กโตขนาดนี้แล้วแต่เธอกับสามีไม่เคยรู้เลยสักนิดว่าบุตรสาวคนโตท้องจนลูกโตขนาดนี้แล้ว พลันน้ำตาแห่งความเสียใจและน้อยใจก็หลั่งไหลออกมา
ลูกจันทร์ค่อยๆวางลูกชายลงบนโซฟา ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดมารดาอย่างขอโทษ เมื่อตอนนี้เธอนั้นเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่แล้ว
“ลูกจันทร์ขอโทษนะคะคุณแม่...ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
“ฮึก...บอกแม่มาเดี๋ยวนี้...บอกมาทุกอย่าง...”
จากนั้นลูกจันทร์ก็เล่าเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาให้มารดาของเธอได้ฟัง ซึ่งยิ่งฟังคุณหญิงสายใจก็ยิ่งเสียใจจนร้องไห้ออกมาไม่หยุด
“แล้ว...ฮึก...แล้ว...”
“อีก 3 วัน เจคก็จะครบสองขวบแล้วค่ะ”
“ลูกคนนี้ ไปแอบมีลูกโตขนาดนี้แต่คิดปิดบังแม่...แล้วพ่อของเด็กล่ะ?...”
“ไม่มีค่ะ เจคเป็นลูกของลูกจันทร์คนเดียว”
พอได้ยินแบบนั้น คุณหญิงสายใจก็มองหน้าบุตรสาวอย่างพิจารณา เมื่อเธอเห็นแววตาแห่งความเสียใจฉายชัดออกมาแต่แค่เสี้ยววินาที ทำเอาเธอถึงกับถอนหายใจอย่างรู้สึกหนักใจ
“เฮ้อ...ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้ อย่างน้อยก็ควรจะบอกแม่บ้าง...ไปอยู่คนเดียวไกลถึงโน่นแม่ก็แทบขาดใจอยู่แล้ว แล้วนี่ยังตั้งท้องอีก ลูกอยากให้แม่ตายไปจริงๆเลยรึยังไง”
ด้วยความเสียใจและน้อยใจคุณหญิงอดตัดพ้อขึ้นมาไม่ได้ ส่วนลูกจันทร์ก็ไม่มีอะไรที่จะแก้ตัว เธอได้แต่กอดร่างอวบของมารดาเอาไว้แน่น เมื่อกว่าที่เธอจะผ่านเรื่องราวทุกอย่างมาได้ มันก็ไม่ได้ง่ายเลยสักนิด เธอต้องฝ่าฟันกับอาการแพ้ท้องอย่างหนัก แถมยังต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวอ้างว้างโดยที่บอกเล่าหรือพึ่งพาใครไม่ได้ ดีที่มีแอนนี่คอยดูแล ทั้งตอนใกล้คลอดและหลังคลอดมาจนถึงตอนนี้ เธอเลยตัดสินใจชวนแอนนี่มาอยู่ด้วย เพื่อมาให้ช่วยดูแลลูกน้อยของเธอ
“ลูกขึ้นไปพักเถอะ เดี๋ยวแม่ให้คนจัดห้องเอาไว้ให้ พี่เลี้ยงคนนั้นด้วย ส่วนเจค...เดี๋ยวแม่ดูแลต่อเอง นั่งเครื่องมาเหนื่อยๆไปพักสักหน่อยนะ”
“ค่ะ...ลูกจันทร์ขอโทษนะคะคุณแม่...”
“อืม เอาไว้ค่อยคุยกันอีก ไปเถอะไป”
และพอเล่าเรื่องราวต่างๆให้มารดาฟังแล้ว คุณหญิงสายใจที่เห็นท่าทีเหน็ดเหนื่อยของลูกจันทร์เลยบอกให้ไปพักโดยเธอจะคอยดูแลจาคอปให้ และลูกจันทร์ก็ยอมเดินขึ้นไปบนห้องของเธอ แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองที่มารดา ที่ตอนนี้ขยับเข้าไปนั่งข้างร่างเล็กที่หลับสนิทพลางจ้องมองอย่างพิจารณา
“อะไรกัน...ทำไมน่ารักน่าชังขนาดนี้นะ...เหมือนใครกันน่ะเรา...”
คุณหญิงสายใจที่ก้มลงไปมองหน้าหลานชายอย่างพิจารณาพลางอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อจาคอปนั้นช่างน่ารักน่าชังแม้กระทั่งตอนหลับอยู่อย่างนี้
ส่วนลูกจันทร์ พอเห็นแบบนั้นเธอก็เดินขึ้นไปบนห้อง เมื่อเธอนั้นคิดไม่ผิดจริงๆที่พาลูกชายกลับมาที่บ้านหลังนี้ หลังจากคิดอยู่นานร่วมปี
- Writer
