คำเตือน: ใครที่จิตใจอ่อนไหวหรือเป็นซึมเศร้าไม่แนะนำ
“เป็นไงบ้าง” ผมถามพยาบาลที่จ้างมาดูแลมิลินที่บ้านโดยเฉพาะ ผมกลับบ้านทันทีหลังจากที่เธอมีอาการแบบนั้น และตอนนี้เธอก็นอนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยหลังจากที่เอาแต่ร้องไห้มาตลอดทาง
“คุณมิลินไปเจออะไรมาเหรอคะ”
“ถามทำไม”
“อาการคุณมิลินเริ่มกลับมาอีกแล้วค่ะ และเหมือนว่าจะหนักกว่าเดิม”
“…” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร สาเหตุก็มาจากผมนั่นแหละผมรู้ตัวดี ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหมากจนขาดสติทำเรื่องบ้า ๆ จนได้ ผมทำให้มันกลายเป็นปมฝังใจเธอไปแล้ว
“ออกไป”
“ค่ะ”
“...” หลังจากที่พยาบาลออกไปผมก็กลับมาสนใจที่มิลินอีกครั้ง ผมมองไปยังเธอที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
ตึกตึก
“..ขอโทษ” สิ่งที่ทำวันนี้ทำให้ผมคิดได้ว่ามันเกินไปจริง ๆ มันโหดร้ายสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งมาก แต่ตอนนั้นผมโมโหจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอทำเหมือนจะไปจากผมอยู่ตลอดเวลาซึ่งผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้
