หลายเดือนก่อนหน้า
"แม่จ๋าเฮียเต้อยู่มั้ยคะ"
"อยู่บนห้องจ๊ะลูกสาว ขึ้นไปเรียกให้แม่หน่อยสิ สายป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นเลย สงสัยอยู่คอนโดคนเดียวสบายจนกลายเป็นขี้เกียจแล้ว"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวชาไปลากเฮียลงมาเอง"
ฉันส่งยิ้มกว้างให้แม่จ๋า แม่ของพี่ฮ่องเต้เพื่อนบ้านที่สนิทกันและที่สำคัญฉันก็ยังชอบลูกชายของเขามากๆด้วย
ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็พี่ฮ่องเต้นั่นแหละที่ฉันแอบรักมานมนานและเขาก็รู้ดีว่าฉันคิดแบบไหนแต่ก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นคงเพราะเขาไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้นล่ะมั้ง
แต่คนอย่างใบชาไม่มียอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ยังไงใบชาคนนี้ก็ต้องเอาพี่ฮ่องเต้มาเป็นสามี มาเป็นพ่อของลูกให้ได้!!
ก๊อกๆ
เมื่อเคาะประตูห้องไปแล้วสองสามทีเจ้าของห้องก็ไม่ยอมเปิดฉันจึงหมุนลูกบิดประตูเข้าไปอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว อยากจะหลับลึกนักใช่มั้ยต้องเจอใบชาแกล้งซักหน่อย
คนบ้าอะไรเนี่ยขนาดว่าหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวยังหล่อโฮกฮากกระชากใจขนาดนี้ จะไม่ให้ใบชาหลงเฮียได้ไงเล่า
ฉันเลื่อนนิ้วไปจิ้มแก้มสากของเขาอย่างหมั่นเขี้ยวจนเจ้าตัวขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวนแต่สุดท้ายก็หลับต่อ ขี้เซาแบบนี้อยากจะลักหลับซะจริงๆเลยน้า
พรึบ ตุบ
"อ๊าก!! อะไรวะเนี่ย"
คนที่นอนหลับอยู่ร้องลั่นทันทีเมื่อถูกฉันกระโดดขึ้นไปนั่งบนตัวเขาขณะที่กำลังหลับตาพริ้ม ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่บนตัวเขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮียเต้"
"ทำบ้าอะไรไอ้ก***าลุกไปเลย!" ยิ่งขึ้นเสียงใส่ใบชายิ่งรู้สึกคึกคะนอง ไม่ยอมลุกง่ายๆหรอกต้องแกล้งให้สะใจ
"เรียกดีๆก่อนสิแล้วชาจะลุก"ฉันนั่งคร่อมเฮียเต้เอาไว้พร้อมกับรอยยิ้ม ยกแขนขึ้นมากอดอกแบบเท่ๆ
"ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย ทำตัวน่าเกลียดชะมัด"
"ถ้าว่าชาอีกก็อยู่อย่างนี้แหละ" ว่าแล้วฉันก็นั่งทับตัวเขาลงไปเต็มน้ำหนัก แต่อยู่ๆกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม
วัตถุชนิดของแข็ง มีลักษณะเป็นแท่งยาวขนาดเกือบเท่าท่อนแขนของฉัน จากการใช้สมองที่สั่งการประมวลผลอย่างรวดเร็วนั้นรับรู้ได้ทันทีว่ามันคือ...
"ซี๊ด...ละ ลุกไปนะโว้ย!"
"ทะ...ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้น" แล้วทำไมฉันต้องเสียงติดขัดแบบนี้ด้วยเนี่ย ทั้งที่คนอย่างใบชาไม่เคยคิดจะกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ปวดฉี่ ลุก! ออก! ไป!!" คนที่นอนอยู่ออกเสียงดุละคำลอดไรฟัน ทำให้ฉันกรอกตาไปมาอย่างลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมลุกเพราะตอนนี้ใบหน้าฉันมันร้อนวูบวาบเหลือเกินเพราะไอ้ของที่เฮียซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มนั่น
"แม่จ๋าบอกว่าให้รีบลงไปกินข้าว"
"อือ"
พี่ฮ่องเต้ตอบสั้นๆแล้วลงจากเตียงเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำก่อนออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เปียกน้ำเป็นหยดๆ
"มานั่งทำอะไรตรงนี้ ลงไปได้แล้วเป็นสาวเป็นแส้มานั่งเล่นห้องผู้ชายได้ไง"
"มารอเฮียไงลงไปกินข้าว"
"เออๆลงไปเลย" เฮียเต้ปัดมือไล่อย่างรำคาญ แต่คนอย่างใบชามีเหรอจะสะทกสะท้าน ว่าแล้วก็เอนตัวลงนอนบนเตียงเล่นมือถือรอดีกว่า "ผู้หญิงอะไรเนี่ย"
"เฮียต้องติวหนังสือให้ชานะวันนี้" เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
"ไม่ว่างหรอก วันนี้นัดดวลเกมกับเพื่อน" มันน่าน้อยใจนักเห็นเกมสำคัญกว่าเราอีกเหรอ
"ไม่ได้ งั้นชาก็ไม่ไปไหนจะอยู่ตรงนี้แหละ"
"จะออกไปดีๆหรือให้โยนออกไป" เฮียเต้เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงยกมือขึ้นเท้าเอวมองฉันที่นอนกระดิกขาอย่างสบายใจ
"อย่าใจร้ายกับชานักสิเฮีย ชาอยากเข้ามหา'ลัยเดียวกับเฮียนะ ช่วยติวให้หน่อยได้มั้ย น้า~"
"งั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วออกไปก่อน" คิดว่าคนอย่างใบชาจะโง่เหรอ จะหลอกให้ออกไปแล้วล็อกประตูละสิ แผนนี้เฮียเคยใช้มาแล้ว ครั้งที่สองไม่ได้ผลหรอกนะ
"เอาแบบนี้ดีกว่า" คนฉลาดอย่างใบชาไม่มีทางเสียท่าให้เฮียหรอก ว่าแล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้นก็หยิบอุปกรณ์มาจากกระเป็าหลังกางเกงซ่อนไว้ด้านหลัง เพิ่งสั่งมาจากแอพพลิเคชันชอปปิ้งออนไลน์ชื่อดังเลยนะ "สัญญากันก่อนว่าไม่โกหก"
ฉันยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเฮียเต้แล้วยักคิ้วให้ไปที ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนมือหนาจะยกขึ้นแล้วกระดิกนิ้วก้อยออกมาเกี่ยว สีหน้าบอกบุญไม่รับ เหมือนอยากจะพูดว่า 'น่ารำคาญชิบหาย' ใส่ฉัน
แกร๊ก! แกร๊ก!
"เห้ย! ทำอะไรวะไอ้ก***า"
"สัญญาไงว่าจะไม่ทิ้งกัน"
กุญแจมือลดราคาที่ฉันสั่งมาถึงเมื่อวานเพื่อที่จะเอามาเล่นกับเฮียเต้ถูกกดล็อกทันทีด้วยความรวดเร็วก่อนจะสวมเข้าข้อมือตัวเองในเวลาต่อมา
"เอาออกเดี๋ยวนี้ไอ้ตัวแสบ!!"
"ติวหนังสือก่อนแล้วจะเอาออกให้ ชาไม่เชื่อใจเฮียหรอกนะ คราวก่อนก็หลอกกันมาแล้ว"
"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย"
ฉันส่งยิ้มพร้อมขยิบตาก่อนจะลากข้อมือของคนที่ทำหน้าบูดบึ้งลงมากินข้าวได้สำเร็จ
—————————-
เรื่องนี้นางเอกแสบนิดนึงงง