เมียวิศวะ (เซตวิศวะ)

Hongtae talks. “กระผมอินทัชขอรับคุณชนฐิดาเป็นภรรยา และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่” “ดิฉันชนฐิดาขอรับคุณอินทัชเป็นสามี และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่” เสียงหวานแหววเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมพูดประโยคเช่นเดียวกันนั้นจบลง แขกเหรื่อในงานต่างพากันยิ้มหน้าชื่นตาบานไม่เว้นแม้แต่ป๊าและแม่ที่นั่งน้ำตาปริอยู่ในระยะสายตามองเห็น คงจะมีแต่ผมเท่านั้นที่ได้แต่ยืนฝืนยิ้มอยู่คนเดียว 'ข้าแต่พระบิดา เจ้าผู้ทรงสถิตเหนือฟ้าสวรรค์ ลูกขอสารภาพบาปที่เกิดจากการกระทำผิดของลูกในเวลานี้ ลูกได้เอ่ยคำสัตย์อันเป็นเท็จต่อทุกคนรวมถึงตัวเอง แต่ลูกทำเพื่อความสบายใจและยุติความวุ่นวายทั้งหมด มาเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำผิดต่อเธอคนนี้ ขอพระเจ้าทรงพระเมตตาอภัยบาปแก่ลูก...' "พี่ฮ่องเต้ พี่ฮ่องเต้ เฮียเต้!" เสียงของผู้หญิงในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดเรียกให้ผมหลุดจากความภวังค์ เมื่อถึงพิธีสวมแหวน ยิ่งตอกย้ำว่าความเป็นอิสระของชีวิตผมได้ถูกทำลายลงอย่างเป็นทางการแล้ว "..." เราทั้งคู่สลับสวมแหวนขนาดพอดีนิ้วนางข้างซ้ายให้กัน ก่อนที่เสียงปรบมือจากแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีจะดังขึ้น เสียงปรบมือที่ใครๆต่างเห็นเป็นเรื่องน่ายินดีแต่สำหรับผมมันเหมือนเป็นเสียงโห่ร้องที่จะบอกว่ากำลังจะตกลงไปสู่เหวลึกแล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไปผมไม่ใช่ฮ่องเต้คนเดิมอีกแล้วแต่เป็น...ไอ้ฮ่องเต้ที่มีเมียตั้งแต่เรียนปีสอง!! "ขอบคุณนะเฮียเต้ ชารักเฮียน้า~" "...อือ" หลายวันต่อมา "เฮีย!! ตื่นได้แล้ว ต้องไปช่วยชาเก็บของไปคอนโดนะ!!" เสียงแหลมใสที่ชวนให้หลอนหูดังขึ้นอยู่ปลายเตียงเล่นเอาผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นรัวเพราะกำลังหลับสบายอยู่ในห้วงลึก น่ารำคาญชะมัด "ถ้าเฮียไม่ลุกขึ้นมาชาจะขึ้นไปนอนด้วยเดี๋ยวนี้เลย" พรึ่บ! เป็นคำขู่ที่ได้ผลเมื่อไอ้เด็กข้างบ้านพ่วงฐานะเมียใหม่ป้ายแดงของผมมันทำท่าจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงจริงๆ แต่ก่อนที่ยัยก***าจะได้ทำอะไรผมก็รีบลุกพรวดขึ้นมาทันที "เลิกยุ่งกับเฮียได้มั้ยวะ!" ผมขมวดคิ้วยุ่งสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงไปยืนอยู่ห่างๆ "ทำไมต้องกลัวชาขนาดนั้นด้วย นี่เมียเฮียนะ" "เหอะ ฉันไม่ไว้ใจคนที่มันปล้ำฉันตอนเมาแบบเธอหรอก" เรื่องของเราก่อนแต่งงานมันเป็นความทรงจำอันโหดร้ายมากสำหรับผม และยิ่งหลังแต่งงานก็เหมือนมันจะยิ่งโหดร้ายมากขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อนเท่า "แต่ใบชาเป็นเมียเฮียนี่ ทำไมต้องกลัวด้วย" "เกลียด ไม่ใช่กลัว" "ปากร้าย ชาเสียใจนะ" เหอะ เสียใจเหรอ คนที่เสียใจควรเป็นผมไม่ใช่ยัยนี่! ผู้หญิงที่พรากทุกอย่างไปจากผมแม้กระทั่งความรักที่กำลังหวานชื่นกับน้องเพลง รุ่นน้องที่กำลังจะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและผมมีแผนว่าจะขอเธอเป็นแฟนในอีกไม่ช้า สุดท้ายต้องมากลายเป็นแบบนี้เพราะพลาด...ท่า ให้ยัยนี่แค่นิดเดียว "ไปไกลๆปะ ของก็ไปเก็บเองฉันไม่ว่างต้องรีบไปมหาวิทยาลัย" ผมเสยผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นไปอย่างลวกๆ โน้มตัวลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเช็คดูความเคลื่อนไหวของเพื่อนและน้องเพลง ผู้หญิงที่คุยกันมานานเกือบปี แต่ตอนนี้กลับต้องตีตัวออกห่างและไม่กล้าบอกความจริงอันน่าสลดที่ว่า...ผมแต่งงานอย่างถูกต้องกับเด็กรุ่นน้องที่บ้านอยู่ติดกันนี้ "ไม่ได้นะ ชาต้องขนข้องไปคอนโดเฮียแล้วชาจะไปยังไง" คนตรงหน้ายังคงโวยวายไม่เลิก สองสามวันมานี้การตื่นนอนแต่ละเช้ามันช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อเหลือเกิน อยากจะหลับแล้วฝันถึงน้องเพลงไปยาวๆ "เรื่องของเธอ" "ได้ ชาจะไปฟ้องพ่อว่าสามีชามันไม่ช่วยอะไรเลย" "น่ารำคาญ" ผมขมวดคิ้วยุ่งโยนมือถือลงบนเตียงจนมันกระเด็นกระดอนไปอีกสองสามตลบ "จะไปอาบน้ำเก็บของมารอหน้าบ้านเลย" พูดจบผมก็หันหลังเดินหนียัยนั่นเข้ามาในห้องน้ำทันทีอย่างไม่สนใจปล่อยให้บ้าไปคนเดียวเถอะ end talks. ————————- เปิดตัวพี่ฮ่องเต้ มีใครตามมาจากพี่ๆมั้งสามคนบ้างทักทายไรท์มาหน่อยค้าบบ