หลังจากที่ปากเก่งบอกเฮียเต้ไปแบบนั้นฉันก็ยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนตักของเขาจนตัวเองเผลอหลับไปเพราะความมึนเมา
น่าแปลกที่คนบอกไม่รักกันนั่นไม่ผลักไสฉันออกไปซักที หรือกำลังรู้สึกผิดกับคำพูดตัวเองอยู่กันนะ
ร่างปวกเปียกของฉันถูกอุ้มเข้ามาในห้อง ตอนนี้เองที่ฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง เฮียเต้วางฉันลงกับเตียงนุ่มอย่างเบามือ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาอ่อนโยนกับฉันบ้าง
"เฮียนอนห้องเฮียเถอะ ชาจะไปนอนข้างนอกเอง พรุ่งนี้ชาจะไปหาที่อยู่ใหม่แล้ว" ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้นขณะที่เฮียเต้ยังคงนั่งอยู่ตรงขอบเตียงเงียบๆไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดมากอะไรขนาดนั้น
"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ" เขาเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้หันมามองกันเลยซักนิด
"ชาจะไป อยู่แบบนี้เมื่อไหร่จะทำใจได้ล่ะ" พูดจบฉันก็ขยับมานั่งขอบเตียงข้างๆเฮีย ตอนนี้เลิกร้องไห้ไปแล้วแต่รู้สึกแสบตาเหลือเกินพรุ่งนี้มันคงบวมมากแน่ๆแต่โชคดีที่มันเป็นวันหยุดไม่ต้อง
