ขณะเดียวกันพาวินท์ยังไม่กลับบ้านของตนด้วยความที่ต้องรอลูกสาวกลับจากไปเที่ยวกับผู้ชาย โดยที่ไม่รู้ว่าคนเป็นลูกได้เลื่อนเวลากลับ เขากระตุกยิ้มบาง ๆ อย่างมีหวังหลังจากที่เห็นปานวาดอมยิ้ม ชายหนุ่มรู้สึกมีหวังอย่างบอกไม่ถูก ใจของเขาเต้นตุบ ๆ เลยก็ว่าได้
...ร่างหนายืนพิงรถคันหรูครู่หนึ่งก่อนจะมองเห็นประตูบานเลื่อนร้านโชห่วยด้านล่างอะพาร์ตเม้นต์ถูกเปิดออก อยู่ ๆ ก็เปิดออกในเวลาเกือบเที่ยงคืนเช่นนี้ แม้จะตกใจแต่ก็เป็นการดีเพราะตอนนี้เขากระหายน้ำมาก ก็ตั้งแต่กินก๋วยเตี๋ยวยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักอึก
“หิวน้ำพอดี” เขาพึมพำออกมาก่อนจะออกตัวเดินไปซื้อน้ำเปล่าในร้านขายของชำที่ว่านี้ ทว่า
“ไปไหนก็มันนะ แอบหนีเที่ยวอีกล่ะสินะ...หึ่ย!” เขากลับได้ยินเสียงเจ๊เจ้าของตึกที่เคยหาว่าเขาเป็นคนขายประกันเอ่ยพูดขึ้น เหมือนกับกำลังตามหาใครบางคน
“ขายน้ำเปล่าไหมครับ”
“อ้าว! คุณคนรวยนี่” คราวนี้พูดถูกใจ พาวินท์ยิ้มร
