บัลลังก์นางร้าย

01 ชีวิตใบหยก

@สถานที่อโคจร คลับหรูใหญ่กลางเมือง

ตื้ด ๆ ๆ แต๊ด ๆ ๆ ~~~ แตแล่นแตร แตแล่นแตร~~~

"วู้ว ๆ ๆ ๆ สนุกจริงๆโว้ยย!!~~"

เสียงเพลงดังกลบเกลื่อนเสียงพูดคุย สองสาวเพื่อนสนิท ใบหยกและพัดชา พากันมาเที่ยวสถานที่แห่งนี้หลายครั้งแล้ว ทั้งสองอายุไม่ถึงแต่ด้วยบารมีของพ่อใบหยกจึงทำให้เธอเข้ามาที่นี่ได้อย่างสบาย

"ใบหยก!! พอแล้วๆ"พัดชารีบคว้าแก้วที่มีน้ำเมาอยู่ด้านใน

"อื้มม ดื่มด้วยกันสิพัดชา เอาให้เมาไปเลย!! วู้วๆๆๆ"ไม่รู้ว่าใบหยกเธอเก็บกดอะไรมาเธอถึงได้ปลดปล่อยออกมาได้ขนาดนี้

"โถ่!ใบหยก เรากลับกันเถอะนะ ดึกมากแล้ว"พัดชาพูด

"อื้มม อีกนิดนาา แป๊ปนึงงง"ใบหยกพูด จากนั้นก็พาร่างตนเองเดินโซซัดโซเซไปยังด้านหน้า เต้นส่ายร่อนเอวไปมาให้สายตาของชายหนุ่มแถวนั้นได้จับจ้องเป็นอาหารตา

เวลาต่อมา

"กลับกันได้ยังใบหยก เราง่วงแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"

"อื้มๆกลับก็ได้ พัดชาไปรอหยกที่รถก่อนนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊ป"ใบหยกล้วงเอากุญแจรถในกระเป๋าสะพายยื่นให้กับเพื่อนสนิท

"โอเค รีบๆมานะ"

"จ้ะ!"ใบหยกพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกด้านนึงของคลับเพื่อไปทำธุระส่วนตัว

ตุบบ!!

"อ๊ะ!!"ร่างเล็กเซถลาเมื่อชนกับใครบางคนเข้าให้ ร่างนั้นสูงโปร่งและตัวใหญ่กว่าเธอมาก

"...."

"บ้าเอ้ย!! เดินยังไงไม่ดูทางวะ!"ใบหยกสบถออกมาอย่างหัวเสีย

"...."ชายคนดังกล่าวได้แต่ยืนมองนิ่งๆ

"เห้ย!! ทำผิดแล้วยังไม่ขอโทษอีก ขอโทษเดี๋ยวนี้!!"เธอยกมือขึ้นชี้หน้าของเขา

"เธอนั่นแหละที่ต้องขอโทษ มาชนฉันเองนะย๊ะ!!"

"หืมม!"ร่างเล็กลืมตากว้างเพ่งมองไปที่เจ้าของเสียงอย่างสงสัย น้ำเสียงมันดูไม่เหมาะกับร่างกายเอาซะเลย

"เธอต้องขอโทษฉัน เพราะเธอเป็นคนเดินมาชนฉันเอง"

"อึกก อึกก อ้วกกก"ไม่ทันไรน้ำเมาที่เธอดื่มไปก็พุ่งออกมาจากปากราวกับน้ำประปาแตก

"ยี๋!! ยัยบ้า มาอ้วกใส่ฉันได้ไงเนี่ย ทุเรศ!!"เขาทำท่าทางรังเกียจสิ่งปฏิกูลนั้น

"อึกก ขะ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจมันอั้นไม่อยู่จริงๆ มาล้างออกก่อนนะ"เธอดึงร่างกำยำเข้าไปด้านในของห้องน้ำ ถอดเสื้อของเขาออกแล้วเอาไปล้างให้

"เดี๋ยวเอาไปซักให้นะ พรุ่งนี้เดี๋ยวเอามาให้ที่นี่"เธอหันไปบอกกับเขา

"อืม"

จากนั้นก็ทำธุระส่วนของตัวเองแล้วเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ำ ไม่นานร่างกำยำก็เดินตามออกมาด้วยสภาพที่มีเพียงเสื้อกล้ามด้านในตัวเดียว

เช้าวันต่อมา

ติ๊ด ๆ ๆ ๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งเอาไว้

"อื้ออ"ร่างบางครางอึมอำในลำคอพลางควานหานาฬิกาเพื่อจะปิดเสียง แล้วนอนต่อไป

พรึบบ!!

"เห้ยย สายแล้ว!!"เธอดีดตัวลุกขึ้นมาแล้วหันไปมองที่นาฬิกาของเธอ

"7โมงครึ่ง!!"เธออุทานเสียงดังก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วจากนั้นก็รีบออกมาใส่ชุดนักศึกษาปี1

เธอรีบวิ่งลงมาที่ด้านล่างอย่างเร็วรีบเพราะมีเรียนตอน8โมงเช้า

"ใบหยก!!"เสียงเข้มขรึมเอ่ยดังขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป

"คะพ่อ"

พรึบบ!!

หนังสือพิมพ์ถูกฟาดลงบนหน้าของหญิงสาวอย่างแรงแล้วตกลงพื้นไป

"อะไรกันคะพ่อ?"เธอทำหน้างงแล้วถามอย่างสงสัย

"ดูสิ แกไปทำงามหน้าอะไรไว้!"

"....."ใบหยกหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูอย่างงงๆ

พาดหัวข่าว

ข่าวดัง!ลูกสาวนายกรัฐมนตรีพาผู้ชายเข้าไปในห้องน้ำคลับแห่งนึง พร้อมกับพากันออกมาด้วยสภาพที่อิดโรย ( แนบรูป )

รูปที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตามด้วยผู้ชายคนนั้น

"แกทำอะไรก็น่าจะไว้หน้าฉันกับแม่แกบ้างนะ แล้วอย่างนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ที่ลูกสาวคนเดียวของฉันพาผู้ชายเข้าไปทำอะไรก็ไม่รู้ในห้องน้ำ!"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะคะพ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!"เธอรีบปฏิเสธข้อกล่าวหานี้

"ไม่ต้องมาแก้ตัว!"

"แต่พ่อคะ มันไม่มีอะไรเลยนะคะ เราสองคนไม่รู้จักกันเลย หยกไปอ้วกใส่เสื้อของเขาเลยพากันไปล้างในห้องน้ำ"

"...."ผู้เป็นพ่อยืนมองหน้าลูกสาวด้วยความโกรธเพราะทำให้เสียหน้า และเสียชื่อเสียง

"มีอะไรกันคะคุณ ใบหยก"แม่ของเธอเดินเข้ามา

"ดูสิ ลูกสาวสุดที่รักคุณทำงามหน้าอะไรไว้ เป็นยังไงล่ะตามใจกันดีนัก พาผู้ชายเข้าห้องน้ำ หึ!!"

"คุณคะ มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะคะ"

"เหอะ!! ภาพออกมาชัดเจนขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าเข้าใจผิดอีกเหรอ"

"...."ใบหน้าสวยค่อยๆปล่อยน้ำตาให้รินไหลออกมาจนอาบแก้ม

"ใบหยกลูก"

"ฮึกก พ่อไม่เคยเชื่อหยกเลย อะไรๆก็กลัวแต่จะเสียชื่อเสียง พอหยกอธิบายก็หาว่าหยกแก้ตัว พ่อเคยเชื่ออะไรหยกบ้าง แค่ข่าวที่มีแค่รูปแค่นี้พ่อยังเชื่อเลย ก่อนหน้านั้นมีใครรู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้คนที่ถ่ายมันรู้มั้ยว่าก่อนหน้ามีอะไร ไม่มีใครรู้ แต่ทุกคนตัดสินหยกเพียงเพราะรูปรูปเดียว"

"โถ่ใบหยกลูก"ผู้เป็นแม่ได้เห็นน้ำตาของลูกสาวก็รู้สึกสงสารจับใจ

"ไม่ต้องไปโอ๋มัน คุณก็เอาแต่เลี้ยงตามใจ อะไรหน่อยก็โอ๋ก็ปลอบจนมันได้ใจทำเรื่องบัดสีได้ขนาดนี้ไง"

"ฮึกก"ร่างเล็กวิ่งออกไปทันที

เธอขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้ไปที่มหาวิทยาลัยแต่ขับรถไปตามทางเรื่อยๆเหมือนกับคนที่ขาดสติ จนกระทั่งมาถึงที่เงียบสงบแห่งนึง

เธอจอดรถแล้วเดินออกไปนั่งหย่อนตัวลงที่ข้างรถพร้อมกับร้องไห้ออกมาจนตัวโยน

"ฮึกก ฮื้อๆๆ ฮึกก ฮึกก ฮื้ออๆๆๆ"เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังลอยไปตามสายลมที่พัดผ่านมา

ชีวิตนี้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนจะมีความสุขแต่เธอกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย ไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงของเธอคืออะไร เธอพยายามไขว่คว้าหาสิ่งที่ตัวเองขาดหาย มันไม่ใช่เงินทอง ยศฐาบรรดาศักดิ์ หรือบารมี เพียงแต่เธอต้องการความรักที่แท้จริงโดยที่ไม่ต้องพึ่งเงินทองซื้อมันมา เธอต้องการใครสักคนที่จะมาอยู่ข้างๆเธอในวันที่เธอเหนื่อยล้า ในวันที่เธอเศร้าโศก ในวันที่เธอหมดกำลังใจแต่ก็ยังมีคนคนนั้นอยู่ข้างๆเธอตลอดไป ถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการมีเงินมากมายมันไม่ได้แปลว่ามีความสุขมากๆเลย มันกลับเป็นทุกข์เอามากๆ