EP:3

1373 Words
“สิทธิ์เหรอ!! หึ...ฟังไว้นะหนูน้อยว่าฉันมีสิทธิ์ทำทุกอย่างในที่แห่งนี้” “แต่ไม่ใช่กับฉัน..” หมับ!! “นี่!! ปล่อยฉันนะ” เขาจับแขนฉันแล้วดึงกระชากเขาหาตัวเขาจนตอนนี้หน้าฉันแนบไปกับแผงอกของเขาแล้วค่ะ แถมยังมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้ “ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครอวดดีกับฉันแบบนี้” “ทำไม!! คุณใหญ่มาจากไหนเหรอถึงฉันจะเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟคุณก็ไม่ควรมาทำแบบนี้กับฉัน..ปล่อย!!” ฉันพูดแล้วพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากเขาแต่แรงฉันแค่นี้จะไปสู้อะไรเขาได้คะ “เท่าไหร่” “อะไร!!” อะไรของเขาอยู่ๆ มาถามเท่าไหร่ “ค่าตัวเธอน่ะเท่าไหร่ แลกกับการขึ้นเตียงกับฉัน” “ฉันไม่ได้ขายตัว ปล่อย!!” “หึ!! อวดดีจริงนะ...หยิ่งให้ตลอดก็แล้วกันอย่าพลาดมาขายตัวให้ฉันล่ะ” ผลัก!! “อ๊ะ!!” คนบ้าผลักมาได้พูดจบก็ผลักฉันออกจากตัวแล้วก็เดินไปหน้าตาเฉยความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอยู่ตรงไหนคะ ฉันพึ่งเข้าใจวันนี้ว่าการที่เราจะเกลียดใครคนหนึ่งได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมันมีจริงๆ ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ ห้องทำงานฟาร์โรห์ แกร็ก!! “ไปไหนมาคะลิลรอตั้งนาน” “ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอไม่ควรถามคำถามแบบนี้กับฉัน ๆ จะไปไหนมาไหนต้องรายงานเธอด้วยงั้นเหรอ” ผมตวัดสายตามองลลิลที่นั่งรอผมอยู่ที่ห้องทำงานหลังจากที่เธอถามคำถามที่ไม่ควรถามแบบนี้กับผม คนยิ่งหงุดหงิดอยู่แล้วหงุดหงิดเพราะยัยเด็กพนักงานเสิร์ฟหน้าหวานคนนั้นด้วย วันนี้ผมพาลลิลมาด้วยครับปกติผู้หญิงที่ผมเลี้ยงไว้ผมก็พามาประจำผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลผม ก็อย่างที่บอกผมเลี้ยงผู้หญิงไว้เอา เลี้ยงไว้บำเรอ เห็นผมแบบนี้ผมไม่กินมั่วๆหรอกครับอยากได้แบบไหนก็ให้คนจัดหาให้แล้วก็เอามาอยู่ในการควบคุมดูแลอย่างสามคนที่ผมเลี้ยงไว้ตอนนี้ “ลิล...ลิลขอโทษค่ะลิลแค่เห็นว่าคุณหายไปนานลิลเป็นห่วง” “ใครมันจะมาทำอะไรฉันในที่ของฉันก่อนจะพูดจะถามอะไรหัดคิดซะก่อน” ฟอด!!! “ลิลขอโทษค่ะคุณฟาร์อย่าโกรธลิลเลยนะ” และนี่ก็คือขอดีของผู้หญิงที่ผมเลี้ยงเพราะไม่ว่าจะโดนผมด่า ผมเหวี่ยงใส่แค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาตัดพ้อน้อยใจเพราะพวกเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรแบบนี้กับผม รู้ว่าผมไม่พอใจก็แค่เข้ามาเอาใจแบบที่ลลิลกำลังทำก็พอ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีอารมณ์ครับเพราะใบหน้าหวานๆ แต่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งของยัยเด็กเสิร์ฟนั่นกำลังกวนประสาทผมอยู่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอวดดีกับผมแบบนี้ หมับ!! “ยังไม่ใช่ตอนนี้” ผมจับมือลลิลที่กำลังเลื้อยไปลูบที่เป้ากางเกงผมอยู่แล้วพูดกับเธอออกไปก็อย่างที่บอกตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ “ยังไม่ถึงเวลานัดเลยหนิคะ” “ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อหรืออยากจะกลับบ้านเลือกเอา” ลลิลเริ่มทำตัวในแบบที่ผมไม่ชอบแล้วครับถึงตอนนี้ลลิลจะเป็นคนโปรดแต่ถ้าทำตัวเยอะกับผมๆ ก็ไม่ชอบใจเหมือนกัน “ไม่ก็ไม่ค่ะ..ลิลไม่อยากกลับบ้านลิลอยากอยู่ที่นี่กับคุณ” “อย่าขัดใจฉันอีกเพราะฉันยังไม่อยากเบื่อเธอตอนนี้..” ห้องวีไอพี “เดี๋ยวนี้บาร์ไอ้ฟาร์ให้เด็กในร้านแต่งตัวเรียบร้อยขนาดนี้เลยเหรอวะ” “กูบอกมันเองว่าวันนี้พวกเราจะพาเมียมาด้วยก็เลยบอกมันว่าไม่เอาสาวๆมานั่งด้วยมีแค่น้องๆ มาชงเหล้าให้ก็พอแต่ขอแบบเรียบร้อยๆ แต่บังเอิญเมียกูเมียมึงแล้วก็เมียไอ้สองตัวนี้ดันไม่มาด้วยไง” “เซ็งเลยกูทีนี้อุตส่าห์ได้ออกมาวิบวับทั้งทีไม่ได้เห็นอะไรวับๆ แวมๆ เลย” “อ้าว! น้องเจ้าขามาไงเนี่ย” “ไอ้เหี้ยกันต์กูตกใจหมดไอ้ห่าอย่าเล่นของสูงของเมียกูยิ่งแรงๆอยู่” ฉันยืนชงเหล้าฟังผู้ชายกลุ่มนี้คุยกันมาสักพักแล้วค่ะรู้มาว่าเป็นเพื่อนของเจ้าของที่นี่มากันสี่คนหน้าตาดีทั้งกลุ่มเลยค่ะ ฉันนึกว่าอยู่ท่ามกลางวงบอยแบนด์แต่เท่าที่ฟังดูเหมือนว่าพวกพี่ๆ เขาจะมีครอบครัวกันแล้ว “ว่าแต่น้องสองคนชื่ออะไรเหรอครับพวกพี่ยังไม่รู้จักเลย” แล้วผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนี้ก็ถามฉันกับน้ำหวานขึ้นมาพี่เขาดูเป็นคนกวนๆนะคะหล่อแบบกวนๆ ปนกะล่อน “หนูชื่อน้ำหวานค่ะส่วนคนนี้ชื่อเพลงขวัญ” “น้องน้ำหวานน้องเพลงขวัญชื่อทั้งเพราะทั้งหวานเลยนะครับพี่ชื่อเวกัสนะเมียหนึ่งลูกสองเสียดายจังเราเจอกันช้าไป” “มีลูกมีเมียแล้วยังกะล่อนเหมือนเดิมนะไอ้กัส” แล้วในตอนที่พี่คนที่ชื่อเวกัสกำลังคุยกับพวกฉันก็มีเสียงใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นมาแต่เสียงมันเหมือนฉันเคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ ควับ!! ให้ตายเถอะเป็นเขาจริงๆด้วยผู้ชายคนที่กวนประสาทและดูถูกค่าความเป็นคนของฉันตรงทางไปห้องน้ำเขามองหน้าแล้วแสยะยิ้มใส่ฉันก่อนที่จะหันไปทางอื่น อย่าบอกนะว่าเขาก็เป็นเพื่อนของคุณฟาร์โรห์เจ้าของที่นี่เหมือนกันตายแน่ๆฉัน ดีนะฉันแค่มาทำงานแทนยัยฝ้ายแค่วันเดียวถ้าเป็นพนักงานประจำที่นี้มีหวังโดนไล่ออกแน่ๆอ่ะที่ไปมีเรื่องกับเพื่อนเจ้าของ แต่โชคดีหน่อยค่ะที่เขามากับผู้หญิงควงแขนกันมาแบบนี้น่าจะเป็นแฟนเขาค่ะเขาเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้หวังว่าเขาคงไม่ไปฟ้องคุณฟาร์โรห์นะ “ฝ้ายละน้ำหวาน” พอผู้ชายคนนั้นกับแฟนเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆ ผู้ชายอีกคนที่เข้ามาพร้อมกับเขาก็เดินมาถามน้ำหวาน “ฝ้ายไม่สบายค่ะคุณลีวันนี้ก็เลยให้เพลงขวัญมาทำแทน” คุณลีงั้นเหรอยัยน้ำหวานคุยแบบนอบน้อมด้วยแบบนี้สงสัยจะเป็นเจ้านายของที่นี่อีกคน “เพลง...นี่คุณลีผู้จัดการแล้วก็ผู้ช่วยคุณฟาโรห์” “สวัสดีค่ะคุณลี” “อืม!!..ชงเหล้าให้ฉันหน่อยสิส่วนเธอน้ำหวานชงไปให้คุณฟาโรห์เหมือนเดิม” เดี๋ยวนะเขาบอกฉันชงเหล้าให้เขาฉันพอเข้าใจแต่ที่เขาบอกน้ำหวานให้ชงให้คุณฟาร์โรห์อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนั้นคือคุณฟาโรห์น่ะ “มีอะไรรึเปล่าเพลงขวัญ” “ปะ..เปล่าค่ะ” “ชงเสร็จเอาไปให้ฉันที่โต๊ะนะ” “ค่ะ” แล้วคุณลีก็เดินกลับไปที่โต๊ะแถมยังนั่งใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นอีก “น้ำหวาน” “มีไรแก” “ผู้ชายคนที่นั่งคลอเคลียผู้หญิงอยู่น่ะ..ใครเหรอ” “ถ้ารู้จะถามไหม” “แกไม่รู้จริงๆเหรอเพลง” ถึงแม้ตอนนี้ในใจฉันแปดสิบเปอร์เซ็นมันจะคิดว่าเขาเป็นใครไปแล้วแต่ฉันก็ยีงอยากจะถามเพื่อความแน่ใจอีกที “นั่นน่ะ...คุณฟาโรห์” “ห่ะ!!..ขะ...เขาคือคุณฟาโรห์เจ้าของที่นี้งั้นเหรอ” “ใช่น่ะสิ..หล่อ เท่ห์ แบด ออร่าขนาดนี้แกดูไม่ออกเหรอ” อะไรมันจะซวยขนาดนี้นะทำไมคืนนี้มันดูยาวนานจังฉันอยากกลับบ้านแล้ว
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD