EP:3
1373 Words
“สิทธิ์เหรอ!! หึ...ฟังไว้นะหนูน้อยว่าฉันมีสิทธิ์ทำทุกอย่างในที่แห่งนี้”
“แต่ไม่ใช่กับฉัน..”
หมับ!!
“นี่!! ปล่อยฉันนะ”
เขาจับแขนฉันแล้วดึงกระชากเขาหาตัวเขาจนตอนนี้หน้าฉันแนบไปกับแผงอกของเขาแล้วค่ะ แถมยังมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้
“ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครอวดดีกับฉันแบบนี้”
“ทำไม!! คุณใหญ่มาจากไหนเหรอถึงฉันจะเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟคุณก็ไม่ควรมาทำแบบนี้กับฉัน..ปล่อย!!”
ฉันพูดแล้วพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากเขาแต่แรงฉันแค่นี้จะไปสู้อะไรเขาได้คะ
“เท่าไหร่”
“อะไร!!”
อะไรของเขาอยู่ๆ มาถามเท่าไหร่
“ค่าตัวเธอน่ะเท่าไหร่ แลกกับการขึ้นเตียงกับฉัน”
“ฉันไม่ได้ขายตัว ปล่อย!!”
“หึ!! อวดดีจริงนะ...หยิ่งให้ตลอดก็แล้วกันอย่าพลาดมาขายตัวให้ฉันล่ะ”
ผลัก!!
“อ๊ะ!!”
คนบ้าผลักมาได้พูดจบก็ผลักฉันออกจากตัวแล้วก็เดินไปหน้าตาเฉยความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอยู่ตรงไหนคะ ฉันพึ่งเข้าใจวันนี้ว่าการที่เราจะเกลียดใครคนหนึ่งได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมันมีจริงๆ ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้
ห้องทำงานฟาร์โรห์
แกร็ก!!
“ไปไหนมาคะลิลรอตั้งนาน”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอไม่ควรถามคำถามแบบนี้กับฉัน ๆ จะไปไหนมาไหนต้องรายงานเธอด้วยงั้นเหรอ”
ผมตวัดสายตามองลลิลที่นั่งรอผมอยู่ที่ห้องทำงานหลังจากที่เธอถามคำถามที่ไม่ควรถามแบบนี้กับผม คนยิ่งหงุดหงิดอยู่แล้วหงุดหงิดเพราะยัยเด็กพนักงานเสิร์ฟหน้าหวานคนนั้นด้วย วันนี้ผมพาลลิลมาด้วยครับปกติผู้หญิงที่ผมเลี้ยงไว้ผมก็พามาประจำผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลผม ก็อย่างที่บอกผมเลี้ยงผู้หญิงไว้เอา เลี้ยงไว้บำเรอ เห็นผมแบบนี้ผมไม่กินมั่วๆหรอกครับอยากได้แบบไหนก็ให้คนจัดหาให้แล้วก็เอามาอยู่ในการควบคุมดูแลอย่างสามคนที่ผมเลี้ยงไว้ตอนนี้
“ลิล...ลิลขอโทษค่ะลิลแค่เห็นว่าคุณหายไปนานลิลเป็นห่วง”
“ใครมันจะมาทำอะไรฉันในที่ของฉันก่อนจะพูดจะถามอะไรหัดคิดซะก่อน”
ฟอด!!!
“ลิลขอโทษค่ะคุณฟาร์อย่าโกรธลิลเลยนะ”
และนี่ก็คือขอดีของผู้หญิงที่ผมเลี้ยงเพราะไม่ว่าจะโดนผมด่า ผมเหวี่ยงใส่แค่ไหน ก็ไม่มีใครกล้าที่จะมาตัดพ้อน้อยใจเพราะพวกเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรแบบนี้กับผม รู้ว่าผมไม่พอใจก็แค่เข้ามาเอาใจแบบที่ลลิลกำลังทำก็พอ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีอารมณ์ครับเพราะใบหน้าหวานๆ แต่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งของยัยเด็กเสิร์ฟนั่นกำลังกวนประสาทผมอยู่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอวดดีกับผมแบบนี้
หมับ!!
“ยังไม่ใช่ตอนนี้”
ผมจับมือลลิลที่กำลังเลื้อยไปลูบที่เป้ากางเกงผมอยู่แล้วพูดกับเธอออกไปก็อย่างที่บอกตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์
“ยังไม่ถึงเวลานัดเลยหนิคะ”
“ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อหรืออยากจะกลับบ้านเลือกเอา”
ลลิลเริ่มทำตัวในแบบที่ผมไม่ชอบแล้วครับถึงตอนนี้ลลิลจะเป็นคนโปรดแต่ถ้าทำตัวเยอะกับผมๆ ก็ไม่ชอบใจเหมือนกัน
“ไม่ก็ไม่ค่ะ..ลิลไม่อยากกลับบ้านลิลอยากอยู่ที่นี่กับคุณ”
“อย่าขัดใจฉันอีกเพราะฉันยังไม่อยากเบื่อเธอตอนนี้..”
ห้องวีไอพี
“เดี๋ยวนี้บาร์ไอ้ฟาร์ให้เด็กในร้านแต่งตัวเรียบร้อยขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“กูบอกมันเองว่าวันนี้พวกเราจะพาเมียมาด้วยก็เลยบอกมันว่าไม่เอาสาวๆมานั่งด้วยมีแค่น้องๆ มาชงเหล้าให้ก็พอแต่ขอแบบเรียบร้อยๆ
แต่บังเอิญเมียกูเมียมึงแล้วก็เมียไอ้สองตัวนี้ดันไม่มาด้วยไง”
“เซ็งเลยกูทีนี้อุตส่าห์ได้ออกมาวิบวับทั้งทีไม่ได้เห็นอะไรวับๆ แวมๆ เลย”
“อ้าว! น้องเจ้าขามาไงเนี่ย”
“ไอ้เหี้ยกันต์กูตกใจหมดไอ้ห่าอย่าเล่นของสูงของเมียกูยิ่งแรงๆอยู่”
ฉันยืนชงเหล้าฟังผู้ชายกลุ่มนี้คุยกันมาสักพักแล้วค่ะรู้มาว่าเป็นเพื่อนของเจ้าของที่นี่มากันสี่คนหน้าตาดีทั้งกลุ่มเลยค่ะ ฉันนึกว่าอยู่ท่ามกลางวงบอยแบนด์แต่เท่าที่ฟังดูเหมือนว่าพวกพี่ๆ เขาจะมีครอบครัวกันแล้ว
“ว่าแต่น้องสองคนชื่ออะไรเหรอครับพวกพี่ยังไม่รู้จักเลย”
แล้วผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนี้ก็ถามฉันกับน้ำหวานขึ้นมาพี่เขาดูเป็นคนกวนๆนะคะหล่อแบบกวนๆ ปนกะล่อน
“หนูชื่อน้ำหวานค่ะส่วนคนนี้ชื่อเพลงขวัญ”
“น้องน้ำหวานน้องเพลงขวัญชื่อทั้งเพราะทั้งหวานเลยนะครับพี่ชื่อเวกัสนะเมียหนึ่งลูกสองเสียดายจังเราเจอกันช้าไป”
“มีลูกมีเมียแล้วยังกะล่อนเหมือนเดิมนะไอ้กัส”
แล้วในตอนที่พี่คนที่ชื่อเวกัสกำลังคุยกับพวกฉันก็มีเสียงใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นมาแต่เสียงมันเหมือนฉันเคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ
ควับ!!
ให้ตายเถอะเป็นเขาจริงๆด้วยผู้ชายคนที่กวนประสาทและดูถูกค่าความเป็นคนของฉันตรงทางไปห้องน้ำเขามองหน้าแล้วแสยะยิ้มใส่ฉันก่อนที่จะหันไปทางอื่น อย่าบอกนะว่าเขาก็เป็นเพื่อนของคุณฟาร์โรห์เจ้าของที่นี่เหมือนกันตายแน่ๆฉัน ดีนะฉันแค่มาทำงานแทนยัยฝ้ายแค่วันเดียวถ้าเป็นพนักงานประจำที่นี้มีหวังโดนไล่ออกแน่ๆอ่ะที่ไปมีเรื่องกับเพื่อนเจ้าของ แต่โชคดีหน่อยค่ะที่เขามากับผู้หญิงควงแขนกันมาแบบนี้น่าจะเป็นแฟนเขาค่ะเขาเลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ที่เห็นฉันอยู่ตรงนี้หวังว่าเขาคงไม่ไปฟ้องคุณฟาร์โรห์นะ
“ฝ้ายละน้ำหวาน”
พอผู้ชายคนนั้นกับแฟนเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆ ผู้ชายอีกคนที่เข้ามาพร้อมกับเขาก็เดินมาถามน้ำหวาน
“ฝ้ายไม่สบายค่ะคุณลีวันนี้ก็เลยให้เพลงขวัญมาทำแทน”
คุณลีงั้นเหรอยัยน้ำหวานคุยแบบนอบน้อมด้วยแบบนี้สงสัยจะเป็นเจ้านายของที่นี่อีกคน
“เพลง...นี่คุณลีผู้จัดการแล้วก็ผู้ช่วยคุณฟาโรห์”
“สวัสดีค่ะคุณลี”
“อืม!!..ชงเหล้าให้ฉันหน่อยสิส่วนเธอน้ำหวานชงไปให้คุณฟาโรห์เหมือนเดิม”
เดี๋ยวนะเขาบอกฉันชงเหล้าให้เขาฉันพอเข้าใจแต่ที่เขาบอกน้ำหวานให้ชงให้คุณฟาร์โรห์อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนั้นคือคุณฟาโรห์น่ะ
“มีอะไรรึเปล่าเพลงขวัญ”
“ปะ..เปล่าค่ะ”
“ชงเสร็จเอาไปให้ฉันที่โต๊ะนะ”
“ค่ะ”
แล้วคุณลีก็เดินกลับไปที่โต๊ะแถมยังนั่งใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นอีก
“น้ำหวาน”
“มีไรแก”
“ผู้ชายคนที่นั่งคลอเคลียผู้หญิงอยู่น่ะ..ใครเหรอ”
“ถ้ารู้จะถามไหม”
“แกไม่รู้จริงๆเหรอเพลง”
ถึงแม้ตอนนี้ในใจฉันแปดสิบเปอร์เซ็นมันจะคิดว่าเขาเป็นใครไปแล้วแต่ฉันก็ยีงอยากจะถามเพื่อความแน่ใจอีกที
“นั่นน่ะ...คุณฟาโรห์”
“ห่ะ!!..ขะ...เขาคือคุณฟาโรห์เจ้าของที่นี้งั้นเหรอ”
“ใช่น่ะสิ..หล่อ เท่ห์ แบด ออร่าขนาดนี้แกดูไม่ออกเหรอ”
อะไรมันจะซวยขนาดนี้นะทำไมคืนนี้มันดูยาวนานจังฉันอยากกลับบ้านแล้ว
- Writer
